Northwest Adventure: Cariño mola

Hai trails que necesitan anos para ficar na memoria dos corredores de montaña. Algúns destacan polo seu desnivel, outros polos seus avituallamentos e hai outros que destacan polo componente humano. E o caso deste Northwest Experience capitaneado polo meu amigo Yago Breijo. Un traballo de preparación descomunal, buscando novos retos para corredores máis esixentes pero sobre todo coidando o aspecto humano das cousas, ese valor subxectivo que sempre acaba multiplicando os bós resultados. Pero coma sempre estou a adiantar acontecementos.
O cambio horario fai deste domingo o peor do ano, a todos pasounos o mesmo, durmir pouco, mal e inquedos. Así víanse moitas caras de zombis cando cheguei a Cariño aló polas oito e media da mañá.
Foi unha semana distinta, empezou mal pero a partires da carga de enerxía do mércores todo foi coma unha montaña Rusa. Por motivos laborais era unha semana a especial, a derradeira para moitas cousas así que tiña os niveis de sensibilidade polas nubes. Non había millor lugar que Cariño.
Recollida do dorsal na casa do concello e a tomar un perolo de café. Alí coincido con Susiqui. Volto para prepararme e atopo a maior alegría do día, voltar a ver a miña amiga Paula Cobelo😊😊😊. Sempre digo que os lazos que tende este deporte son únicos e eu tiven a sorte de encontrar as persoas máis especiais que o practican. Hai abrazos que enchen, esta semana podía terme alimentado só con eles.
Por suposto con Paula estaba todo o Altafit Odeón e alí me colei na foto oficial😁😁😁.
Xa na zona de meta coincido coa miña Paula Prado, Luis Couto, Senra, Jorge Molina do Cas e...sorpresa, achégase a min unha rapaza e trátase de Yoli unha sobriña política que facía máis de dez anos que non vía, era máis que iso, sempre foi especial, e cando fas mal as cousas e deixas xente tan valiosa atrás a dor e dobre. Tamén o dobre foi a alegría de vela. E así coa libido a tope chegou a conta atrás e imos aló!!
Saíndo con prudencia no primeiro quilómetro de asfalto, quedaba moito por diante. A partires de aquí, e xa metidos no monte comezamos un pequeno sube baixa. Para ser o principio non vou tan mal. Non me pasa moita xente, pero non ten mérito que somos só cincuenta e saín o final🤣🤣🤣.
Todos sabiamos que era un trail moi corrible, non e para nada o meu forte pero non se pode ter todo. No quilómetro tres as primeiras vistas espectaculares nos abraian. Sigo de lonxe a estela de Luis Couto e Fátima, e así o farei ata ben entrada a gran subida. Case 450 metros de desnivel só neste tramo. As subidas son o meu forte, vario entre a postura brazos na cadeira coa mans os nocellos e así sen parar de subir chegamos o primeiro avituallamento. Quilometro oito de carreira. Bebo, paro un pouco, miro o móvil, esbozo un sorriso e coa forza que che dan os que te queren acometo a segunda parte da subida, máis espinosa, polo monte, e o chegar o cumio a baixada cun primeiro tramo cabra como a min me gusta e outro máis pisteo no que perdo posicións.
E un baixar continuo ata o segundo avituallamento do quilómetro trece onde nos agarda o ritmo da charanga a todo meter. E unha festa.
Como algo, non moito e tiro. Aquí comezo a notar o meu glúteo avisandome que non ía cómodo sobre todo o correr. O caso e que de aquí en adiante habiache moito que correr. Sufro para manter o ritmo e cada vez que hai algún repechiño de subida disfruto. A xente nas vilas animando, dando eses pulos que che faltan no último treito da carreira. Nesta parte coincido co meu amigo José Manuel Agrafojo, e iremos preto ata a meta.
O recorrido lévanos ata a praia dos fornos, precioso. E pouco máis adiante derradeiro avituallamento. E a subir, e unhas vistas maravillosas. Como lle digo a José pouco importa se quedamos 40, 45, 50 pero perder esta maravilla sería inxustificable.
Doulle duro na subida, constante, son 150 metros de acumulado. Disfruto do meu porque sei que logo volverei a sufrir.
E tanto, a primeira parte da baixada e por monte, engañame, a partir de ahí baixada por pista e bastante fago mantendo o ritmo trote cochinero. Son xa 23 quilómetros nas pernas. E para rematar case dous polo paseo marítimo de Cariño. Preciosas vistas a praia, xa mezclados coa xente da andaina, cos seus ánimos.
Son minutos que parecen non pasan nunca pero o final podo sacar os cornos a gusto e entrar a tope na meta da Northwest Adventure.
Alí está Pauliña que quedou terceira na corta😊😊😊😊. Falamos, intercambiamos impresións.
 O primeiro que fago e ir a tomar algo para recuperar antes da ducha, acompañado por Jorge Molina, caña e pincho, isto e vida.🤣🤣🤣🤣
Fin de festa o grande cunha entrega de premios inmellorable, divertida, rápida e coa mitade do pobo presente.
Despídome de todos os amigos de Altafit, das Paulas, do grande Yago Breijo.
E así rematamos a nosa aventura neste trail de Cariño coa sensación de disfrutar, de por o colofón a unha grande semana, rodeado de amigos, aínda que me faltaron outras,

arropado como poucas veces e sentindo o cariño de tantos. Grazas a todos.
Voltaremos. Seguro que si, porque cando se unen ganas, familiaridade, cariño e algo de desnivel nada pode saír mal.😊😊😊😊

