O gran Xalo

Xalo, o teu nome xa destila inmensidade, e iso foches, inmenso. Sabedores eramos da túa dureza do teu cortalumes, pero aínda así chegounos de carallo.
As oito da mañá quedada enfrente o hotel en Sada e alá fomos, en apenas vinte minutos chegamos ao inmenso aparcadoiro do castelo, e posterior recollida do dorsal. Na bolsa do corredor, unha camiseta, un tiket de café e outro pra churrasco, o precio pagado xa por esto merece a pena. Despois de prepararnos e trotar dez minutos fomos para a meta. Dos cas montaña eramos unha boa pila: Fede, Barry, Manu, Jose Luis,Juanjo, Carlos, Pedro, Iago, Jorge, Fabiola, Cepi, Felipe, Fran e máis eu. Cada un colocouse na liña de saída según lle conviña. A min conviñame atrás e e que eu vexo estas semanas como as do alpe d'huez no tour de Francia, Camovi, Xalo e Lor, por atrevemento non queda. Neste intre volvín a ver os meus amigos Rosa e Manu do clube Hércules que sempre é un gusto compartir momentos con eles. Un foguete e...alá fomos...a miña definición dos primeiros quilómetros e a seguinte, aguanta Rober no té calientes e apartires de ahí embudo total. Case que tres quilómetros de embotellamento, máis de media hora e xa pensando k igual non chegábamos o corte do km 14,5 que eran dúas horas e media. Así, paseniño paseniño foron pasando os metros, e mentras disfrutabamos das vistas e sobor de todo do monte. Porque si amigos este era un trail de monte puro e duro, camiños de monte de toda a vida, poucas pistas e recorrido rompepernas total, sube e baixa, sube e baixa, máis incluso que a camovi. E así chegamos despois da primeira subida que levei moi ben o avituallamento máis ou menos no km 7. Un pouko de isotonico, algunha foto é para abaixo...encantoume toda esta parte, coincidín cun rapaz que coma eu escomezara nisto no trail costa doce de Sada e fíxose ameno o recorrido pero sobre todo polos camiños de monte maravillosos, pedras, auga, barro, o que nos gusta. Segunda gran subida por zona de pedras e ahí nos atopamos, non era a primeira vez, coa chica de la vara alias Bego podiums, e os seus compañeiros...botamos unhas parrafadas, eu unhas fotos, namentres nos chovía por primeira e única vez na proba. E outra baixada das  k m enkantan, terra...monte..árbores...vexetacion, estabao a gozar e a sufrir o mesmo tempo. De ahí o km 19 moita variedade de paisaxes, repito espectacular recorrido e ben balizado e desbrozado. A miña cabeza estaba ben, moi ben, sabía que podía dar máis, podía ir máis rápido, pero non quería, quedaba o máis duro e o Lor esta as portas. Outra semana máis que difícil a nivel persoal pero a compaña do monte, dos amigos do monte, do sufrimento, do desfrute estaba a facer que tódolos problemas foran máis livianos, e así, falando conmigo mesmo chegamos o temido km vertical.
Mirabas para arriba e só varias puntiños de cor, só mirei unha vez e a partir de ahí tira para arriba, e o meu forte pero aínda así botei de menos os bastóns. Foi dura, moi dura, non acababa nunca pero o final e cun sorriso na boca chegamos o km 20. E veña a baixar...e veña camiños pra correr, ahí xa co depósito case vacío, botei man o bolsillo e dinme conta que nalgún lugar perdera os geles así que tocaba apretar os dentes e pra adiante. Catro kms case k nos separaban dunha sorpresiña final en forma de cortalumes que Lles esqueceu sumar o anterior e alí estaba...último esforzo, e a partires de ahí a rolos ata a meta.
Coma sempre ise momento e inolvidable, sobor de todo se coma hoxe hai xente aplaudindo e animando. Cheguei e cheguei millor do que pensaba. Unha grande proba de lume para min, outro reto superado. As veces a solución os problemas está dentro de nós e para arrincala necesitas doses de adrenalina e emoción Pura que en poucos sitios encontras coma neste maravilloso deporte de montaña. Gracias a todos os que compartíst

