domingo, 17 de novembro de 2019

Trail de Moeche: Empezando forte¡¡














A primeira edición do Trail de Moeche contaba cun problema difícil de arranxar, o meteorolóxico. Non é fácil competir con todos eses astros que se xuntan e provocan a caravana de temporais que sufrimos estos días. Con todo iso foron casi trescentos os tolos que nos desplazamos finalmente o Castelo, símbolo da rebelión Irmandiña. Ás veces non lle damos valor a facer o que facemos e dónde o facemos. Unha carreira nun lugar así, emblemático, bueno que vos vou a dicir, eu son un amante dos castelos, os mosteiros e todo iso, ¿Non se nota?

Velaí que Xoel, José Luis e máis eu saimos as oito e media cara o norte, en busca do castelo. Cuarenta minutos e alí estábamos, con tempo de sobra para coller o dorsal, deixar a Xoel na guarde, tomar un café (Grazas speaker¡¡) e prepararnos para a saída.

A mala sorte quixo que saíramos con chuvia que prácticamente desapareceu a partires de ise intre. Por diante nos esperaban dezasete quilómetros case e máis de setencetos metros de desnivel positivo.
Tras un pequeno tramo de asfalto comezamos xa a subir, aínda vexo a José Luis, a Pauliña, pero sigo o meu ritmo. Son quince días sin entrenar dende as Bestas. Entre o tempo e os meus líos literarios non houbo tempo a nada. Así que con calmiña. E cómo era todo para arriba pouco se podía facer, non mirar e seguir tirando. Case douscentos metros salvados neses dous quilómetros. A partir de aquí a primeira baixada, xa maís a gusto e adiantando, por agora todo vai ben.

Os primeiros quilómetros son un rompepernas total, non rematamos de baixar e e veña a subir de novo, aquí coñezo a que vai a ser a miña compi neste trail, Eli, unha gozada compartir tantos quilómetros o teu carón e falando, van pasando os quilómetros casi sin enterarnos. Segunda petada forte do día que nos leva ata o quilómetro sete. Miro o reloxo e penso que vamos bastante paseniño, pero e que a partir de aquí chega a parte de correr.

Comezamos baixando por uns prados preciosos, o tempo segue acompañando e é o momento que máis disfruto. Imos un grupiño máis ou menos xunto, inlcuída Eli. E Chegamos o río e a partir de aquí a parte para mín máis dura e máis sufrida, entre tres e catro quilómetros correndo sen parar. E ise é o meu grande problema. Levo tantos e tantos quilómetros correndo sen parar que o chegar o quilómetro doce e a penúltima subida vou xa mallao. Falamos outro ratiño e con iso millor pero o final vexo que Eli se vai un pouco, non a podo seguir e iso que vexo que arriba de todo esta a miña fotógrafa preferida, Sonia, berrándome dende alí. Non podo subir máis rápido.

De ahí pasamos a unha zona asfaltada e vemos o castelo. Miro o reloxo abraiado, non pode ser, ten que haber sorpresa. E abofé que a había. Métennos a rodear un monte que está xusto enriba do Castelo. Imos tan feitos polvo que case fago todo este tramo andando. Sigo na miña idea de facer dúas horiñas máis ou menos pero estes derradeiros quilómetros fánseme moi longos.

Pero todo o que sube baixa así que o chegarmos arriba a caer a rolos¡¡. A baixada mola pero xa non hai folgos, o que hai son ganas de chegar a meta e alí encontrar os meus amigos, Xosé Luis, Pauliña e amiña compi de carreira Eli, e que sexa moitas máis¡¡. Chego cansado. Séntome e vou recuperando pouco a pouco e entre iso e os folgos dos compis e as fotos xa me sinto millor.

Esperamos xa un ratiño para a entrega de premios con David e Pauliña subindo o caixón e baixamos a zona de duchas e comer que estaba noutro lado. Tendo en conta que Xoel, José Luis e máis eu íamos no coche o millor houbera sido confiarlle a ruta a Xoel porque visto o visto, perdémonos e chegamos tarde a comida. Pero a fabada estaba boísima. Trail, amigos e encher o bandullo.

Resumindo, trail moi recomendable, o único malo é que as duchas e a comida estén apartadas da zona da meta. pero o resto, avituallamento, situación, sinalización, todo estupendo. E coma sempre os protagonistas, os corredores, vos, o millor de todo, demostrando a gran saúde que ten este deporte, pese a quen lle pese.
Vémonos en Caaveiro. Se vedes un tolo cun stand cheo de libros, ise son eu, desta vez vou de vendedor ambulante.😆😆😆😆😆

domingo, 3 de novembro de 2019

Trail das bestas: E non haberá dous sen tres

Volvía o Trail de Muras por unha sola razón, a excelente segunda edición do ano pasado. Hay trails que te deixan un gran sabor de boca e que te chaman a repetir. Para min, cando menos na distancia corta, así é. E supoño que non sería o único porque eramos case quinientos os vidos ata Muras, un número moi superior o do ano pasado e que nos deixa ben as claras a moi boa saúde do noso deporte.

E así saímos as oito da mañán cara a Lugo. Desta vez levaba a Xoel comigo e chegamos xusto cando saía o Maraton, coa sorte de poder facer fotos e saudar de lonxe os compañeiros. De alí fomos a buscar o dorsal á carpa que teñen instalada na liña de meta e alí xa primeiro achegamento xunto os rapac@s do Cas. Cova e Valdés que xa tiñan o seu dorsal e Manu, José Luis e máis eu que estábamos a collelo. Outros calcetíns para a buchaca, un gorro, invitación para un bar, para a comida. Todo en orde.

De ahí fomos a Ludoteca, un sitio espectacular para os nenos e un grupo de animación para atendelos. Señores de Muras, isto é un luxo. E así, contento e tranquilo baixei a facer os derradeiros preparativos antes de empezar a carreira. Non daba un peso por min, semana sen un quilómetro as costas, con tramas persoáis acechando e co punto positivo do meu libro que por fin podo dicir que xa está o caer. Aínda así dudaba de cómo podían ir as pernas. Por eso me decidín a facer o corto, e ata que me encontre seguro de poder avanzar non voltarei as longas. Disfruto máis así que é o que nos importa.
E xa con Alberto por alí e saudando a miña Pauliña Cobelo, a Lorena, a Miguel, a Rosiña, a Manuel e tantos e tantos montunos situamos cara a saída.
Empezou a chover xusto antes da saída, eu non ía moi coberto e fixen ven que son de calores rápidos.
Escomezamos tirando para arriba, como a min me gosta, porque supoño que é a millor maneira de activarme, pouco a pouco, primeiro por unha estrada e subindo xa cara o monte por un sendeiro bastante ancho pero con moita agua. E é que amigos o trail das bestas é iso, para bestas pardas, auga, barro nunca faltan, diversión asegurada.

Subía andando pero a bo ritmo, sen perder posicións, e máis unha das rapazas que seguía aquí chegou pouco detrás miña á meta, a verdade que nos fumos pasando alternativamente. Choupando e choupando o cumio apareceu ante nos e empezamos a correr primeiro por unha zona de pista para pasar a monte, a zonas preciosas, de auténtico conto. Ás veces, coma sempre digo, é difícil mirar porque vas mirando o chan para non deixar a cara contra unha pedra pero o que se asoma ós lados é precioso.

No quilómetro catro ven para min o millor momento da carreira. Unha baixada que comeza cunha pendiente tipo Ribeira Sacra, pero esta vez non me caio dez veces e iso que está mollado, o que fai a cabeza amigos, e seguimos baixando coma tolos, son case tres quilómetros para abaixo con algún tramo de chan e disfrutándoo a tope, metendo os pes nos charcos, canto máis millor, momentos de meter o ata o tobillo, ¿pero o final para qué nos levantamos un domingo as sete da mañán? Sí señores, para enchouparnos. Somos coma Pepa Pigs grandiños.

No quilómetro seis e pico a subida que menos me gustou, por seren en asfalto, síntoo, pero é que o so contacto con esta superficie senón está preto da meta dame alerxia. Chegamos arriba e, non esperaba menos, o que subimos veña a baixalo, un anaco de recta para compensar o ritmo e chega a subida máis dura da tarde.
Nese intre xa vou coma unha moto, o ritmo de hidratación foi boa e o cansazo pese a correr moita parte do recorrido non apareceu. Teño a tiro ó grupo co que fun toda a carreira e que só se me distanciou na subida de asfalto. Subo con gañas, son das que me gustan, das que podes apretar, non correr para min pero sí apretar o cú. E casi chegando o cumio alí están os gaiteiros para amenizar a subida, dan un pulo tremendo, o que fai que o resto da subida fagámolo entre risas e con boas caras.