Trail da Laracha e a Torre: 2x1

Asegúrovos que non fago todas estas tolemias de forma premedita, ás veces saen así, sen querer. O luns a miña irmá díxome de apuntarnos a carreira da Torre xa que este ano era solidaria e claro, non me vía nunha andaina ahí arrabuñando a estrada cada vez que vera un corredor pasar así que me apuntei a Carreira namentras ela, Xoel incluído ían a andaina. Pensei que de forma positiva seguramente me viñese ben para probar a miña resitencia ante o que menos me gusta de esto, as rectas e correr.
Pero o meu obxectivo semanal era o Trail da Laracha, repetía despois da malísima experiencia do ano pasado na que o meu nocello dixo basta no quilómetro sete e me arrastrei ata a meta facendo un tempo penoso de catro horas e pico, pero bastante fixen con chegar. Aquel foi un día bonito, e que terminou na rúa San Xoan, así que o meu recordo o final tiña máis ben un tinte alegre. Ademáis de todo isto contaban con ludoteca e iso se está Xoel e sempre un punto a favor.
A semana post alto Sil foi extrana, a primavera chegou, e o Sol, e con ela os meus baixóns continuos, casi diarios, unido a unha situación laboral rara, con malas vibracións e un cambio próximo e claro todo isto despois do marabilloso finde en Toreno fixo que se me fixese moi costa arriba.

Pero a tarde do sábado chegou e con un ambiente festivo total na Torre preparámonos para os casi sete quilómetros da proba, estrenando zapas, pero sempre coa mente en positivo.

En Laracha a primeira hora da mañán non hai moito movemento, chegamos as 08 45 e recollemos o dorsal, aínda e cedo así que nos diriximos a cafetería, alí encontro o gran Felipe Cordal e botamos unha boa charla, todo o que Xoel nos deixou, antes de prepararnos para a carreira.

Xa e noite na Torre, case todo está preparado, máis de tres mil persoas entre corredores e andaríns danse cita na explanada. Eu despídome de Xoel, a miñá irmá e Fernando desexando que o pequeno aguante, malo será e so media hora, e velo na meta para darme o derradeiro pulo. A estampa e deliciosa, a Torre de Hercules, ese símbolo desta cidade na que vivín moitos anos, alumea máis forte que nunca para a ocasión. Fago unhas últimas carreriñas e atopo a Suka e Carlos e algúns amigos máis montunos asfaltados para a ocasión. Chaman para posicionarnos nas grellas de saída. Póñome na dúas e cando me dou conta empuxado pola multitude acabo na un e dícir, na de menos de 4:30 o quilómetro.

Preparome xunto a Xoel nas gradas do Pabillón de Laracha antes de deixalo na ludóteca. Olvideime a mochila así que toca correr co cinturón, creo que me chegará, prepárome sobor de todo pola calor, o meu inimigo número un. Chegou o momento, imos a ludoteca e a verdade que me dou conta da sorte que teño con él, aínda non ten catro anos, e el quere vir, e xa non é iso, queda na ludóteca sin rechistar e disfrutando dende o primeiro intre, faime a vida feliz e fácil, non se pode pedir máis.
Reúnome con Jose Luis, Paulo, Silvia e demáis xente do Sada e facemos a foto de rigor e a partir de ahí pasan eses minutos de risas para min (e o que ten ter amigos madrugadores e que sempre teñen a grande cualidade de sacarte a risa frouxa) e concentración na maioría dos corredores. Nos avisan para pasar o control de chip e alá imos....3,2,1...a polas cabecerias do anllóns¡¡¡

Saímos con tal lume que penso que a Torre dende detrás nosa verá unha enorme bola vermella saír en dirección o paseo marítimo. A miña idea e ir a o ritmo Juan Luis Guerra, máis coñecido como 4:40, pero me da que vou demasiado rápido. A primeira parte e unha baixada que me leva a ese lugar marabilloso e para o recordo que se chama Instituto de Adormideras. Nunca olvidarei que fomos a primeira promoción en pisalo, en disfrutalo, e pasei alí tantas cousas que necesitaría un blog enteiro para contalo. Despois do instituto a primeira subida e ahí empezo a adiantar a cañón, e o meu forte, pero vou moi rápido e así o meu reloxo me di que o primeiro quilómetro completado en 3:51, de tolos total.

O sol empeza a petar forte pero aínda son as nove e media da mañá en Laracha, o que nos espera, penso. E así, sen darnos conta saímos, máis rápido do que debería, o do que as miñas pernas fatigadas despois do esforzo da Torre lles apetece correr. O caso e que vou perdendo a estela de Jose Luis e Paulo máis por necesidade que por gusto e aínda así completo o primeiro quilómetro, todo por asfalto e 4:25.

Completo a primeira gran subida da carreira da Torre e o chegar a rotonda noto que as forzas van a menos, penso que para unha milla teño un bo ritmo, pero sufro moito, máis do que me gustaría, intento centrarme nos meus pensamentos positivos, iso non o vou a descubrir, que son intimidades, pero sempre me dan bon resultado e moitos veces todo e resultado da forza mental. Baixando non son tan rápido pero me manteño bastante ben, penso que debo estar entre os douscentos primeiros e non me equivoco moito, chego o segundo quilómetro e fagoo en 4:10. Como di alguna grande amiga miña, para un de monte, ía voando.

