Trail de Moeche: Empezando forte¡¡

A primeira edición do Trail de Moeche contaba cun problema difícil de arranxar, o meteorolóxico. Non é fácil competir con todos eses astros que se xuntan e provocan a caravana de temporais que sufrimos estos días. Con todo iso foron casi trescentos os tolos que nos desplazamos finalmente o Castelo, símbolo da rebelión Irmandiña. Ás veces non lle damos valor a facer o que facemos e dónde o facemos. Unha carreira nun lugar así, emblemático, bueno que vos vou a dicir, eu son un amante dos castelos, os mosteiros e todo iso, ¿Non se nota?

Velaí que Xoel, José Luis e máis eu saimos as oito e media cara o norte, en busca do castelo. Cuarenta minutos e alí estábamos, con tempo de sobra para coller o dorsal, deixar a Xoel na guarde, tomar un café (Grazas speaker¡¡) e prepararnos para a saída.

A mala sorte quixo que saíramos con chuvia que prácticamente desapareceu a partires de ise intre. Por diante nos esperaban dezasete quilómetros case e máis de setencetos metros de desnivel positivo.
Tras un pequeno tramo de asfalto comezamos xa a subir, aínda vexo a José Luis, a Pauliña, pero sigo o meu ritmo. Son quince días sin entrenar dende as Bestas. Entre o tempo e os meus líos literarios non houbo tempo a nada. Así que con calmiña. E cómo era todo para arriba pouco se podía facer, non mirar e seguir tirando. Case douscentos metros salvados neses dous quilómetros. A partir de aquí a primeira baixada, xa maís a gusto e adiantando, por agora todo vai ben.

Os primeiros quilómetros son un rompepernas total, non rematamos de baixar e e veña a subir de novo, aquí coñezo a que vai a ser a miña compi neste trail, Eli, unha gozada compartir tantos quilómetros o teu carón e falando, van pasando os quilómetros casi sin enterarnos. Segunda petada forte do día que nos leva ata o quilómetro sete. Miro o reloxo e penso que vamos bastante paseniño, pero e que a partir de aquí chega a parte de correr.

Comezamos baixando por uns prados preciosos, o tempo segue acompañando e é o momento que máis disfruto. Imos un grupiño máis ou menos xunto, inlcuída Eli. E Chegamos o río e a partir de aquí a parte para mín máis dura e máis sufrida, entre tres e catro quilómetros correndo sen parar. E ise é o meu grande problema. Levo tantos e tantos quilómetros correndo sen parar que o chegar o quilómetro doce e a penúltima subida vou xa mallao. Falamos outro ratiño e con iso millor pero o final vexo que Eli se vai un pouco, non a podo seguir e iso que vexo que arriba de todo esta a miña fotógrafa preferida, Sonia, berrándome dende alí. Non podo subir máis rápido.

De ahí pasamos a unha zona asfaltada e vemos o castelo. Miro o reloxo abraiado, non pode ser, ten que haber sorpresa. E abofé que a había. Métennos a rodear un monte que está xusto enriba do Castelo. Imos tan feitos polvo que case fago todo este tramo andando. Sigo na miña idea de facer dúas horiñas máis ou menos pero estes derradeiros quilómetros fánseme moi longos.

Pero todo o que sube baixa así que o chegarmos arriba a caer a rolos¡¡. A baixada mola pero xa non hai folgos, o que hai son ganas de chegar a meta e alí encontrar os meus amigos, Xosé Luis, Pauliña e amiña compi de carreira Eli, e que sexa moitas máis¡¡. Chego cansado. Séntome e vou recuperando pouco a pouco e entre iso e os folgos dos compis e as fotos xa me sinto millor.

Esperamos xa un ratiño para a entrega de premios con David e Pauliña subindo o caixón e baixamos a zona de duchas e comer que estaba noutro lado. Tendo en conta que Xoel, José Luis e máis eu íamos no coche o millor houbera sido confiarlle a ruta a Xoel porque visto o visto, perdémonos e chegamos tarde a comida. Pero a fabada estaba boísima. Trail, amigos e encher o bandullo.

Resumindo, trail moi recomendable, o único malo é que as duchas e a comida estén apartadas da zona da meta. pero o resto, avituallamento, situación, sinalización, todo estupendo. E coma sempre os protagonistas, os corredores, vos, o millor de todo, demostrando a gran saúde que ten este deporte, pese a quen lle pese.
Vémonos en Caaveiro. Se vedes un tolo cun stand cheo de libros, ise son eu, desta vez vou de vendedor ambulante.😆😆😆😆😆

Trail das bestas: E non haberá dous sen tres

Volvía o Trail de Muras por unha sola razón, a excelente segunda edición do ano pasado. Hay trails que te deixan un gran sabor de boca e que te chaman a repetir. Para min, cando menos na distancia corta, así é. E supoño que non sería o único porque eramos case quinientos os vidos ata Muras, un número moi superior o do ano pasado e que nos deixa ben as claras a moi boa saúde do noso deporte.

E así saímos as oito da mañán cara a Lugo. Desta vez levaba a Xoel comigo e chegamos xusto cando saía o Maraton, coa sorte de poder facer fotos e saudar de lonxe os compañeiros. De alí fomos a buscar o dorsal á carpa que teñen instalada na liña de meta e alí xa primeiro achegamento xunto os rapac@s do Cas. Cova e Valdés que xa tiñan o seu dorsal e Manu, José Luis e máis eu que estábamos a collelo. Outros calcetíns para a buchaca, un gorro, invitación para un bar, para a comida. Todo en orde.