E chegamos o quilómetro once, fin da subida, desexando coller a baixada e fagoo indo a morrer, tanto que adianto a tres compañeiros na primeira parte, a que máis me gusta, entre charcos, lodo, pedras e saltos de canguro. Non miro o reloxo. Sei que facer os tempos do ano pasado é imposible por agora, pero todo chegará. Unha nova zona chan con repechiños e outra baixada para deixarte caer, desas polas que merece a pena subir ata a lua se fai falla. Lembro El Hierro nese intre, as baixadas incribles, lembro o meu Breamo e canto aprendín a baixar nese paraíso Montuno. Penso que pronto poderei unir todas as miñas pasións, e sorrío. Chego a meta ledo e máis vendo o crono, 1h 35, moi ledo. Despois da mala carreira en Arteixo necesitaba recuperar as sensacións.

E na meta agárdame a ducha, a sorte de chegar máis ou menos cedo fai que sexa unha cousa rápida. Xusto o ir deixar a bolsa chegan os meus compis do Cas, Cova e Valdés. Ambos recuperadísimos das súas doenzas. Cova é o máis parecido a unha insitución de este deporte, como lle dixen hoxe, cando ela non está nótase. Todos os equipos do mundo merecerían unha Cova, pero temos a sorte de que está no Cas Montaña.
Café en vena e cervexa cos meus compis esperando a chegada de amigos. Disfrutamos do ben chamado terceiro tempo e que tanto se desfruta nas cortas. Cos meus amigos de Ferrol, da Coruña, sempre compartindo momentos. Case todos coinciden na pena de ter que cambiar no derradeiro momento o recorrido por culpa do tempo, iso fixo que tanto a distancia 27 coma a Maraton fose moito mási corrible, haberá que esperar o ano que ven.
 E toca ir a buscar a Xoel na Ludoteca, espectacular en tódolos sentidos. Ven encantado. Baixamos a de novo e encontramos a Miguelín e xa non nos separamos, son moitas vividas e moitas que serán. De ahí o final callos, amigos e Rock n´ Roll, ¿podería haber algo millor? Eu creo que non.


domingo, 27 de outubro de 2019

Trail de Arteixo: Tentando á sorte.

Era o día perfecto para un trail. Non chovía, non facía sol, nin sequera demasiado calor(salvo nas duchas dos homes).
Un gran día para disfrutar do monte, dos compañeiros, e sobre todo do terceiro tempo.
Sabía que non ía ser coma en Montefaro. Nin estaba coma ese día nin o perfil do trail era o mesmo. Así que o meu obxectivo o de sempre, disfrutar.
O do cambio da hora esta vez foi unha gozada, tanto que me despertei con tempo de sobra para ver a saída da longa na que competían moitos amigos e coincidía coa saída da Andaina na que estaba Ana, así que alí chegamos, collemos o dorsal e a despois de ver a saída a tomar un café xunto a José Luis, a miña irmá e Dani. Encontrando a uns e outros polo camiño xa sabía que sólo por iso merecía a pena vir a este trail. Non é o máis bonito do mundo pero é esixente e sempre baixo unha gran organización.

Fixemos unha posta a punto antes de sair e alí nos fomos, rodeados de Sabela, Juana, Bego, Moss, Su, millor imposible.
Os primeiros dous quilómetros diríavos que son os peores, pero non, o peor e á volta, pero ese paseo fluvial tan longo e o ritmo frenético con que vai a xente descompón o meu motor moito máis diesel. Aínda así resisto a tempos decentes e chego a primeira subida que é máis ben un tipo tobogán con subidas e baixadas continuas e partes para correr. A primeira parte sempre a levo mal pero se a elo lle unes que hai que correr malo.
Chegamos a unha zona de pista na que facemos case un quilómetro, faiseme longo, vou desexando parar, botarme a andar de unha vez. Sei que é a cabeza a que me tira a pensar isto pero non o podo evitar. Namentras penso chega outra pequena baixada y unha nova subida, cando menos prefiro isto.
Se vos digo a verdade pouco mirei para a paisaxe e é que é difícil non mirar o chan, hai moitas pedras, algunhas moi grandes, recórdame moito o Xalo, a zona tamén de Culleredo coma se fose algo máis característico desta zona. Aínda así nas partes altas haiche boas vistas, pero non hai tempo e non levo o móvil.
Primeiro avituallamento no quilómetro seis tras o primeiro amago de subida. Alí paro, bebo, e se me cae todo do cinto, un desastre, perdo un bo rato entre recoller e recobrar a calma. Ven o que máis me gusta, a subida.
Aínda así a primeira parte e fea, demasiado asfalto pero o chegar o control de paso sí que vexo a típica subida por pedra e carreiro. Non foi longa, foi longísima. Neses intres deume tempo a pensar si de verdade me gustan. Terrible. O chegar arriba ando un pouco para recuperar. Sigo metendo sales para non deshidratarme. O meu corpo avísame que necesito beber máis. Vou cun sexto sentido no meu dedo gordo, ise que rompín fai máis de ano e medio, ise que non quere curar de todo, ista semana a miña Doutora preferida fíxome un apaño, por agora vai coma a seda.
Comezamos a baixar pero xa sei que será falsa, porque o chegar a mitade máis ou menos voltamos a subir, por ahí pásame Iván que vai coma unha moto, tremendo.
Segunda subida, maís corta pero máis de monte, das que me gustan pero tanta pedra machaca as miñas pernas. Cando menos sei que xa vai máis da mitade da carreira fora.
A baixada ata o quilómetro doce e das que me gostan, parte por monte, parte para tirarse a rolos, aínda así non baixo nin a mitade de ben que en Montefaro. O corpo non sempre está igual, penso e así intento engañalo vendo cómo os metros pasan paseniños.
E chegamos o segundo avituallamento. Encho de auga, bebo, paro e comezo a terceira e suposta última subida. Esta fagoa sen maiores atrancos, trátase dun cortalumes pero non moi esixente. E a baixar outra vez pero non de seguido, aquí me engana o meu maxín que creía que era todo a morrer cara abaixo ata a estrada. Non. Trozos pra correr, vou algúns andando porque xa non podo, trozos pra subir, e trozos pra baixar ata que chegamos a estrada pero oh sorpresa aínda quedaba unha derradeira subida.
Ahí mirei o reloxo. Xa sabía que non faría o tempo do ano pasado. Non estou igual. Non son o mismo. Non digo que millor nin peor. Simplemente non o mesmo. Cómo vos pasará a todos. E cada semana é un mundo. A nosa cabeza fai que non estemos igual. Estas semanas están sendo complicadas por moitas cousas. Aínda así quero chegar canto antes así que tento exprimir as derradeiras forzas que me quedan. Estánseme facendo longos os dezaoito quilómetros, pero de todo se aprende.
Cando chego xa abaixo e só quedan dous quilómetros de asfalto e paseo marítimo pásame Juana, a verdade que unha desas persoas que sempre te animan o pasar e sempre fan que saque un sorriso aínda que esté a morrer.

E aguanto como podo ata chegar a  meta xa con Ana Vigo o carón. Vou tan feito unha merda que o chegar me teño que sentar. Alí está Jose que chegara cinco minutiños antes e a miña irmán. Ando un pouco mareado. Pero enseguida se me pasa.
Sabía que era unha carreira dura para min, aínda en proceso de recuperación, pero o final non poido comigo. Iso é o importante, iso e non ter dores durante a carreira.
A partir de aquí xa todo foi unha festa, a chegada de moitos compis á meta, os indios, máis Jarnachos, Running Oleiros, os nosos do longo que chegaron xuntos e Ana da andaina.
Unha ducha quentiña pero apurada e a disfrutar do terceiro tempo.
Coma sempre enorme: Cervexa sen parar, comida a esgalla e sobre todo moitos, moitos amigos. Nombrarvos sería imposible pero o voso cariño e aire puro para poder volver a cargarme cada semana, e coma sempre botando moito en falta @s que non estaban.
Coma sempre foi un placer vivir este Trail Jarnacho, gran organización, ben sinalizado, bos avituallamentos e sobre todo un post dos millores.
Para a semana imos a Murás. A disfrutar.




domingo, 20 de outubro de 2019

Tral de Montefaro: Puro trail do Norte de Galicia.