Se o nome deste trail e cabecerias do anllóns débese sobor de todo o precioso paseo polo río que facemos no seguinte tramo. Recoñezo que me encanta, pero case non podo mirar, vou moi forzado, non diría o do fantasma do abandono, porque a estas alturas os que xa me coñecedes sabedes que ten que ser algo máis que grave para que o faga, pero si me sinto demasiado cansado e como hai que unir que son medio burro non enchin a cantimplora de agua, así que tocara agardar o avituallamento. Así, agobiado polas circunstancias chego o segundo quilómetro a 5:23.

Seguimos baixando dirección a Marina a unha velocidade alta pero recordo ben que o peor está a volta porque todo o que sube ten que baixar así que debería ser máis conservador. Tamén penso que xa que estou aquí hai que dalo todo e a realidade e que o que quero e probar o meu corazón e sobor de todo sufrir correndo. Así fago un terceiro quilómetro rápido de novo en 4:09. Fago a miña media e penso que o meu obxectivo de menos de 30 minutos está o alcance da miña man.

E o meu peor momento, pásame moita xente, non son capaz de corer a gusto e o único que me salva e a primeira pequena subida na que cando menos consigo recuperar a miña respiración e relaxarme un pouco, si, sei que sona raro, pero e o meu hábitat, síntome ben subindo, ainda que sufra como o que máis. O peor son os pequenos repechos nos que a xente ponse a correr e eu, pese a miña experiencia da Torre, non son quen de seguir. Eu ando rápido, moi rápido, pero nada máis. Estou en caída libre, e so van tres quilómetros de Trail. Quedan 21.

Damos a volta antes de chegar a zona do castelo de San Antón e toca ir subindo, no principio sigo na miña liña e adianto a xente pero empezo a notar que as pernas estanse a preguntar que e o que estou facendo. Penso en Xoel, que estará alí na Torre, agardándome, e un fluxo de enerxía cúbre os seguintes metros. Hai corredores de todo tipo, pero o que me aleda e que haxa tantas mulleres, ogallá no monte houbese tantas, aínda estamos un pouco lonxe nesto, e dame pena, porque co corazón na man, e sen faltar os asfalteiros, ista é unha das carreiras máis bonitas, sí, pero case non ves nada o ir tan rápido e sen embargo no monte, podo dicir que vivín moitas cousas que me costa crer viviría en outras circunstancias da vida. O contacto do ser humano co medio natural como facían os nosos antergos e algo que levamos nas venas, moito máis que este conglomerado de alquitrán losas e edificios interminables. E así, sen faltar, pero faltando, chego o quilómetro catro, a subida fixo que o meu ritmo quedase nun modesto xa 4:24.

Outro boa subida para comezar o quilómetro catro e aínda así non consigo fustigar as miñas pernas. Céntrome no que teño o meu redor, no marabilloso do que me rodea, da paz que se respira, bueno en realidade o que oio e a miña respiración desquiciada e preocúpame. Decido a pesar do meu naturismo confeso destes últimos tempos tomar o único xel que trouxen e así sair deste bucle interminable de incomodidade. Sigo a ser pasado por corredores e penso que só eramos 80 así que xa non poder quedar moitos. Remato o cuarto quilómetro a ritmo de sete minutos e con moito que millorar de cara o quilómetro vertical.

Cruzámonos coa xente da andaina, xusto na parte na que a subida se fai máis pronunciada e difícil, e vexo a miña irmá xusto na rotonda onde termina a mesma. Tamén vexo a Raquel do Cas Sada animando, bueno, a min non, porque vou camuflado. Iniciamos a baixada e recordo que o ano pasado fixena moi mal e este ano estou moito millor niste aspecto. Vou auto animándome pensando que so queda un quilómetro e pico namentres rodeamos de novo adormideras, un deses lugares imborrables da miña vida. E quedan dúas subidiñas, na primeira pásame un amigo trailero e falamos un ratiño, cando menos así a miña cabeza non pensa que estou o borde da extenuación. Xa vexo a Torre, o seu fulgor mariñeiro, a súa forza milenaria e tamén o tío do micro que rompe a cabeza a un santo. Non queda nada, e así completo o sexto quilómetro da proba, iso sí esfondado en tempos xa en 4 37, pero sei que serei capaz de conseguilo.

O xel empeza a facer o seu efecto, iso e que atopome unha boa baixada das que me gustan, vou centrando a miña mente en que ven aí o km vertical e se algo me atraía desta proba e facelo. A verdade que nunca teño a oportunidade de facelos xa que soen ser sábados ou venres como será en Toxiza, e así faiseme imposible. Crúzome por primeira vez na proba con Geli, que logo sería a gañadora femenina e sigo vendo a Jose Luis de lonxe, o resto, Paulo e Felipe Cordal van xa maís lonxe. Comezo a escoitar os pitidos e prepárome para o gran momento da proba, o inicio do KM vertical.

O ano pasado cheguei maís fresco a subida final da Torre, tamén e certo que tres minutos máis tarde, aínda así mordín os dentes, moitísma xente animando nas gradas, a verdade que iso e o millor de todo, e eu buscando a Gregor e a Xoel, pero sigo subindo, mantendo o ritmo todo o que podo porque vou nas últimas e o meu corpo pide que me poña a andar, pero non o farei, teño que dalo todo ata a meta. Ahí esta a Torre, ahí está a meta, a ahí está o meu Xoel xusto o cruzar a liña, a miña alegría e grande pero case non podo nin expresala, como me diría él despois, Papá, estabas fatal.....e así era, pero co obxectivo cumplido. 29 36 e case tres minutiños menos que o pasado ano. A verdade que de asfalto e a carreira máis bonita que fixen, para min cunhas pequenas costas, para os asfalteiros entendo que será unha carreira de asfalto casi de monte polas subidas. O final non me queixo entre os douscentos primeiros e 37 da miña categoría, que para un de monte en terreno extrano non está nada, pero que nada mal. E así, despois de comer, facer fotos, falar coa xente que me quere e se preocupa por min e descansar un intre ahí fomos Torre abaixo un pai feliz e un fillo contento camiño da cama xa que o día seguinte nos agardaba outra carreira, outra experiencia, esta xa no noso hábitat natural, o monte.