es un Anaco de trail o meu carón, os compañeiros de equipo, aos meus amigos do monte Luis Couto Bego Lois JL Novos Pichy Rosa Manu e Sabela Fraga, feliz de verbos, de compartir con todos vós a miña paixón. Os que non estabades, xa sabedes quenes sodes, boteivos de menos, pero o Lor xa está ahí.
E fin de festa, ducha fría, e churrasco para todos, viño, cervexa, larpeira, café, música en directo e Touriñán entregando os premios. Podemos pedir algo máis? Blas, o listón esta esta, pero sei que o Lor vaime namorar.
Fotos de podium Cas Sada de Aroa e Tomás López e Fabiola.

Camovi: Puro monte de Galiza

E chegou a camovi. Outro fin de semana sinalado especialmente, para min un reto maior que tódolos anteriores, 21 kms cunha esixencia extrema. Puro monte galego coma din eles. Pero escomecemos pola previa xa que moitos fomos os que preferimos pasar o fin de semana en viveiro para disfrutar desta grande festa do trail.
Collín un apartamento preto da praia de covas, hostal celta galaico, cun precio espectacular, trato inmellorable e estancia marabillosa. Gracias Cova pola recomendación, e rapidamente tras deixar as bolsas baixei aos actos que se organizaban ese día, a charla de Ramón Blanco, briefing e concerto de rock. Cabe destacar a Ramón, 87 anos, contando as súas experiencias nas sete cumbres, e que ía participar na Marathon de 42 kms. E así paseniño fómonos xuntando na praza maior, o ambiente totalmnte espectacular, ambiente de trail, de xente do monte, e alí estabamos os representantes do cas montaña para dar a nota, unha noite maravillosa, escoitando heavy na praza da herba e cenando todos xuntos rindo como facía tempo non facía, pero as horas pasaban e había que ir, cada un, os seus hoteis para preparar xa o grande día que estaba a piques de comezar. Os da Marathon saían as 8, nos as 10 45. Organicei todo o petate pra o día seguinte e a durmir....
Eu sempre digo que unha carreira e 50 por cento cabeza e 50 por cento físico, eu sabía que como moito podería chegar ó 30 de cabeza tras unhos días malos e o 60 de fisico, sabíao, notabao, pero era a camovi, o meu reto e non m ía rendir tan fácil.
Cedo, tras tomar un café no hotel partín para a praza maior donde xa había compañeiros do cas que ían disputar os 21k e outros disfrutar da andaina. De ahí collimos o primeiro bus e fomos cara a naseiro onde antes de comezar disfrutamos do paso dos primeiros participantes da 42 k e Ramón Blanco. Cruzamos a ponte e adiante!! Saín máis ou menos no grupo central da carreira e os primeiros case 5 kms foron bastante rápidos, extranamente non tiven esa sensación que teño sempre nos primeiros quilómetros de agotamento absoluto e ganas de tirar a toalla. Era unha vil xogada da miña cabeza que hoxe m depararia sorpresas. Antes da primeira subida a aralde xa me pasou silvia Gestal que finalmente quedaría terceira, a subida dura case que a trescentos metros pero para min polo tipo de subida nada en comparación cos duas últimas. Ahí aínda iba adiantando no meu terreno favorito, as subidas. E primeira baixada rápida despois do primeiro avituallamento, non as tiña todas conmigo así que fun perdendo postos pouco a pouco, ata a segunda subida, escarpada, lateral, con barro, pero encontrei a Felipe e que facía os 42k e pegueime a él ata o remate da subida. Estaba ben, levabamos 10 kms, pero faltaba o peor. Si amigos, porque o de sufrir non está para nada sobrevalorado, e cando empezas a notalo interiorizarse e pegarse a cada poro do teu corpo xa é demasiado tarde, o sufrimento está en ti, e así pasei as dúas últimas subidas e baixadas, sufrindo, parando cando non tiña folgos, apretando os dentes cando sabía que podía dar máis...fixéronseme longos eses quilómetros pero sabía que o premio estaba moi preto. Pero aínda quedaba a subida o penedo do galo, o punto máis alto das montañas de viveiro. Non teño palabras para a dureza e a beleza deste paraxe, a punto de caer exhausto nalgún punto pero refixenme e seguín adiante...e cheguei arriba o último avituallamento e dende ahí catro kms de baixada. Ahí chegou Suka, pouko me durou, media baixada, pero eu ahí xa estaba feliz, pensando que ía conseguir o reto que me marcara fai meses, sabía que si estivera o cen por cen podería dar máis pero a vida e así, o importante é chegar. E ahí estaba a última gran sorpresa, a entrada a meta pola estrada principal de Viveiro e as rúas ateigadas de xente aplaudindo..emocionei me..non era para menos, esa felicidade que sentín e imposible de expresar con palabras, hai k vivilo. Tres horiñas, unha milagre para min, un novato, non o podia crer, na meta máis regalos, poder compartir cos amigos eses momentos, Suka, Felipe, Fede y Barry, Cova, Lupe....grandes persoas, regalos que che dá a vida. Outra etapa máis, o domingo toca o xalo e sufriremos, seino, pero nunca me derrotaran antes de intentalo.
Viveiro espectacular, a organización increíble, a carreira a vez dura e preciosa, os amigos o millor da vida. Déixovos fotos de podiums do cas, silvia Gestal e Tomás López e o da miña amiga Lupe, o resto fotos de disfrute total.