Falar do trail de Montefaro é falar dun trail consagrado, ben organizado e que nunca defraudada. Tampouco o fixo nesta edición do 2019.
Eu chegaba algo tocado polo abandono no Trail Ribeira Sacra, máis polas dúbidas propias na miña capacidade que por outra cousa. Apunteime no último día pero sabía que estaba a facer o correcto.
Había un pequeno que estaba máis nervioso ca min así que chegamos cedo, serían as nove menos cuarto. Deunos tempo a coller o dorsal e recorrer todos os arredores, é o que ten ir con Xoel, e así ir vendo pouco a pouco a tantos amigos. Todos cunha sorrisa nos labios, contentos de poder disfrutar dunha carreira coma esta.
A entrega de dorsais moitísimo millor ubicada que o ano pasado e o servicio de Guardería perfecto con María de mestra de Ceremonias. Así da gusto, poder deixalo e saber que vai a estar ben coidado mentres ti fas o que máis che gusta, sufrir.
E pouco a pouco chegaba a hora, últimos preparativos e primeiro despedimos os da longa, entre eles os meus amigos Lupe, Oscar, Feli, Jaby, as Paulas, Diego, Blanca e Luis, os atrevidos con 24 quilómetros que noutras circunstancias sería a miña distancia elexida. Pero ás veces hai que ser cauto.
Dous minutos despois saimos os 162 tolos, entre eles unha grande representación do Cas, co meu amigo Manu entre eles, que alegría verte,  que faríamos os quince quilómetros e setecentos metros de desnivel.
Primeiros metros cun pica para arriba deses que deixan correr, pero o principio notas o esforzo e en menos de seiscentos metros escomeza o Carrusel¡¡. Primeiro unha baixada na que vou ben, probándome, a ver como responde a perna e faino bastante ben. Hoxe elexín traer as salomon que creo que estrenaba neste trail e a verdade que para distancias cortas totalmente recomendables.
O chegar abaixo doume conta que perdín a chave do coche que levaba enriba, no pequeno bolsillo interior. Imaxínadevos como quedei, primeiro palpándome por todos lados, sen lascivia, e logo tentando buscar alternativas. O primeiro que pensei e que tiña que correr o máis posible para chegar antes e iso fixen.
A segunda subida non daba respiro, estaba pegada a baixada e aló nos vamos coma tolos, e un pouco máis levadeira que a primeira. Nótome ben subindo, a bon ritmo coa xente coa que coincido. Chegados arriba toca voltar a baixar. Encátanme as baixadas de montefaro e a pesar do auga, do que choveu estaban bastante ben, o cando menos as miñas zapas iban súper cómodas.
O chegar abaixo tiñamos un largo tramo por pista para correr, no que sólo paro para beber e meter algo de sales, sei que o vou a necesitar, ven a subida máis dura. Por alí vexo a o meu Pasa ou Entorna Albertiño Barral que me sube os ánimos, así da gusto. A subida é dura, pero entre a chave perdida e que me noto ben e a que fago máis cómodo.


O chegar arriba lánzome cara abaixo, e desta vez foi verídico, nada de baixar tipo balea varada, desta vez baixei disfrutando por eses camiños, pequenos penedes, surcos do destino e achegándonos cada vez máis a costa.
Por todos esas cousas é un trail tan especial. Bonito de principio a fin. E así, sen parar de correr en ningún momento chegamos a praia de Chanteiro, a que tiven oportunidade de pisar, por segunda vez na miña vida e fíxeno disfrutando. A partir de aquí pequenos treitos subindo uníanse a outros máis de correr pero sempre por sendeiros preciosos. Notaba que ía gastando a pila, creo que foi o trail que máis corrín, pero sabía que faltaba a derradeira subida.
Último avituallamente que por certo estaban estupendámente colocados e pica para arriba, esta subida moito máis tendida pero o ir cascado e cando se nota máis. Consigo adiantar un par de posicións e cando fago a baixada sei que o traballo está feito. Que a perna non me molestou en absoluto. Que o tempo para ser eu non está nada mal. Que o meu gordi estará esperando na guardería. Pero faltaba a chave así que ía medio fodido.
Preguntei na organización, na meta, nada de nada, así que baixei os dous kilómetros e os volvín a subir na súa búsqueda, pero non din con elas, perdín a entrada e victoria espectacular da miña Lupe por estar en busca delas, e cheguei xusto nese intre querendo a casualidade que cando cheguei alí o Speaker deume a boa nova. As chaves apareceran. Agradecido a todos e tamén a Ruth que se ofrecera a vir dende Sada a traerme a outra copia.
A partir de aquí por un lado festa a e a min tocoume seguir de ruta con Xoel de un lado a outro ata a hora da comida. Ata a hora do podium onde hoxe confluíron moitos amigos: Blanquiña, Luis e Victoria do Cas, Diego, David, Miguel, e o trío ante o que so queda postrarse na categoría longa da proba feminina, Lupe e as dúas Paulas, vaia carreróns.
O resto, todos contentos coa súa participación que é o verdadeiramente importante, os meus Cas, os Pasa ou Entorno, Os Jarnachos e Toxos vidos dende a Coru, os do Altafit. Unha pila de amigos nun trail imprescindible na temporada.

Necesitaba unha carreira así. Despois de tres meses parado. Dun estreno nocturno, outro mareado, outro na casa e un abandono necesitaba recuperar a confianza. Non foi unha semana doada, paréceme que as próximas tampouco o serán pero haberá que coma sempre adicarlle a millor das sonrisas.
Grazas a todos os que animastes, a todos cos que hoxe poiden compartir este gran día ainda que non me de para nombralos a todos, a organización,  a Lore, Merchi..., espectaculares pero en especial o rapaz que me deixou o seu móvil no momento en que non aparecían as chaves.
Trail é compartir. Nunca me cansarei de dicilo, e da gusto compartilo con vos.

domingo, 6 de outubro de 2019

Trail de Breamo: Maxia entre amigos

Din que ninguén e profeta na súa terra, pero o mundo do trail non entende de ditos, nin profecías nin frases feitas. O mundo do trail e único.
Primeira edición deste trail de Breamo, nacido en Pontedeume, terra de moitos trails pero dende logo este é totalmente distinto a calquera que se fai nas Fragas do Eume. Case trescentos corremontes e andaríns dímonos cita na Terra dos Andrade, sen dúbida a terra máis mística e misteriosa da contorna. Somentes sair con gran Torreón dos Andrade o fondo e toda unha gozada. E alí acudimos máis de vinte tolos do Cas Montaña e demáis amigos das outras grandes equipas da zona, os Pasa ou Entorna, os Altafit Odeon... Dicir que o trail ten moi boa saúde en Ferrolterra e obvio, e unha zona con infinidad de carreiras pero tamén moitos aficionados e lugares maravillosos.

Dúas distancias, 14 kilómetros e 21 para os máis osados. E andaina.
Gosto de chegar cedo as carreiras, desta vez tocou compartir café con Javi, Saúl, e o gran Feli Cordal. E de ahí a recoller o dorsal. Pouco ambiente xa que a maioria optaran por ir o día anterior a recollelo e así entrar en varios sorteos. Outro acerto da organización. Pero entre falar con uns, con outros, case sen darnos conta deron o sinal de todos os seus postos, e alí nos fomos.
Apertas de boa sorte cos meus Cas, con Yoly e Carlos, Oscar, a miña Lupe, Pauliña, David e saimos. Baixamos a zona do río y subimos atravesando unha casa en dirección a vía do tren. O recorrido xa o tiña probado, tendo en conta que a miña casa está xusto no medio sería un pecado non coñecelo pero o corpo non reacciona sempre igual. Sabía que estos primeiros quilómetros rodeaban a costa ata Centroña, nun roteiro espectacular. Un pouco máis adiante comezamos a ir paralelos a vía do tren. O pelotón empeza a estirarse, aínda no perdo de vista a Pauliña nin a José Luis pero o meu cardio non vai tan ben como o xoves cando entrenamos así que baixo o ritmo. Chegamos a Ventosa, alí están, esta vez ben amarrados os cans que me morderon o outro día. Pasamos por o túnel máis grande que vin nunca baixo a vía e comezamos a subir cara a vila.
Vou moi regular, paro na fonte e bebo auga, vaime chegar a costa que sei moi ben que ven agora. Ando ata chegar arriba, rápido, todo o que podo. Baixamos un tramo pero non é máis que un espexismo porque seguimos subindo e seguirémolo facendo ata que coronemos o meu monte, Breamo. Intento correr en todas as zonas que podo, pero cústame moito. Ainda así chego arriba en cincuenta minutos, no tempo que tiña pensado. A baixada de Breamo encántame así que a pesares de estar as pedras molladas paso bo rato, o millor do trail. E chegamos o primeiro avituallamente.
E agora teño que por a funcionar a cabeza. Veñen seis kilómetros de bucle en Costa Miño. A miña casa está o principio e aquí e dónde tódalas semanas baixo a facer rutas. E difícil porque sei o que ven e sei que non me vai a aportar nada maís que kilómetros. E é demasiado corrible.
Escomezo ben ata chegar o campo de golf, incluso non vou mal na parte que vai paralela a auto estrada pero a partir de aquí ben o máis difícil. Vou por inercia, entre ca e co, variando e pensando en outras cousas para entreterme. E así consigo volver  o punto de inicio do bucle.
Por atrás ven o gran Albertiño Barral, cos seus finais on fire. Comezamos a subir Breamo pola parte que menos transito. E unha subida dura, pero bonita, das que me gustan, das que chegas exhausto arriba e claro, cando chegas e ves a Igrexa por moitas veces que a vira na vida non podo evitar sorrir. O meu templo celta Templario favorito.