O Km vertical empezou con tráfico e barro, conseguín pasar a Geli e outro rapaz nesta zona pero os pes se hundían ata os tobillos e facíase difícil avanzar. Turrei e comezou a subida, alá arriba veíanse as hormiguiñas, pero despois de alto sil xa non me daba medo nada. E así, paseniño comecei a subir e coller ritmo, pasando a sete ou oito compañeiros neste tramo ata que chegamos arriba e houbo que correr un cachiño, ahí afloexei un pouco o ritmo e perdín algo de tempo, aínda así fixen un bo tempo en comparación o posto da carreira. Primeiro avituallamento e por fin cargar de auga, que falta me facía. Paro bastante, e xa me noto millor, agora hai que ir regulando e non caer en errores, comezamos a baixar un pequeno tramo por monte que me encanta, pero e un espellismo, nova subida e a darlle, a partir de aquí pouco variaría a miña posición na proba. Km dez e unha baixada chulísima que disfrutei tirándome o tolo e outro sube baixa que me fai disfrutar moito de todo este tramo, asi ata chegar o segundo avituallamento, no km 13. Recargo, paro e a tirarme monte abaixo, outra desas nas que a xente vai parando e eu derrapando, encántame, so por esto merece a pena vir. Ata o km 17 baixamos a cañón, e novamente outra subida que nos levará o terceiro e derradeiro avituallamento.
Aquí xa vou moi ben, e novamente doume conta de que o meu grave problema son os primeiros quilómetros, non son capaz de non salir o tolo, de controlarme, iso e que me costa tamén coller o ritmo, teño que valoralo. Polo camiño rompo as zapas, xa non estaban moi ben pero acabo con paos metidos por todos lados. O final chegamos o km 19 e alí están as viandas. Volvo a cruzarme con Geli e Noelia chega xusto cando me vou, a partir de aquí e un trote cochinero total, pero vou cómodo, en ritmos de 5-6 pero sen pararme a non ser na derradeira costa na que apreto porque a forza está novamente comigo.
E Toca a parte final da carreira que e a misma que a primeira pero doume conta de que vou mil veces millor así que disfruto da parte do río, paso a xente, e tamén poderei conseguir o obxectivo das tres horas se nada malo pasa. Chegamos a Laracha, escasos quinientos metros, desexando ver a cariña de Xoel, desexando chegar, moitísimo millor que onte na Torre, e estamos a falar de 25 kms.
Ise momento único repítese por segunda vez na semana, entro feliz e alí está o meu amigo Abel, que me fai recordar os tempos de Talesien e Trashnos, os meus compis Paulo e Jose Luis, vou por unha cervexa, a miña recompensa e xa vexo a Xoel o fondo. Vou a xunto de el e pola súa cara xa sei que disfrutou tanto ou máis ca min. Falo coas cuidadoras e dinme que super ben, alegre, e feliz. Así e el, así fai os meus días cando está o meu carón. Nunca podería soñar ter un fillo millor.
Digolle que me vou duchar e logo volvo por el. Sorpresa, auga quente¡¡¡. O ano pasado estaba helada. Disfrutoa, o igual que a segunda caña, que a pasta, que as carreiras de Xoel, que a compañía dos amigos, que ver a Susi, a Silvia, as victorias femeninas do Cas, as fotos coa xente e o regusto por ter conseguido outro obxectivo, as conversas coa xente que che importa. Rematar ben esta carreira que tan mal se me dera o ano anterior. E facelo levándome dúas experiencias tan distintas o peto.
A xente de laracha en dúas rodas estúependos na organización, cervexa gratis a barrer, pasta para todos, avituallamentos e voluntarios de luxo. Fotógrafos supermajetes, non se pode pedir moito máis.
A ludoteca de dez. E de agradecer o esforzo, o traballo desinteresado desta xente para facernos felices.
Unha semana que sabía sería dura reamatada da millor maneira. Como digo en cada crónica o importante e disfrutar da vida, de ver o vaso medio cheo. O malo xa ven solo, aproveitemos os raios de sol.
O meu próximo será en Cariño, se tdo vai ben, xunto o meu combo favorito.
Grazas a todos e feliz semana.