Cariño. Northwest adventure

Madrugón o que tocou hoxe para acudir a unha cita que tiñamos marcada a lume no calendario dende fai meses. O equipo que capitanea Iago Breijo fixo o imposible para que todo o mundo a redonda se namórase das paraxes e da maxia de cariño, e vaia se o fixemos, pero non adiantemos acontecementos. As seis e cuarto sonou o despertador e a verdade é que a ilusión move montañas e non me deu ningunha pereza levantarme. Unha duchiña e as mánias previas de cada carreira, todos as temos. Cafeciño da miña Tassimo e revisión de bolsa, que non se nos olvide nada. Eran preto das sete e collín a estrada que une Miño con Cabanas e de ahí autoestrada ata Neda e xa tira para arriba cara a zona de Ferrolterra pasando por San Sadurniño, noraboa polo ascenso, Moeche, e finalmente xa coa presenza do mar chegamos a Cariño. Eu son moi guiadiño, pero a verdade é que non fixen moito caso a organización e aparquei na porta do mercado municipal de onde saía a proba. Cheguei con tempo e as 8 e 20 xa recollía o meu dorsal, todo perfectamente organizado, deronmo xunto a uns calcetíns estupendos e catro vales para consumir nos bares da zona trala proba. Foto de rigor na pasarela e a tomar o cafeciño que tan ben me senta cada proba. Escomenzaban a chegar moitos corredores xa que a proba pese a ser a primeira edición tivo un tirón extraordinario con case que 380 participantes entre as categorías de andaina, minitrail e trail. Encántame que existan as tres variantes, son fan, achegar o deporte a todos, máis ou menos preparados e unha labor que só pode enriquecernos. As nove en punto saín a quentar, como diría Fran o noso Mister do cas montaña, hai que quentar o corpo antes da saída. Fun ata a praia, saquei fotos, unha gozada de lugar. As 9 e 15 dirixinme xa hacia a meta, era a hora anunciada pola organización para dar a charla previa e alí tiven a sorte de encontrar a Rosa e Manuel, amigos instagrammers cos que compartín curiosidades e bo rollo. Nunca me cansarei de dicilo, o mundo do trail e un deses deportes máxicos rodeados por un aura de camaradería e bo rollo que poucas veces se ven. E falando, falando chegou o intre da charla. Namentres escoitaba e gravaba un vídeo tamén pensaba nas miñas cousas, esas que tan importantes son para un mesmo e insignificantes para o resto do mundo. A semana post invntario no chollo, o meu Xoel botándoo de menos, as miñas Zapas novas la sportiva bushido que nin sabía como se comportan e o meu dediño gordo que por favor non me dera a lata. Iago estaba a avisarnos dos perigos do recorrido, que si barro, que si árbores, nada novo amigo. E chegou o momento da saída, o meu costume empezar atrás e logo pouko a pouko ir avanzando. O trazado prometía sete quilómetros de subida progresiva e case seis de baixada e non defraudou. O