Avituallamento no que paro e repoño forzas, o peor xa está feito, ou iso pensamos todos, xa sei que hai sorpresa final.
A baixada polo antigo camino de pedra e unha maravilla para os entrenos pero cando ves con case vinte kilómetros nas pernas costa máis. Unha última zona de bosques preciosos lévannos o momento máis difícil, a derradeira subida. Ahí súfrese coma un condenado, e coma ir vendo un desfile de mortos vivintes. Pero amigos, iesto e o que nos gosta¡¡¡. E así ata que por fin deixamos de subir e comezamos a baixada pola camiño vello, polas miñas queridas escaleiras. A modo que e súper perigoso, chegamos abaixo e Pontedeume é noso. A preciosa vila medieval nos recibe e o chegar a meta alí están todos os amigos do Cas gritando como tolos, emocionándome un día maís. Hai cousas que non sabes coma agradecer. Sodes grandes. Inmensos. Sempre ahí.
2:38 que para min está máis que ben, recuperando sensacións moi pouco a pouco, os tres meses de parón foron como unha grande losa que me serviu para ir reorganizando a miña vida e, á vez, perder moitísimo fondo. A semana que ven Ribeira Sacra 47k, agora mesmo non sei se estou preparado pero alí estarei, outra vez rodeado de amigos.
E na meta aparte dos meus cas o meu Xoel, non hai mellor regalo e para acabar de redondear podios das miñas amigas Lupe e Pauliña. Eva Babiano do Cas segunda do corto marcandose un carreron!!!

O terceiro tempo espectacular, uns dos mellores que vin en tempo, e todo estaba riquísimo.
Coclusión: Aínda que fora a primeira edición o traballo ben feito, as persoas profesionais e a entrega dos voluntarios fixeron deste un trail que seguro se convertirá en referencia na contorna. Para o meu gusto moi de correr por poñerlle un pero, agora bonito é porque como lle dicía a organización o chegar, as veces non valoramos o bonito que é vivir aquí. Vivir rodeado de montes e lúgares máxicos.
Máxico Breamo.
Agora a por Ribeira Sacra.

domingo, 15 de setembro de 2019

Trail Terras do Mandeo: Resacosix in Brigantium

O primeiro neniños: Se tendes unha festa o día anterior, sobre todo se é a vosa festa de despedida despois de dezasete anos de traballo, non vos apuntendes a un trail as dez da mañán do día posterior. Dito isto, tamén digo que non hai nada millor para a resaca.
Así me presentaba na liña de meta do meu xa Betanzos querido case sen durmir, cunha serie de efluvios alleos a min que recorrían o corpo, tentando rematar un fin de semana pra non esqucer.
E alí estaba, non hai nada que máis me tire, porque estaban os meus amiguiños, os do Cas Montaña pero tamén algún Jarnacho, Toxiño, Running Oleiros, Altafit e sobre todo os Pasa ou Entorna.
O caso e que por si acaso añadín doble ración de auga, sabía o da deshidratación do alcohol, así que tiña que por todo da miña parte. Non vos engaño, cando cheguei a Betanzos non daba un peso por sair, nin sequera cando posaba para esa foto para o Cas Montaña. Pero unha vez alí, qué carallo, con tal de facela andando malo sería que non chegaramos así que fixen o meu cálculo, a dez minutos quilómetro levaríame tres horas e vinte, chegaría de último pero para un post-tullido sen entreno e resacoso so terminar era toda unha odisea.
E primeiros encontros coas miñas amigas, Franky son o millor da vida😊😊, Pauliña Cobelo e a miña  Lupe Rubio. Unha perta que da azos para baixar Betanzos abaixo. Porque alí estábamos xa preparados para a saída e 3,2,1....
A diferencia xa a notei o sair, o ano pasado fixen estes dous primeiros quilómetros nos que recorremos Betanzos primeiro e logo a beira do río moitísimo máis rápido. Pésame a barriga, tanta cervexa e tan pouco exercicio nestes últimos tres meses estame a matar. Non son capaz de respirar ben, e o que ten a inactividade e sobre todo que noto o alcohol escapar por todos os poros da miña pel. A estas edades xa non se poden facer estas cousas.
A carreira e un sube baixa, iso non me vai mal, o que non son capaz e de correr nas rectas, o resto aínda bueno, baixo como un hipopótamo e subo coma un elefante, pero non vou morrendo.
Tento pensar noutra cousa, na despedida de onte, non chorei non, pero case. Nos meus amigos e como irán na carreira e sobre todo no meu Xoel e nas gañas que teño de velo. Vou facendo os meus cálculos aritméticos, van seis quilómetros, un tercio da carreira. En nada chega o momento cumbre. Métennos por monte arriba e nun tramo que me recorda o Lor subimos sen descanso. Vou pedindo papas. Pero non me rindo, para cabezón eu. Hai tramos do trail preciosos, unha zona de árboles caídos para xogar co noso equilibrio, penso que é moito máis bonito que o corto que fixen o pasado ano.
Penso sobre todo que mereceu a pena levantarse aínda que non recorde cando me fun a dormir, se  é que fun, aínda que so pensar no sonido do despertador me poña de mala hostia, porque estar alí rodeado de natureza e amigos e o millor regalo. E chegamos o cumio e o avituallamento do quilómetro nove. Respiro, falo coa xente e continúo. Aquí xa coincidín con Merchi e alá vamos camino abaixo. Encátoume esta parte, espectacular, para gozala a tope. Hasta eu nas miñas circunstancias consigo sorrir. Levo detrás uns rapaces que van disfrutando a tope e contaxianme.
E de alí o Mandeo, case tres catro quilómetros na beira do río, por refuxios de pescadores, espectacular. Chego o último avituallamente e alí vexo a Chopim, felicitoo porque estame a gostar moitísimo. Aquí sei que como sexa pero vou a rematar.
Queda unha derradeira subidiña e a partir de aquí xa bastante pista que non vos vou engañar, non son capaz de correr. Deixo os meus últimos folgos para a entrada en Betanzos.
Alí penso o importante que foi esta cidade nos cambios da miña vida estes últimos meses. Penso outra vez en onte e en quen me faltou. Un chío de morriña recorre a miña alma. Peta o Sol a tope. Vou morrendo. Pero teño que subir correndo, case tres horas despois, chegando dos últimos, pero chegando, non na casa durmindo a mona, e alí están os meus amigos do Cas Montaña para animar: Franky, Elena, Guilly, Manu, Angeliño.....GRAZAS¡¡
Levo moitas carreiras encima e iso penso o cruzar a meta, esta foi das máis duras, pola miña culpa, pero fun capaz de rematala. Cumplir os teus obexectivos. Cumplir os teus soños. Vivir a túa vida. Ser feliz.
E tírome a sombra xunto aos meus compañeiros a alí me entero de que a miña Lupe gañou a carreira, non podo ser máis feliz, e Pauliña terceira. Non son feliz porque gañen, son feliz porque cando as vexo subir e nos damos ese abrazo sinceiro todo merece a pena, porque se el@s son felices eu tamén o son. Encontrar boas persoas e ter a sorte de ter o seu cariño e o millor regalo da vida. E recibir tanto cariño como eu recibín nestas últimas vintecatro horas e o millor que che pode pasar.
Podium, despedidas e apenado por non poder compartir cañas e comida nin cos meus Cas montaña nen cos meus Pasa ou Entorna saio como diría Siniestro total: ¨Camino de la cama, es el mejor camino, sólo estar durmiendo es mejor que estar dormido¨
Trail imperdible. Organización de dez, con música en directo na meta. Bos avituallamentos, ben señaliizado, boas instalacións e gastronómicamente Betanzos e moi grande.
Voltaremos, por suposto, próximo destino a Carreira da auga de Sada.