Carrera Alto Sil: Salome

Moita xente cando sabe que me dispoño a facer unha das miñas viaxes de trail me pregunta con cara de alelado que por que o facemos. ¿Por que facemos unha chea de quilómetros, subimos montañas imposibles, baixamos por precipicios ou andamos por barro, río ou terra?. A resposta está neste pequeno relato.
¿Pode alguén namorarse perdidamente nun ano? Seguramente si, e en tódolos sentidos.
Alto Sil, carreira mítica de montaña, lugar de maxia e de montañas con nomes abraiantes, Pico negro, La Campona.  Lugar de Osos, lobos e fauna salvaxe.
Catro galegos, citando o gran Feli, un Penarubia, un Cas Montaña e dous Pasa ou Entorna partimos o venres a noite camiño de terras Leonesas. Venres, si, nin Sequera recordaba o que se sentía ( a non ser vacacións) saíndo un venres e poder disfrutar dun fin de semana completo. Dezaseis anos despois sentinme unha persona normal(vale, moi normal xa sei que non son😋😋😋)
Obxectivo Toreno e o noso campo base, Salomé. Alá chegamos despois de ir lareteando todo o camiño, notábanse as ansias e os nervos. O día seguinte xa tiñamos a nosa primeria cita e é que Felipe competía no KVBobia e nos alá fomos a darlle folgos, a él e a tódolos demáis e de paso nos subimos e baixamos un par de quilómetros. Vistas impresionantes, algo de neve e xa tocando o terreno que o día seguinte sería o noso compañeiro de aventura. Unha mañá de charlas, de risas, e Felipe facendo un papelón. Pola tarde visita o Carnaval de Toreno e máis risas, máis charlas, máis cañas e sobre todo vivir.
 Dito así parece fácil pero as veces nos perdemos tanto na voráxine da propia vida que non temos tempo a disfrutar, que somos incapaces de expresar o que sentimos, que nos dedicamos a evitar a os demáis, a vivir enroscados nun mesmo e estes bocados de realidade devólvente o que verdadeiramente importa, unha desas cousas e o valor das boas persosas e da amizade. Sempre tiven moita sorte coa xente, nunca me custou facer amigos, pero despois dun ano podo dicir sen equivocarme que o que me atopei non mundo dos tolos do monte e incompable.
 E con tres destes incompables montunos, Feli ( un Penarubia) e Lupe e Oscar (dous Pasa ou entorna) dirixímonos a entrega de dorsales en Páramo de Sil a última hora do sábado. E alí atopamos a moitos máis amigos, Cova, Suka, Jose, Angel, Fede, Cepi, Cris, Iago, Luis, o gran Abel reggae, o caladiño Luis Couto e a Miguelín. A armada galega estaba moi presente. Agardaba tamén encontrar os meus amigos catalanes Silvia e Eduard pero había tanta xente na charla que foi imposible. Iso sí, antes unha cervexa no Changuita onde Arca e onmipresente.
A charla estaba preparada para dar medo, e non polo Oso, senón polos cambios no perfil. O non haber neve era necesaria unha volta de torca, e tanto que a houbo. Ei de dicir que a explicación foi aínda que longa bastante minuciosa, e a todos quedounos claro que a carreira alto sil 2019 era máis dura. E así fomos cara a Salomé, pensando, tanteando, revisando o que viñamos de escoitar, sempre coas acertadas verbas de Felipe que era a terceira vez que o facía. Outra cena de esas que fan época e a cama que o día seguinte había que estar en pe as 6 30 AM.
Recordo ben como me levantei. Feliz. Por moitas cousas. Por grandes momentos. Polo que estaba por chegar. Por seguir cumprindo retos. Estaba tranquilo, había unha nova sensación esa mañán no meu corpo. Desayunados e preparados ala fomos. Oscar non corría así que dedicaríase a facer fotos, seguimento e estar ahí, non sabes o moito que agradecín verte en Páramo e o favor que foi darche o cortaventos. Os outros tres estábamos ansiosos, tensos, con ganas de competir, cada un na súa competición persoal, tentando gañar esas batallas, as máis bonitas da vida, as que gañas contra ti mesmo.
Chegamos e ali no coche xa con Iván e Sandriña Yañez fixemos os úlitmos preparativos.
Nese intre vexo como unha rapaza moi guapa se dirixe hacia nos, mirándome, isto para min non e normal, así que miro os lados e detrás, pensando que será por outro, pero cando a volvo a mirar doume conta de que e Silvia Puigarnau e levo outra gran alegría. Falamos un pouquiño e quedamos en vernos despois.
E a hora e cando chegamos a praza do Changuita xa se ve o espectucular ambiente, o mundo dos pros e os amateurs mezclado nunha simbiose permanente. Ves a cara das persoas e albiscase moita tensión pero a vez moita alegría e así despois das fotos de rigor baixamos paseniño a pista de saída. Alí vexo os meus compis de Cas Montaña, abrazos, bicos, e Rock n´Roll. AC DC e para saír os grandes IRON MAIDEN.