primeiro paso xunto ó cemiterio cunhas vistas incribles, iamos pegados ó mar e por moito que sexa o meu hábitat nunca m cansarei de admiralo. E así, o tonto, escomenzamos a subir. Neste punto da miña vida trailera, escomecei en Sada o 28 de Xaneiro, xa me coñezo un pouco, sei que non podo saír a lume porque son diesel e sempre o paso peor nos dous ou tres primeiros quilómetros, e así foi, pero a miña contención fixo que gardará forzas pra as subidas, e así, paseniño, ía adiantando compañeiros sobor de todo nas subidas que son o meu forte, pra algo teño estas patas que pra andar rápido valen de maravilla. E fomos chegando a parte da subida, o que pasou foi que todo o que gañei perdino parando a facer fotos e vídeos no alto, que queredes, non podía perder esa oportunidade...e comezou a baixada, pasei do avituallamento e a verdade que é a primeira vez que o fago pero vin esa baixada tan folosa e dixen alá vouuuuuuuu, case me quitei o medo, as Zapas case voan soas pero aínda me queda moitísima mellora. A partir de aquí ata case o quilometro dez era todo baixada a tope, espectacular, disfrutando, cos brazos abertos, pero aínda había sorpresas, un pequeno tramo técnico e outro repechiño máis. Ahí tiven a sorte de coñecer a Noelia Amado e a Javier Mira, xente estupenda cos que, sobre todo con Noelia, cheguei a meta. Porque só faltaba iso, o tramo final polas rúas de Cariño, e como lle dicía eu a Noelia, dannos tempo pra que nos poñamos jhuapos pra a foto finish, e así entre risos, chegamos a meta. Sorpresa co tempo 1h 21 minutos, nen nos meus millores soños, isa sensacion de felicidade que nos inunda o rematar un trail multiplicouse desta vez, difícil de explicar, para alguén coma min, que leva só uns mesiños, que necesita esta adrenalina, que necesita o monte para respirar para sobrevivir o malo, foi todo un regalo. E así, no aire, funme duchar, outro acerto da organización, duchas do concello, auga quente, que gozada...e logo tocou a ruta dos catro bares para facer uso das consumicións que nos pasou a organización, había que facer tempo ata as dúas que era a entrega de premios. O final trinta da xeral e vinte na miña categoría, flipando. No podium Bautista dos Cas montaña fixo segundo na categoría trail e a miña compañeira de chegada Noelia segunda na súa categoría de minitrail. En resumo, unha experiencia maravillosa, que como cada postrail trato de ordear na miña cabeza, sensacións inmellorables, tempo, disfrute. En canto a organización só un

pero, que igual eu non me din conta, pero non vin gardarroupa, o resto de dez. Xa estou contando os días pra a edición de 2019. Feliz, moi feliz. Zapatillas Rosa merece a pena o gasto e o meu dedo Lupe, de luxo. Só botei de menos unha cousa, os meus amigos do monte, que cada día sodes máis. Grazas por estar ahí.