domingo, 8 de setembro de 2019

Trail Arnego: Voltar a casa

Unha mirada a un lusco fusco inabarcable. Nese intre pensaba en canto se estaba a perder toda esa xente que se quedara na casa e se resistira a anotarse neste Trail de Arnego.
Tres meses dende a miña derradeira carreira, aquela inesquecible Traverserina nos Picos de Europa. Polo medio pasaron moitas cousas, daríame para varias crónicas. Unha baixa longa de máis de dous meses, tempo para parar o mundo e pensar, e tomar decisións arriscadas. E sobor de todo botando moito de menos o monte e os meus amigos Montunos.
Tiña tantas ganas de voltar que me decepcionou un pouco a baixa inscripción, as datas non eran as millores, seguro, pero o Trail merece moitísimo a pena. A organización, e non porque sexa do Cas Montaña, con Carlos, Alberto, Felipe e Luis a cabeza, como todo o que fan de dez.
A min tocábame ir con Xoel, que ía quedar na Guardería da carreira, neste caso coa inestimable axuda de Bea e o cariño de todos. Estivo como na casa. Unha hora e media de viaxe e chegamos o centro xeográfico de Galiza. Os pendellos de Agolada son unha pasada para todos os amantes da Galiza máxica, coma min. Recollemos o dorsal e imos cara o Pabellón donde temos colchóns, duchas, todo o que necesitamos por si queremos quedar a durmir. Eu nese intre apostaba a que non nos quedábamos. Alí está xa a plana maior do Cas Montaña, unidos asfalto, semi montes, e corremontes. Hoxo o trail ten un carácter moi da casa.
Despois dunha caída e curar as heridas de Xoel, nada grave, pero a cantidade de médic@s e enfermeir@s que nun intre había no pabellón fixeron que curara rápido.
E alá fomos a saída do trail longo, eles farían uns dez quilómetros máis en unha preciosa parte por río que me perdín pero que calificaron de dura, moi técnica e preciosa.
Nos collemos un bus en dirección a Gurgueiro e alí agardamos que pasaran por alí os nosos compis e as 2115 puntuáis saímos.
Unha carreira especial para moitos, a liña de saída chea de amigos, tantos que imposible nombralos a todos. Xa co sol caendo sobre nós saímos. ¿Qué agardaba de min? Difícil cuestión. Tres meses con un so entreno decente as costas. Pero con moita forza na mente. O que pasa e que xa sabedes a miña teoría, canto máis distancia e máis desnivel máis funciona a mente e o revés. Arnego e un trail nocturno de dezaseis quilómetros e moi corrible. Así que cando vin sair os miuras(sempre os hai) tentei non perdelos moito de vista, e así o fixen durante máis ou menos dous quilómetros de pista. Debía ir entre os dez primeiros, pero canto máis corría a miña caixa íame avisando que non había suficiente jhasoil. Quixo Deus(Carlos) poñer no meu camiño a primeira subida relativamente pronto. Antes pasáranme Jacinto, Javi e o Presi. Con estes dous últimos andiven bastantes quilómetros. Fun recuperando na subida que tiña varias partes, unha máis dura e outra máis levadeira. O chegar arriba unha bonita baixada, ahí vou moi ben, síntome xa con forzas e collo de novo os meus compañeiros. Mantéñome con eles ata unha zona longa de asfalto e chegamos o único avituallamento. Alí está o gran Luis facendo fotos. Como un pouco de melón e para arriba. Aquí xa vou acompañado co Presi, estamos de subida, bastante tendida e como imos dándolle o pico chegamos o km 11 case sen enterarnos de nada. Pisteamos bastante e recoñezoo cóstame especialmente seguir o ritmo. Nótase que a xente de asfalto nestes tramos ten un punto máis.
 E así chegamos a derradeira subida. Non miro o reloxo en todo o camiño, vou disfrutando, de todo menos do frontal, non hai cousa máis terrible, todo o rato recolocándoo.  A subida e dura, longa pero o final remata bastante tendida, tanto que corremos un pouco, chegamos a unha zona máis embarrada e xa vemos Rodeiro. De aquí en diante todo correr, sen descanso, vou botando os figadiños, e que nótase moito o desentreno pero grazas a que o presi tampouco tira todo o que pode consigo aguantar o seu ritmo. Recordo moito Rodeiro, aquí vivín un dos meus millores recordos como músico. Gracias aos Kambotes foi o primeiro sitio fora da casa onde a xente cantaba as nosas cancións. Nunca olvidas algo así. E sabía que na meta de Rodeiro estaría Xoel, a miña personiña preferida e iso e o mellor presente. E así chegamos a meta, o heavy que volta os terreos de xogo da man do Presi do Cas. E alí estaba o meu neno. Abrazámonos. Ver o seu sorriso de alegría vale por correr unha marathon.
O final unha hora e cincuenta minutos, máis ou menos segundo a miña previsión. Agardamos os compis e dámonos unha ducha. Baixamos e están coa entrega de premios. A organización tremenda, a señalización espectacular, voluntarios en tódolos cruces, pabellón a nosa disposición e a festa que me perdín tuvo que ser tremenda. Porque o meu parlanchín particular a unha da mañán aínda tiña corda para rato pero xa quería ir durmir ós colchóns. Así que para a miña sorpresa quedamos a durmir no pabellón, cuidandoo ata que os meus festeiros compis e amigos reventaron Agolada e o Karaoke. Envexa sana sí, pero so tiña que mirar a miña esquerda e ver a cara de felicidade de Xoel para darme conta que ese era o meu sitio.
Festas hai de sobra, que el poida estar o meu lado en momentos así non e posible sempre. Por iso dar as grazas a toda a organización, a Bea, Leire, Alberto en particular, a Ana por ir buscar a chaqueta, aos meus compis por ser tan cariñosos comigo na miña volta e con él.
Voltar así da gusto. O único malo e que a verdade e que me vin moi mal para Ribeira Sacra, queda un mes pero non me vexo facendo os 47 k. En fin, pouco a pouco, paseniño.
O ano que ven, non o perdades, creo que Franky ten unhas ideas fabulosas para compartir coa organizacion.😊😊😊😊😊😊😊


domingo, 9 de xuño de 2019

Traveserina: Y los sueños, muchas veces, se cumplen

 Esa imagen que perdurará en nuestros recuerdos para siempre. Esa que intentaré contarle a Xoel toda la vida. La que quiza algún día intente compartir con los nietos mientras ellos piensan vaya abuelo más pesado siempre contando sus aventurillas de segunda división. Será nuestra imagen.
La niebla no dejaba ver un palmo más allá de la nariz, llegar al avituallamiento de Urriellu se había hecho épico. Mientras los enormes voluntarios se afanaban en llenar nuestros bidones la niebla por un momento desapareció. Miré hacia arriba y allí estaba. No lo olvidaré en la vida. Urriellu te quiero.

 Sé que como yo cada uno de vosotros habrá vivido un momento especial y único en esta carrera y que nos costará olvidar, se que si pudieseis explicar todas las emociones que vivistéis, todo lo que sentistéis en esos cuarenta y cinco quilómetros de locura llenaríamos páginas y páginas de un inmenso libro. Yo hoy voy a intentar contaros las mías, ojalá os sintáis identificados.
Eran las seis y cuarto de la mañana. Salí del apartamento dispuesto a tomar un café previo y lo conseguí casi al lado de donde salían los buses. No había aún un alma en la calle. Podía respirarse el silencio, la soledad, la calma que precede a la tormenta. Saboreé aquel café. No estaba nervioso. Estaba ansioso, con la necesidad de salir ya, de empezar a cubrir aquella locura que hace un año ni se me hubiera pasado por la cabeza. Nuestro sueño.
Fui hacia la zona de buses y allí por fin vi a mis amigos. Lupe, Oscar y Feli, compañeros de batallas, otra vez juntos, compartiendo ilusiones.
Llegamos a Sotres previa pateada y nos tomamos un cafe con parte de la armada Gallega desplazada al evento. Iago y Luis de mi equipo el Cas Montaña, Maneiro y los Indios. Eran los momentos previos. Todo en orden y nos vamos al control de salida. Ahora sí que no quedaba nada. Suena el Sweet child o´mine de los Guns n´Roses. La felicidad es total. Feli Lupe y yo nos deseamos suerte. Lo normal es que cuando yo llegue ellos ya estén duchados, comidos, y lo que les de la gana. 3, 2, 1 y salimos¡¡¡¡

Salgo tranquilo. Si a tranquilo se le puede llamar a 4 29, pero regulo, bajo en el segundo quilómetro. Se lo que me espera, es un camino largo haciendo primero hacia abajo y luego hacia arriba (que manía, con lo fácil que es hacerlo sin desnivel), la subida la hago bastoneando a buen ritmo. Hasta llegar a Pandébano no hay fallo. Aquí empiezan los adelantamientos temerarios, los caminos de a uno. Aún somos muchos y muy juntos y el pelotón por la parte media baja aún no acaba de separarse del todo.
Y así llegamos a la bajada a Bulnes. Está muy mal, y la gente con razón va despacio. Siempre hay alguna que va bufando por detrás, y acaba en el suelo. Gran parte de los que vamos a estas carreras no somos profesionales, no vivimos de esto y el lunes tenemos que ir a trabajar (coño, no lo menciones😂😂) así que con cuidadiño que y lo importante es llegar abajo sanos y salvos. Vamos de charla el pelotón pero todos con la cabeza abajo mirando bien donde pisamos. Al final una hora y veinte minutos y primer corte superado con éxito, mucho mejor que en mis previsiones.