E o momento de despedirse dos meus compañeiros desta aventura, xa que todos temos obxectivos moi distintos. E 3,2,1.....e saímos... un cachiño costa arriba que corro e case que 3 quilómetros de pista, carreiro, como o queirades chamar. Daba a correr a verdade, e creo que igual me pasei un pouco de revolucións neste tramo. Aínda así cheguei bastante ben a primeira subida, o contramuro. A miña primeira experiencia coa montaña Leonesa. Moi parecida a algunha subida do Lor, tipo Cortalumes, dura, case 300 metros nun quilómetro pero sen apenas dificultades técnicas. Como todo o que sube baixa o chegar o cumio tocaba facer outros dous quilómetros a tope de baixada, aquí dinme conta de que non era o meu sitio o pasarme moita xente, entre eles Iago, Norris, Luis, Sandra. Vou pensando para min mesmo que teño que facer a miña carreira e disfrutar, e nada máis. Levei os bastóns, e sí, non digo que no me axudaran, pero non tanto como en Castelo. O final da baixada xa escoitamos a un home berrar coma un tolo, e e a maneira que teñen de anunciarnos que chegamos o Muro. Dito así da medo, e se o vedes o completo máis. Nós, dende abaixo so vemos a primeira parte da subida, e como non hai maior cego que o que non quere ver pensabamos que alí arriba estaría o final. Pero non. O chegar alí, unha pequena curva e alá arriba vías a tódalas hormiguiñas camiñando. Psicolóxicamente e demoledor. Ainda así gardo bo recordo desta subida e o tempo non ía mal, e sumado a que a baixada a Páramo fixena ben e rápido cando vin a Oscar e me acheguei o avituallamento estaba moi satisfeito. Non sabía o que me agardaba.
Parei a comer e beber ben e comecei a andar, a xente na Vila super metida coa carreira, aplaudindo, sentados nos porches das casas para verte pasar, unha gozada. Dous quilómetros cómodo, estamos case no 13 e aquí chega o calvario, pasamos por unha zona na que hai que ir por riba dun murete e o meu equilibrio (máis ben non-equilibrio e iso que estiveramos practicando exercicios o sábado a tarde😁😂😂😂) durante case douscentos metros fan que me estea a punto de marear. O baixar metémonos nun mar de pedras movedizas, sí, como oídes e aquí noto o calambrazo na perna. Era a miña primeira vez, o meu primeiro calambre da miña vida e ten que ser xusto antes da subida a Campona. Non o entendía, tomara sales, bebera, pero non había tempo a queixarse senón a tirar para adiante, ise adiante chamábase A Campona e foi unha das subidas máis duras deste ano e pico que levo no trail, e como todo podía ir peor, un quilómetro despois dame unha baixada de tensión. O que me coñece sabe que xamáis paro subindo, pero tiven que facelo. Pasaron Jose, Jorge, e puxenme paralelo a Alberto, todos preguntaron se estaba ben, e a todos os engañei, amigos sei como sodes e sei que parariades para axudarme, e eu necesitaba saír de isto sólo. Non vos vou engañar, pensei en abandonar, pero son cabezón, e tiña un obxectivo: a partir de ese intre ir paso a paso. Primeiro chegar A Campona. Fíxose duro porque non podía correr e costábame arrastar a perna, e a subida era interminable. Pelexei coa miña cabeza, evitando o que tantas veces teorizara, non me podía deixar vencer polo desanimo. E así case arrastrándome cheguei ata A Campona. Unha subida de medo. E alí me agardaba de novo AC DC e doume folgos, pero eu necesitaba avituallamento sólido e ali so había líquido. Quilómetro dezasete e de alí a Primaut unha baixada de catro cunha primeira parte por pista que poiden levar cómodo e conseguindo por primeira vez correr un pouco, e unha segunda por sendeiro de a un que se me fixo difícil o non poder correr como me gustaría, pero cheguei a Primaut. Encantoume aquela vila perdida no medio do monte e cun avituallamento sólido espetacular. Estiven alí case dez minutos, tomando chocolate blanco negro ou do color que fora, bebendo isotónico e pouco a pouco volvendo a ser eu mesmo. Nese intre recuperei o control total da miña cabeza, había alí unhos hippys, o principio pensei que estaba flipando, pero non, eran de verdade. Normalmente en tódalas carreiras sae ise pequeno demo, chamádelle X, A.L ou o que queirades que aparece no medio da carreira con esa cara de risa para decirche que non serás capaz, que aquelo e moito para ti, que non poderás terminar a carreira. Normalmente doulle unha hostia na cabeza ben forte e non volve a aparecer máis. Pero hoxe aparecía a cada rato para intentar convencerme que aquela carreira era demasiado para min. Eu contrarestaba dicindo que se podía rematar o Marathon del Hierro e Quiroga sería capaz de rematar esta. Non hai maior forza que a mental.