De ahí fomos a Ludoteca, un sitio espectacular para os nenos e un grupo de animación para atendelos. Señores de Muras, isto é un luxo. E así, contento e tranquilo baixei a facer os derradeiros preparativos antes de empezar a carreira. Non daba un peso por min, semana sen un quilómetro as costas, con tramas persoáis acechando e co punto positivo do meu libro que por fin podo dicir que xa está o caer. Aínda así dudaba de cómo podían ir as pernas. Por eso me decidín a facer o corto, e ata que me encontre seguro de poder avanzar non voltarei as longas. Disfruto máis así que é o que nos importa.
E xa con Alberto por alí e saudando a miña Pauliña Cobelo, a Lorena, a Miguel, a Rosiña, a Manuel e tantos e tantos montunos situamos cara a saída.
Empezou a chover xusto antes da saída, eu non ía moi coberto e fixen ven que son de calores rápidos.
Escomezamos tirando para arriba, como a min me gosta, porque supoño que é a millor maneira de activarme, pouco a pouco, primeiro por unha estrada e subindo xa cara o monte por un sendeiro bastante ancho pero con moita agua. E é que amigos o trail das bestas é iso, para bestas pardas, auga, barro nunca faltan, diversión asegurada.

Subía andando pero a bo ritmo, sen perder posicións, e máis unha das rapazas que seguía aquí chegou pouco detrás miña á meta, a verdade que nos fumos pasando alternativamente. Choupando e choupando o cumio apareceu ante nos e empezamos a correr primeiro por unha zona de pista para pasar a monte, a zonas preciosas, de auténtico conto. Ás veces, coma sempre digo, é difícil mirar porque vas mirando o chan para non deixar a cara contra unha pedra pero o que se asoma ós lados é precioso.

No quilómetro catro ven para min o millor momento da carreira. Unha baixada que comeza cunha pendiente tipo Ribeira Sacra, pero esta vez non me caio dez veces e iso que está mollado, o que fai a cabeza amigos, e seguimos baixando coma tolos, son case tres quilómetros para abaixo con algún tramo de chan e disfrutándoo a tope, metendo os pes nos charcos, canto máis millor, momentos de meter o ata o tobillo, ¿pero o final para qué nos levantamos un domingo as sete da mañán? Sí señores, para enchouparnos. Somos coma Pepa Pigs grandiños.

No quilómetro seis e pico a subida que menos me gustou, por seren en asfalto, síntoo, pero é que o so contacto con esta superficie senón está preto da meta dame alerxia. Chegamos arriba e, non esperaba menos, o que subimos veña a baixalo, un anaco de recta para compensar o ritmo e chega a subida máis dura da tarde.
Nese intre xa vou coma unha moto, o ritmo de hidratación foi boa e o cansazo pese a correr moita parte do recorrido non apareceu. Teño a tiro ó grupo co que fun toda a carreira e que só se me distanciou na subida de asfalto. Subo con gañas, son das que me gustan, das que podes apretar, non correr para min pero sí apretar o cú. E casi chegando o cumio alí están os gaiteiros para amenizar a subida, dan un pulo tremendo, o que fai que o resto da subida fagámolo entre risas e con boas caras.

E chegamos o quilómetro once, fin da subida, desexando coller a baixada e fagoo indo a morrer, tanto que adianto a tres compañeiros na primeira parte, a que máis me gusta, entre charcos, lodo, pedras e saltos de canguro. Non miro o reloxo. Sei que facer os tempos do ano pasado é imposible por agora, pero todo chegará. Unha nova zona chan con repechiños e outra baixada para deixarte caer, desas polas que merece a pena subir ata a lua se fai falla. Lembro El Hierro nese intre, as baixadas incribles, lembro o meu Breamo e canto aprendín a baixar nese paraíso Montuno. Penso que pronto poderei unir todas as miñas pasións, e sorrío. Chego a meta ledo e máis vendo o crono, 1h 35, moi ledo. Despois da mala carreira en Arteixo necesitaba recuperar as sensacións.

E na meta agárdame a ducha, a sorte de chegar máis ou menos cedo fai que sexa unha cousa rápida. Xusto o ir deixar a bolsa chegan os meus compis do Cas, Cova e Valdés. Ambos recuperadísimos das súas doenzas. Cova é o máis parecido a unha insitución de este deporte, como lle dixen hoxe, cando ela non está nótase. Todos os equipos do mundo merecerían unha Cova, pero temos a sorte de que está no Cas Montaña.
Café en vena e cervexa cos meus compis esperando a chegada de amigos. Disfrutamos do ben chamado terceiro tempo e que tanto se desfruta nas cortas. Cos meus amigos de Ferrol, da Coruña, sempre compartindo momentos. Case todos coinciden na pena de ter que cambiar no derradeiro momento o recorrido por culpa do tempo, iso fixo que tanto a distancia 27 coma a Maraton fose moito mási corrible, haberá que esperar o ano que ven.
 E toca ir a buscar a Xoel na Ludoteca, espectacular en tódolos sentidos. Ven encantado. Baixamos a de novo e encontramos a Miguelín e xa non nos separamos, son moitas vividas e moitas que serán. De ahí o final callos, amigos e Rock n´ Roll, ¿podería haber algo millor? Eu creo que non.