Bulnes, ese pueblo de cuento, ese que te traslada a tiempos pasados. Con la amabilidad de sus gentes. Nos recibe todo el pueblo y los voluntarios, que se agolpan contigo para ayudarte. Espectacular.
Ahora viene lo gordo de la carrera y lo sé. Me tomo el único gel que traigo. Y empezamos la ascensión, primero por la preciosa zona de la cascada y la subida por cable. Por ahora sin problema. Bajamos hacia Balcosín, intentando no meter los pies en el agua como nos pidió la organización. Voy siguiendo un pelotón bastante grande de gente. Paso a paso llegamos al Canal y vemos los puntitos allá al fondo, antes de Camburero. No quiero pensar, tengo la carrera dividida en etapas, esta es la segunda. Después de un largo tramo de subida bastante llevadera llegamos al pedrero de Camburero y recuerdo su extrema dureza. No quiero mirar arriba, uno dos bastones y a seguir a los compañeros de delante.
 Llegamos a una zona de cable, aquí un voluntario nos ayuda con los palos. Hay tapón, viene bien para descansar cinco minutines, pienso que para los cortes vamos adelantados. Coronamos la canal de Camburero. Es terrible.

Intento recuperar el aliento. Bebo, como, sales, mantener el cuerpo a tono. Este cuarto quilómetro de subida se hace rápido. Y llegamos a la parte más infernal de todas, la subida al Urriellu por los neveros. Ahí ya hueles la sangre, sabes que la presa está cerca, que nuestro querido amigo nos mira desde su pedestal. Tengo la suerte de ir con dos chicos y vamos hablando de fútbol, de la vida, y se nos pasa más rápido. Aún así, en la última zona nadie habla, el silencio es el protagonista. No hay fuerzas. Ya vemos a la voluntaria que dirige arriba a la gente, unos suben, nosotros, otros bajan, los que ya han hecho el avituallamiento.
Estamos arriba. Segundo punto de control. Dos horas, en total 3 horas y veinte de carrera. No contaba ir tan bien la verdad. Me paro en el avituallamiento casi diez minutos, rellenando, comiendo, sacando fotos...

Cuando voy a salir me doy cuenta que mi pie izquierdo me revienta de dolor. Recuero aquel exacto momento en que lo retorcí. Maldigo mi suerte. Voy bien de tiempo, me siento bien y va y jodo el pie. Rober, siempre igual. Empiezo a bajar como si fuera mi abuela, casi sin correr. Al final la fuerza de la gravedad hace que algo me mueva. Lo voy a pasar mal para llegar a Sotres con vida. Debía haber vuelto a Urriellu y vendar el pie. Ahora ya está. Empiezo a entrar en calor y consigo trotar algo pero el dolor está ahí y lo peor es que tengo que ir controlando de no caer nunca con ese pie. Conozco el camino, así que no desespero. No hay recompensa si no hay esfuerzo, si no hay sufrimiento.
Poco a poco después de cruzarme con miles de turistas llegamos a la Terenosa. Verde que te quiero verde como mi amada Tierra. Pienso por millonésima vez como irán los míos, sólo los vi salir. Llegamos a Pandébano y voy mejor. Me dejo caer ya por el camino de tierra a trote cochinero. Me duele menos pero se que tengo que parar y mirarlo en Sotres sí o sí. La subida alternativa que los muchachos de la organización nos han preparado se me hace larga y dura, pero lo llevo mejor. Ahora sí, Sotres, una hora y cuarenta y cinco minutos, sigo con una hora de adelanto, algo más. Me paro y tomo asiento, me quitó todo y doy gracias a la organización por obligarme a traer una venda. Al ponérmela ya noto el gusto. El pie no parece estar mal pero me duele.
Como, bebo, descanso y arriba que toca volver a subir.


Camino a Collao Fuente Soles coincido con un chico Asturiano que es su quinta traveserina. Me dice que aquí es donde siempre le da la pájara. Vamos un par de quilómetros charlando de carreras la vida y demás. Es lo mejor de este deporte. La gente. Las personas. Su valor humano. Difícil encontrar algo parecido.
Lo dejo atras, y sigo la subida, el camino tendido deja paso a otro por tierra, prado. La niebla empieza a cubrirnos y la subida se empieza a hacer larga. Pienso que es la última, y eso me ayuda a llevarlo mejor. Hace frío, menos mal que no me quite el cortavientos. Voy pensando en mis cosas, necesito entretenerme. Me cuesta llegar arriba, pero llego y comenzamos la bajada hacia el Jitu Escarandi. Totalmente rodeados de niebla, viendo sin ver, corriendo por la inercia del camino. Un par de quilómetros de bajada muy llevadera nos dejan en el último avituallamiento. Una hora y cuarto. Clavo el tiempo. Allí un voluntario nos dice que mejor vayamos en grupo durante el siguiente tramo ya que entre la niebla y que no es fácil podemos perdernos. Después de comer mucho, beber y descansar voy detrás de dos chicas que a partir de aquí se convertirán en mis mayores aliadas. Somos Ana 23, Tatiana 33 y yo 43 y formamos un grupo de lo más divertido en estos quilómetros. Van genial de ritmo y eso y la conversación que llevamos hacen que no me sienta para nada cansado. En el quilómetro 32 encontramos a un chico con un esguince. Eso es lo peor. Nos ofrecemos a ayudarle, pero no quiere, prefiere subir él hasta arriba. Y así seguimos los tres subiendo la Sierra de Portudera. Se me acaba la batería del reloj, pero no me importa, voy tan cómodo y llevamos tanto tiempo de adelanto con el cierre de carrera que me relajo. No paramos de hablar en ocho quilómetros. No sabéis cuanto os lo agradecí.
Y llegamos al temido momento final. La calzada Caoru. Aquí ya se nos une algo más de gente, vamos un nutrido grupo en toda la bajada. Está mojado y el paso de trescientos corredores delante nuestra la hacen casi impracticable. Pasito a pasito y con buena letra. Cabeza, Róber, cabeza y cabeza, es lo único en lo que pienso. En eso, en Lupe y Feli y como irán, en mi Xoel y que ojalá estuviera allí (bueno, allí no, mejor en meta). Los quilometros no dan pasado, y la calzada deja cada vez menos resquicios para meter el pie. El clima en general fue perfecto todo la prueba, para mi, nada de Sol, fresquito, una gozada.
Voy preguntando cuanto falta, como los niños. Quedan poco más de tres quilómetros. Todos vamos deseando que aquel infierno Romano termine. Con la de obras maravillosas que dejaron, no la podían haber hecho algo más lisa?. Me río solo. Por ahora conseguí no caerme ni una sola vez. Sí, lo se, es un milagro. Por fin vemos la bandera roja en el verde y sabemos que es el final. No nos cabe la sonrisa en la cara. Estamos ahí, Arenas, llegaremos. Poco más de nueve horas y media, mucho mejor que mis previsiones. Nos queda la cíenaga, por si llegaste con los zapatos limpios, no vaya a ser que en casa duden que vinieste a una carrera de montaña. Aquí me pasan como locos Jorge Novos y Luis, a donde vais??? Les grito. Yo no me separo de mis chicas. Llevamos quince quilómetros juntos y llegaremos juntos.
 Las escaleras. Estaba avisado. Pero quien hizo estas escaleras? No habrán cobrado por hacer esta chapuza?😂😂😂😂😂. Allá abajo animando están los chicos de la organización.
Un quilómetro de asfalto y llegamos.
No me gusta el asfalto pero después de 44 quilómetros es ese momento de tranquilidad en el que pones todo en orden, en el que piensas en los que quieres, en el que sabes que todo esto ha merecido verdaderamente la pena. Ese momento en el que casi me cae una lagrimilla pensando en mi niño, esa inceridumbre de saber quien estará en la meta para recibirte. Ese sentimiento de felicidad absoluta al haber cumplido un sueño. Un sueño que hace un año, mientras lo hablábamos, parecía tan lejano verdad geme?. Un año y cuantas cosas han cambiado, cuantas hemos pasado. Cuantos momentos vividos. La vida es ese quilómetro en el que te das cuenta de que todo esfuerzo merece la pena y que cuando te entregas con el corazón a algo la vida te lo devuelve con creces.
Llego a la recta de meta y allí están Lupe y Oscar, me emociono, es algo inolvidable. Lo conseguí. En mi segundo año conociendo el maravilloso mundo de las montañas puedo decir que he vivido una experiencia maravillosa. Una carrera única. Al final 9 horas y 49 minutos. No me lo creo.
Lo mejor es que llego entero, casi mejor que nunca, gracias chicas por hacer este final de carrera tan ameno y entretenido. Me paro con Lupe y Oscar casi media hora de charla, así somos, ella séptima senior y un tiempazo, soy meigo eh...Feli un carrerón y el resto de la armada, indios y jarnachos,  también acabando bien y sin lesiones que es lo importante.
Estoy en una nube. Podría ir besando y abrazando a todos los voluntarios del amor que llevo dentro. Aquello son todo lujos, Estrella Galicia, hamburguesas, arroz...me lo como todo. Empiezo a comunicarme con el mundo exterior, mi hermana, amigas que siempre se preocupan. Vuelvo a salir y respiro aire puro, y mientras departimos y valoramos juntos, como amigos, nuestras carreras yo miro hacia la calzada Caoru y pienso en cuanto me estás dando, como eres de importante para mi, monte, montaña, te recorro escribiéndote, contándote, te escribo disfrutando de cada paso, de cada instante.
Estar allí rodeado de personas increíbles en un entorno de la naturaleza único y sentirte más lleno de vida que nunca. Os dije que esto era un sueño. En realidad el sueño nunca se terminará porque mientras permanezca vivo en nuestros recuerdos, en nuestros corazones, nunca se terminará de apagar del todo.
Mi querida traveserina, si puedo y vosotros quereis we´ll be back , y volveremos a contarlo, un año más viejos, un año más sabios.
Gracias David Méndez, sin ti nada de esto hubiera ocurrido. Gracias Lupe, porque sin ti tampoco hubiese estado aquí, compañera de sueños y batallas. Gracias Oscar y Feli por dar tanto siempre. Gracias a todos los que habéis participado en esta historia, voluntarios, organización, habitantes de los pueblos y corredores. Sin vosotros nada de esto hubiera sido posible.
Y si, señores, esto es un CARRERON. Con mayúsculas.