Sain de Primaut e me agardaban case cinco quilómetros de río, a miña táctica ata o seguinte punto, o Pico Negro, tiña que ser conservar, camiñar rápido e correr o pouco que a perna me deixara. E así o fixen, xa con pouco tráfico, a maioría ían diante ou xa non continuaban na carreira. Gustoume moito esta zona de río, tan parecida os nosos ríos Galegos. Xa era dono totalmente da miña cabeza, a nese intre sabía que seria quen de rematar aquel reto. Chegou o Pico Negro, o temido Pico Negro, e cando comecei a subir, xa me din conta que ía ben, co sorriso na boca, pasando a xente, sen pausas, sen deixarme vencer. Ali arriba estaba o Oso novamente para recibirnos, saudeino e para abaixo, cinco quilómetros a todo meter. O principio pensei que era unha subida de azúcar ou algo, logo dinme conta de que o peor quedara atrás, estaba de volta. Baixei coma un tolo eses quilómetros, a ritmo de 5 minutos e cando cheguei a última costa para subir a meta e vin alí o Oso(estaban por todas partes¡¡¡), e escoitei os meus amigos do Cas Montaña, e o resto gritar e aplaudir a rabiar non podien non emocionarme, botei a correr e dinme conta de que outro grande reto estaba conseguido. Seguramente foi o que más me custou rematar e por iso será o que máis valor lle de. Non apreciamos as cousas cando as temos, cando as poseemos, cando as perdemos e cando nos queixamos, cando nos damos conta de canto as necesitamos e que pouco somos sin elas.
O principio da miña viaxe alguén me preguntou que por qué facíamos esto.
Disfrutamos sufrindo, disfrutamos superándonos, disfrutamos coas paisaxes, mollando os pes no río, disfrutamos axudando ao que vai diante, disfrutamos falando cos compañeiros temporais de viaxe e por un momento sendo parte da súa vida. Disfrutamos vendo os nosos amigos felices. Disfrutamos entrando en meta da man dun descoñecido que encontraches a dous quilómetros de meta. Disfrutamos comendo e bebendo nos avituallamentos. Disfrutamos chorando o darnos conta que o conseguimos. Disfrutamos comendonos todo o que encontramos. Disfrutamos sorrindo para o cámara que leva alí tamén tres horas sin moverse para sacar unhas fotos a 500 tolos descoñecidos. Disfrutamos dando as grazas a cada voluntario que encontramos porque sin eles non habería carreiras. Disfrutamos coas risas, coa panchita, co carnaval de Torena, co paseo fluvial, comendo, almorzando, bebendo, entrenando, facendo locuras nos aparcamentos. Disfrutamos vivindo todo esto con amigos, sendo membros dunha secta de persoas felices que se queren, que se estiman, que cada vez que se ven non poden evitar abrazarte. Disfrutamos sendo tolos do monte.
Vale, andando tamén.
E así rematou a miña aventura na Carreira do Alto Sil 2019. Pero non o fin de semana, porque despois de encontrar os meus compis e ser todavía máis feliz cos seus tempos, con todos os seus obxectivos conseguidos, despois de saudar a todos os meus Cas Montaña, a Yon, a Sabela, a miña Silvia e a Eduard, a Luis, a Miguelín, sacar unha foto con Aroa e saudar a tantos e tantos amigos do monte fomos cara a Salome, a ducharnos e disfrutar dunha derradeira comida entre amigos. Derradeira do fin de semana. Porque experiencias así hay que repetilas cantas máis veces millor.
Salomé, o único que podo dicir e que vaiades ali, en Toreno, un trato excelente, persoas campechanas, afables, comese de vicio, o único o galo que está en algo descentrado co horario, pero o resto so podo dar as gracias a Rosa e a súa irmá polo trato recibido.
E co corazón encollido, cansados, contentos, felices e por suposto lareteando todo o camiño volta a Narón e a Miño a darlle forma a esta historia. Unha de esas historias verdadeiras que sempre che gusta contar, porque son historias con final feliz, ou máis ben ,sen final, que rematan con un atalogo, ou un to be continued.
Aprendín moitas cousas este fin de semana, moitas persoais, íntimas, os meus cuarenta e dous anos sentín cousas que case non recordaba e sufrín como nunca nunha carreira dura, moi dura, na que me tiven que sobrepoñer a moitas dificultades pero da que me levo o aprendizaxe que nunca, nunca hay que rendirse.Unha aprendizaxe que se pode extrapolar a toda a miña vida.  E outra desas frases da semana, a vida e para disfrutar, as veces merece a pena ter menos cartos e ter máis tempo para disfrutalos. Eu quero que a miña vida a partir de agora sexa así.
Isto e trail señores.
Isto foi Alto Sil 2019.