venres, 7 de xuño de 2019

Traveserina: La Previa







Momentos. La vida es eso, momentos de felicidad. Cada uno tiene los suyos y para uno mismo, esos momentos son únicos e inolvidables.
Para algunos lo será la Traveserina 2019. Para mí era solo un sueño que hace poco más de un año veía imposible mientras repasaba videos y reseñas de anteriores ediciones. Lo hablabamos entre risas, Carreras y amistad, lo recuerdas?
Que tiene picos tan distinto a todo lo demás? No lo se, no sabria responder. Conmigo tiene un efecto devastador, es llegar aquí y comenzar a plantearmelo todo. La vida, la rutina, el día a día, me hace sentirme pleno, lleno de vida, con esa fuerza con la que te crees capaz de todo, pero pone una venda en mis ojos incapaces de ver la realidad de la vida.
 El lunes volveremos a trabajar y este sueño habrá terminado. A estas edades ya tengo claro que Al terminar uno me agarro a otro y el siguiente se llama Ultra de Somiedo.
Que sería de la vida sin sueños, sin retos, sin objetivos?. Que sería de la vida sin sentir lo que haces, sin disfrutar, sin intentar ser feliz?
Seguramente sería una mierda.
La traveserina es una Carrera de Montaña de verdad, de las que crean escuela y afición, esas Carreras que sabes que nunca moriran. Esa Carrera que casi todo corredor desea correr alguna vez en su vida.
Y aquí estoy yo en mi segundo año, paseando mi inexperiencia por los picos de Europa.
Cargado de ilusión el Martes ya estaba instalado en los apartamentos El Ardinal, en pleno Arenas de Cabrales. Fue recoger mis enseres y encaminarme ya a mi primera ruta, una circular entre Arenas, las invernales del Vanu y Poo. Llovía a mares, pero llegue más contento que si me hubiera ido una semana al Caribe.
Al día siguiente tenía un objetivo claro: Repasar el bucle Sotres- Sotres de la Carrera y afianzar los tiempos de corte.
Sotres es un pueblo precioso, el más alto habitado de los Picos de Europa. Allí deje el coche y parti hacia otra belleza. Bulnes. Incomparable, único, para visitar alguna vez en la vida. De allí a Urriellu por él temido Canal del Camburero. Terrible. Durísimo. Y con la mala suerte de un clima frio con nieve, lluvia, niebla.
Era tal el desasosiego que cuando llegue arriba, destrozado, saque el móvil para ver donde cojones estaba y Al mirar hacia un lado una racha de viento espanto la niebla y allí estaba él, pegado a mi, riendose, el Pico Urriellu.
Sin tiempo, por el frío, baje a Sotres y feliz al ver que los tiempos y las sensaciones cuadraban volvi a casa.
Todo el mundo me aconsejaba que descansara, bueno, todos no, alguna que me conoce bien solo me decía que disfrutara. Y es que esa es mi meta, no es hacer una hora menos en la carrera, o un puesto mejor, es disfrutar de lo que haces a cada momento, a cada instante, al menos de lo que la vida te  deja disfrutar.
 Así que el jueves y con la excusa de recorrer la calzada Carou me plantee hacer mi primera cumbre de Montaña. Sería a la Polvorosa. Era una subida dura, casi 1200 metros de subida continúa desde Arenas.
Allá en las alturas, te das cuenta lo poca cosa que eres, tu, Tus circunstancias, Tus problemas. Todo es relativo. Y también, lo reconozco, me dio tiempo a pensar en quien coño me mandaba a mi meterme en semejante fregao. Psicología deportiva.
El caso es que corone la Polvorosa y con algún problema en forma de sendas inexistentes conseguí enlazar con el comienzo de la temida Calzada Carou.
Reconozco que me impresiono menos de lo que pensaba, pero no llevaba 38 quilómetros en las piernas y eso es matador. Y otro día más, Feliz, volvi a casa.
Por la tarde unas cañas con parte de la Armada Galega (Alexis, Javi y Jorge) y a descansar.
Hoy como en las elecciones jornada de reflexión y preparación. Que nos deparará mañana el destino? Que será de Feli, de Lupe, de Arca y del resto de amigos de la Armada. No tengo ni idea. Solo se que hemos venido a disfrutar de algo, al menos para nosotros, unico, algo que seguramente quedará grabado por tiempo en nuestros corazones. Por eso, si me atrevo a decir, que pase lo que pase mañana hoy, amigos, soy feliz y eso no lo cambio por nada.
Como yo, otros 449 amigos, cada uno con sus ilusiones, retos y objetivos, estaremos desde primera hora de la mañana recorriendo él maravilloso parque de los Picos de Europa.
Mañana os contaré como acaba el cuento😊😊😊😊😊☺️

domingo, 19 de maio de 2019

Trail Fuciño do Porco: ¿Onde carallo estaba o porco?

Cando as persoas poñen toda a súa dedicación, todo o seu cariño, as súas horas de vida, o seu esforzo e o fan de forma altruista, so para beneficiar a outros merecen un recoñecemento especial, por encima de todas as cousas que logo soen sair mal. Que podo dicir, eu hoxe perdinme varias veces, e foi cousa da mala sinalización, pero de todo se aprende, e estou seguro que o ano que ven estará máis que arranxado. E moi fácil falar a toro pasado mentras tomamos unha cervexa ou parolamos cos nosos compis pero tamén está ben valorar todo o bo feito por esta organización, que se estreaba, non o olvidemos e en todo o resto estivo a un nivel moi alto. E sobre todo cando aceptan as criticas cun sorriso e sempre boas palabras, así da gusto.
O trail Caolín Fuciño do porco está nun deses marabillosos entornos, a vez que descoñecidos, da nosa terra, somentes no viaxe en coche podes admirar lugares preciosos como O Porto do Barqueiro ou Espasante e o chegar a O Vicedo novamente marabillarte ante as súas fermosas praias.

Cedo, moi cedo, demáis, cheguei. Deume tempo a dous cafes entre que recollía o dorsal e o final chegou a miña amiga Lupe e os Pasa ou Entorna. Desgranamos as carreiras, uns ian a corta e outros a de 25(26 27 ou 28) e preparámonos para a saída. Fotos, e a chegada en masa dos Cas Montaña.

A saída tiña bastante historia, un quilómetro e pico de asfalto e xa a subida máis forte da carreira.
Non empecei mal, sentiame forte, e o que teñen os anos que no meu caso reconfortan, e así o primeiro planteime nun 4 18 e sen perder a estela dos de diante e da miña amiga Lupe, na subida outro tanto, fun bastante ben na primeira quenda e tamén na segunda, así ata que chegou a baixada donde comecei a perder metros pero seguía a velos alí o fondo. A subida preciosa, por monte, cun traballo de abrir camiños estupendo e a baixada das que me encantan primeiro progresivamente para acabar voando sobre os montes de O vicedo. Sen dúbida os meus millores momentos, e así cheguei o primeiro avituallamento, donde me din conta de que tiña un exercito por detrás. Estes quilómetros resultaron super agradables o coincidir con dous amigos do clube de Viveiro, cos que escachei a risa por momentos, así ata que nos pillou Sandriña no quilómetro once e pico, case doce. Difícil seguirlle a estela cando sube a este muller pero aguantamos ata o segundo avituallamento, a ela, a Javi Lourido, todo estaba cheo de amigos.
Amigos e vistas maravillosas, pouco máis se podía pedir, bueno sí, que non saira o maldito sol, pero para a miña desgraza fixo acto de presenza. Era un tobogán continuo, subías un tramo por puro monte galego e baixabas novamente, as veces por pistas, as veces por monte. Corrín moito máis do normal en min porque había moitos tramos para correr e tentei esforzarme no que máis me disgusta.
No quilómetro catorce ante nos aparece o Fuciño do porco, non a subimos pero poidemos ver e estampar a preciosidade de esta lugar, e as súas vistas incribles. E rápidamente, sen tempo que perder e aínda cun dos meus amigos de Viviero preto chegamos a Praia de San Román, a que cruzamos de un lado a outro.
 Estabámos xa a dez quilómetros de meta. Ia con menos forzas, e viña o peor intre da carreira. A zona da costa preciosa, para visitar con tranquilidade, sen presa, quedei abraiado por este lugar tan bonito
.
A partires do quilómetro vinte comeza a ruleta rusa, primeiro case nos perdemos en masa, fomos para atrás, para adiante, non se vían as balizas, ata que alguén viu unha e avanzamos. E pouco despois a falta destas fixo que nos perderamos. Nunha das veces desandei o andado e acertei pero a segunda xa foi imposible , era unha baixada a morte e cando me quixen dar conta levaba dous quilometros así que tiven que tirar de Wikiloc e coa ruta que nos pasará a organización, situarme. Non sabía que tocaba orientación, pero non foi nada difícil, conseguín enganchar case un quilómetro máis adiante pero cun plus que mentalmente era un grande peso enriba. Levaba un ritmo de unha hora e cinco cada tercio de carreira e así o meu soño de chegar as tres horas e cuarto acababa de estropearse.

Foron quilómetros duros. Voltamos a praia, neste caso a de Xilloi, e con pequenos repechos para enriba, outros para abaixo, pistas forestais e lugares abandonados fomos achegándonos o noso obxectivo. Fotografos (unha pena non voltar a verte Sonia), voluntarios, xente da andaina, todo o mundo animando. E por fin, chegas a meta, a ese lugar único e máxico, desta vez algo máis cabreado por perderme, pero contento por chegar. E alí están dous grandes, o meu Enrique ¨la bala¨ Pacin e Pauliña Cobelo para recibirme. O primeiro que me din despois de contarlles as miñas desventuras e que Lupe quedou primeira e pásaseme un pouco o cabreo, a verdade que foi unha carreira dura, converteuse en dura seguramente polas circunstancias e bonita, con moitas baixadas e subidas por monte, como a min me gustan.
Ducha helada, risas nos vestuarios, e que moitos collos pa facer os 28 quilómetros pero logo nos poñen as duchas frías e todos reculamos. E así, contento polo gran ambiente pasamos a parte final, a comer e beber, que todo e encher, e esa parte que tanto nos gusta.
E a entrega de premios con sorpresa, pois amáis de Lupe e David, o Cas Montaña sube o podium como clube máis numeroso¡¡. E faime moita ilusión, que queredes que vos diga, sei que na miña vida serame case imposible conseguir un podio individual así que cousas coma estas enchen.
Un día precioso, cheo de amigos, curto para certas cousas, longo para outras, e aprendendo leccións cada día. Cun ambiente estupendo, creo que fai tempo non me ría tanto durante o trail e iso e porque as xentes que formades parte deste tolo mundo sodes realmentes especiais. Seino, algún cabrón tamén habrá, pero son tan poucos que non poden resaltar.
Eso sí, o meu dedo pide descanso, así que non sei se poderei ir a Melgacho o domingo, senón a próxima cita está marcada en vermello no calendario e chámase Traveserina.




venres, 17 de maio de 2019

Agradecido


Tenía trece años. Aún soy capaz de rememorar aquel olor, olor a naturaleza magica. Aún escucho tu banda sonora, entre palcos de la fiesta y aquella cancíon de la Guardia. Aún soy capaz de volver montado en mi imaginación, vestido de recuerdos. Volver a casa. Bañobre fue siempre mi casa aunque no lo supiera. Y su esencia quedó grabada en mi a pesar de la distancia, esa que no hacen los quilómetros sino el tiempo, esa que se te mete en los huesos y deja su impronta indeleble para siempre.
Hace 30 años, ya era hora de volver a casa, o al menos a un pasito, lo más lejos a tu lado como diría mi amigo Cabrales. El olor de los cuartos de barreno en el campo de la fiesta, de sus árboles, de sus caminos, de las bostas de vaca, poesía de la vida.

Hace un año y muy poco más que mi vida dio un vuelco, de esos que nunca sabes hacia donde te van a llevar, estoy acostumbrado a cambios, así que para mi es lo normal, pero no a cambios tan drásticos y menos sin querer que ocurran. Normalmente llevo todo controlado, pero esto se me fue de las manos y cuando quise agarrarlo era demasiado tarde, y aún lo sigue siendo, para muchas cosas.
Y lo peor es que en este año no dejó de cambiar, en muchos casos para mal. Pero si algo aprendí hace mucho tiempo es que todo lo malo trae algo bueno y que la única forma de enfrentarte es con una sonrisa, y lo más posible, de frente. En este camino que emprendí, al principio sólo y demasiado técnico, me fueron acompañando personas que ahora mismo son imprescindibles en mi vida, las que dan el color a las cosas, por las que sabes que cada mañana merece la pena levantarse y sonreir. Sin vosotros no podría avanzar y mantenerse fiel a mis ideas, esas que hace muchos años me enseñaron.

 Como una gran amiga me pregunto el primer día que nos conocimos.. ¨Y tu que buscas en la vida?...y yo le conteste: ¨Ser feliz¨
Tan fácil y tan difícil a la vez. Tan profundo como sencillo. Como las olas del mar rompen en la costa, viene y va sin descanso pero siempre está ahí.



Pero también dejas cosas por el camino, y lo peor, personas. Personas que quisiste y en muchos casos sigues queriendo y ya no son capaces de mirarte a los ojos, y duele, duele mucho.
No me gusta hacer daño a nadie, pero a veces es imposible de evitar. Ojalá algún día me perdonen, porque en la vida no hay culpables, todos somos responsables de lo que pasa, en mayor o menor medida.
Pero tal y como la vida te dió la vuelta, vuelve a colocarte en tu sitio y en mi caso lo hace no sólo un año más sabio, un año más fuerte, sino sobre todo un año en el que la fortuna me ofreció conocer a personas que serán inolvidables en lo que me queda de vida, pase lo que pase, y sí, gracias a ellos, la familia y al monte volví a escribir, volví a tocar, volví a sentirme querido y eso no se lo podré agradecer nunca lo suficiente. Algún día dejaré de correr (en mi caso más de andar), pero se que jamás perderé vuestra amistad, vuestro cariño.

 Y que decir de los que lleváis ahí tantos años, los del cole, los de Bañobre, los de Trashnos, los de Adormideras, los de Magisterio, Cuac Fm, el Depor, los del Market, Cas Montaña, mis amigos Herreños y al mundo del trail en general, a todos os debo parte de lo que soy, incluso más a los que dejé por el camino.
El año pasado aquí mismo decía que estaba haciendo esa gran subida, creo que la cima ya la dejé atrás, ahora sólo me estoy avituallando para empezar a bajar y prometo hacerlo sin frenos, a tope, disfrutando de lo que más me gusta, vivir.
Gracias a todos por acordaros de mi en este día, a los que se os pasó, a los que no os apetece felicitarme, a los que creeis que no lo merezco, a los que me quereis, a los que quiero, a mi familia por su apoyo en esta época tan difícil para todos y a vosotros Josiño, Lupe, Vane, Ele.....nunca podré agradeceros suficiente que me regalarais lo mejor que tenéis.

Y a Xoel, que puedo decir, no podría tener un hijo mejor, más sensible, ni más cariñoso, ni más bueno, en eso no pude tener más suerte.
Y a plofi que este año se fue de mi lado y estará en algún lugar a donde van los perritos buenos, fieles y cariñosos. Te echo muchísimo de menos.
Y al Depor, coño, espabila, y asciende.
Y como otra buena amiga me diría, sí, me estoy alargando demasiado, que con tanto tocho nadie llega al final, así que gracias a ti si conseguiste llegar hasta aquí y aguantar mi biblia.