Trail das Ribeiras do tambre: Correde, cobardes

E incrible como se comporta a nosa cabeza en ocasións coma esta. Fai un ano aquí foi o meu segundo trail, o primeiro fora da casa, o primeiro onde estiven solo, e hoxe se me agolparon un a un cada un deses momentos vividos e repetidos hoxe en distintas circunstancias. Son eses días nos que pensas canto cambian as cousas nun ano, canto deixaches atrás e tamén canto ganaches no camiño.
A verdade e que pasei uns días tocado de saúde, o sábado con problemas estomacais unido a un catarrazo de ole. Total que esta noite estiven en vela desexando que dera a hora de sair e tusindo sen parar. Non eran as millores circunstancias para a competición pero todos sabemos que correr e outra cousa máis teñen un efecto balsámico para as nosas gorxas.
Sete e cuarto de mañán e saímos dirección Ames, tendo en conta o clima de estos días hoxe estabase poñendo un día chulo pra unha carreira de montaña, eu non me queixo que son fan do mal tempo.
Case hora e media de camiño pola estrada (boicot a autopistas forever), hai que darlle vidiña as nosas corredoiras.
 Sorprendeume que para a hora que era xa había moitíisma xente no Real Aerclube de Santiago. Fun a recoller o dorsal e tamén o de Sabela e Yon que desgraciadamente non poideron vir. Unha nova camiseta para a colección. Alí vexo xa a parte dos indios e entre eles o gran Victor Maneiro, e tamén a Olga. Ultimos preparativos e o autobús.
E un deses trails raros, non circulares, e curioso, chegas o aeroclube e levante a Ponte Maceira a saída. Ten as súas ventaxes, entre elas un lugar espectuacular para a chegada con espacio, cafetería e sobre todo duchas grandes e con AUGA QUENTE¡¡¡.
Chegamos a Ponte Maceira case que con media hora de antelación. Non vexo a ninguén especialmente coñecido. Fai moitísimo frío e non me quito o chubasqueiro. Sería un error. Novamente aparecen Olga e o mozo e Chispy, alí empezamos a conversar e o fondo vexo calentando o meu compañeiro de equipo Luis, o que non coñezo persoalmente, pero si por fotos. Achégome a él e unimonos o grupete de Coruños. Comentamos detalles do trail e tamén da noticia para min de esta semana, o sorteo de Somiedo no que me tocou o Ultra, e diredes, se non querías ir non haberte apuntado¡¡....certo, pero o medo e libre, a verdade e que a miña idea non era facer unha ultra este ano, os que me coñecedes sabedes que me gusta ir planificando a tempada e paso a paso, pero agora que me tocou haberá que ir a por todas, por iso e porque van un montón de amigos, Lupe, Oscar, Feli, Senra, Luis Couto, Arantxa e Fede do Cas, e o final te das conta que o que queda de esto do trail non e tanto competir como compartir. E compartir un fin de semana con esta chea de grandes persoas estou seguro que será unha experiencia para non esquencer.
Chega o derradeiro autobús e saímos. Coñezo o perfil así que sei que teño que apretar os dous primeiros quilómetros para que non haxa embudo no río. Así o fago e ando por debaixo dos 4 40. Primeiro quilómetro de asfalto e segundo de camiño e a partires de aquí a miña tortura preferida, case que cinco polo río por un sendeiro sen case posibilidades de adiantar. A min o que me preocupa non e que eu non poda adiantar senón que os de atrás me anden abafando e non poder levar o teu propio ritmo de carreira, pero xa o sabía e para iso me apuntei, para forzarme a correr. E e que amigos, despois dun ano de carreiras creo que cada un xa chega a coñecerse a fondo, e recoñezo que non me gusta moito correr, son máis de caco, de andar a cañón nas costas ou tirarme coma un tolo costa abaixo, pero o tema de correr en rectas interminables recoñezo que se me fai moi, moi pesado. Pero tamén hai que entrenalas, e a verdade que este trail para isto e totalmente recomendable.
Fun detrás dun rapaz case que todo o camiño e detrás dun grupiño de O Pino, entre eles a primeira moza categoría master, e non me soltaría de eles a distancia visual ata o fin da carreira. E alá iamos cun bo ritmo, a verdade, sorteando troncos, raíces, e nunha de estas ala fun, o chan. Levanteime rápido mirando que non houbera paparazzis apostados e seguín coma se nada, e e que no fondo son un pouco patoso.
Poucas novidades neste trazado, eso sí, precioso o carón do río, bordeandoo todo o rato, o pouco que poiden ver porque os meus ollos ian fixos no chan e nos meus pes. Facía tempo que me sobraba o cortaventos e o final tiven que quitalo e levalo na man o resto da carreira, o malo de non traer o chaleco.
Notaba a miña gorxa tocada e despois de catro quilómetros de río e pouco máis de media hora de carreira, estaba desexando chegar a espacios máis amplos e poder recuperar un pouco os folgos, e tiven esa sorte, así que unha pequena caminata, algo de aquarius, e seguimos a correr, que aquí non para ninguén. Empeza a haber algunha subidiña, iso e moitos pasos entre rochas, que me encantan.
Neste intre da carreira xa te das conta de que esa será a túa posición posto arriba posto abaixo, hacia atrás pouco movemento e hacia adiante so o meu grupiño.
Chegamos o único avituallamento no quilómetro nove, como, bebo, todo en orde, pero despois dos de quiroga a comparación e odiosa. E seguimos a correr, falo cun rapaz do Pino e dime que queda o peor, eu contéstolle que para min queda o millor, e así e. Dos quilómetros nove ao doce o máis bonito do trail, seguimos polo río pero empezan a aparecer cordas, cruzamos de orilla varias veces, subidas por monte, baixadas tolas, pedras e máis pedras, recoñezo que o disfrutei moito e so por este tramo merece a pena vir o trail das ribeiras do Tambre.
 Novamente unha zona de pistas, na que incluso me atrevo a correr a ritmo trotón nas costas e por fin chegamos a parte da subida, non é moito ,son douscentos metros, incluso algo menos, pero encántame, e doume conta que non so me van millor as pernas senon que seguramente farei millor tempo neste tramo que en moitos de rectas. Cada tolo o seu tema.
E chegado a cima unha desas baixadas que molan, algo perigosa, pero o non estar mollado todo e máis sinxelo. Xa vexo as instalacións do Aeroclube. Penso para min mesmo que o meu motor Diesel está millor agora que nos primeiros quilómetros da carreira e que se tivera que facer outros quince seguramente iría millor.
Entrar a meta sempre e algo especial, e unha sensación que eu, na miña experiencia vital, so comparo cos anos de concertos e escenario xunto a Trashnos, cando a xente cantaba as túas cancións. Son experiencias inolvidables. Non importa que sexa un mini trail, un trail, ou unha ultra, a meta sempre será a meta, e alí preto está o meu amigo Felipe Cordal dando ánimo e dame un subidón e entro facendo un último sprint e rematando en 1 h 40 minutos baixando quince do tempo do ano pasado. Obxectivo máis que cumprido. Un bo entreno para o que nos espera en Alto Sil dentro de qunce días e polo medio unha semana completa e dura de traballo abafante.
Hai moitos mitos con esto de correr, dos seus beneficios, de todo o que cura. Cando menos na montaña todo o que digamos se queda corto. Seguro que todos tedes exemplos nas vosas carnes de momentos inolvidables, de días e semanas haciagas cambiadas so polo contacto co monte. Supoño que e algo máis metafísico. Pero fainos máis fortes, e sobre todo máis felices, o menos e o que vexo cada fin de semana compartíndoo moitas veces con xente que quero, que aprecio, que coñezo ou que quererei, con todos eles comparto risas, alegrías, deixando de lado todo o malo que a vida xa che regala de por sí.
E así rematou esta bonita xornada, volvendo a ver os indios Maneiro e Xosé María, grandes exemplos do que se pode encontrar neste mundo do trail, de Olga, do seu mozo e quedei coas gañas de ver entrar a Luis na meta pero hoxe tiña algo de presa así que vista a clasificación tocou volver para a casa a argallar novas andanzas e darlle vida a esta humilde crónica. A próxima será en quince días  no Alto Sil, desta vez moi ben acompañado por amigos de todas as latitudes. Non pode haber un plan millor. Iso sí, dor no corazón de non poder estar en Couzadoiro, no aniversario.😞😞😞😞