Trail de Arteixo: Tentando á sorte.

Era o día perfecto para un trail. Non chovía, non facía sol, nin sequera demasiado calor(salvo nas duchas dos homes).
Un gran día para disfrutar do monte, dos compañeiros, e sobre todo do terceiro tempo.
Sabía que non ía ser coma en Montefaro. Nin estaba coma ese día nin o perfil do trail era o mesmo. Así que o meu obxectivo o de sempre, disfrutar.
O do cambio da hora esta vez foi unha gozada, tanto que me despertei con tempo de sobra para ver a saída da longa na que competían moitos amigos e coincidía coa saída da Andaina na que estaba Ana, así que alí chegamos, collemos o dorsal e a despois de ver a saída a tomar un café xunto a José Luis, a miña irmá e Dani. Encontrando a uns e outros polo camiño xa sabía que sólo por iso merecía a pena vir a este trail. Non é o máis bonito do mundo pero é esixente e sempre baixo unha gran organización.

Fixemos unha posta a punto antes de sair e alí nos fomos, rodeados de Sabela, Juana, Bego, Moss, Su, millor imposible.
Os primeiros dous quilómetros diríavos que son os peores, pero non, o peor e á volta, pero ese paseo fluvial tan longo e o ritmo frenético con que vai a xente descompón o meu motor moito máis diesel. Aínda así resisto a tempos decentes e chego a primeira subida que é máis ben un tipo tobogán con subidas e baixadas continuas e partes para correr. A primeira parte sempre a levo mal pero se a elo lle unes que hai que correr malo.
Chegamos a unha zona de pista na que facemos case un quilómetro, faiseme longo, vou desexando parar, botarme a andar de unha vez. Sei que é a cabeza a que me tira a pensar isto pero non o podo evitar. Namentras penso chega outra pequena baixada y unha nova subida, cando menos prefiro isto.
Se vos digo a verdade pouco mirei para a paisaxe e é que é difícil non mirar o chan, hai moitas pedras, algunhas moi grandes, recórdame moito o Xalo, a zona tamén de Culleredo coma se fose algo máis característico desta zona. Aínda así nas partes altas haiche boas vistas, pero non hai tempo e non levo o móvil.
Primeiro avituallamento no quilómetro seis tras o primeiro amago de subida. Alí paro, bebo, e se me cae todo do cinto, un desastre, perdo un bo rato entre recoller e recobrar a calma. Ven o que máis me gusta, a subida.
Aínda así a primeira parte e fea, demasiado asfalto pero o chegar o control de paso sí que vexo a típica subida por pedra e carreiro. Non foi longa, foi longísima. Neses intres deume tempo a pensar si de verdade me gustan. Terrible. O chegar arriba ando un pouco para recuperar. Sigo metendo sales para non deshidratarme. O meu corpo avísame que necesito beber máis. Vou cun sexto sentido no meu dedo gordo, ise que rompín fai máis de ano e medio, ise que non quere curar de todo, ista semana a miña Doutora preferida fíxome un apaño, por agora vai coma a seda.
Comezamos a baixar pero xa sei que será falsa, porque o chegar a mitade máis ou menos voltamos a subir, por ahí pásame Iván que vai coma unha moto, tremendo.
Segunda subida, maís corta pero máis de monte, das que me gustan pero tanta pedra machaca as miñas pernas. Cando menos sei que xa vai máis da mitade da carreira fora.
A baixada ata o quilómetro doce e das que me gostan, parte por monte, parte para tirarse a rolos, aínda así non baixo nin a mitade de ben que en Montefaro. O corpo non sempre está igual, penso e así intento engañalo vendo cómo os metros pasan paseniños.
E chegamos o segundo avituallamento. Encho de auga, bebo, paro e comezo a terceira e suposta última subida. Esta fagoa sen maiores atrancos, trátase dun cortalumes pero non moi esixente. E a baixar outra vez pero non de seguido, aquí me engana o meu maxín que creía que era todo a morrer cara abaixo ata a estrada. Non. Trozos pra correr, vou algúns andando porque xa non podo, trozos pra subir, e trozos pra baixar ata que chegamos a estrada pero oh sorpresa aínda quedaba unha derradeira subida.
Ahí mirei o reloxo. Xa sabía que non faría o tempo do ano pasado. Non estou igual. Non son o mismo. Non digo que millor nin peor. Simplemente non o mesmo. Cómo vos pasará a todos. E cada semana é un mundo. A nosa cabeza fai que non estemos igual. Estas semanas están sendo complicadas por moitas cousas. Aínda así quero chegar canto antes así que tento exprimir as derradeiras forzas que me quedan. Estánseme facendo longos os dezaoito quilómetros, pero de todo se aprende.
Cando chego xa abaixo e só quedan dous quilómetros de asfalto e paseo marítimo pásame Juana, a verdade que unha desas persoas que sempre te animan o pasar e sempre fan que saque un sorriso aínda que esté a morrer.

E aguanto como podo ata chegar a  meta xa con Ana Vigo o carón. Vou tan feito unha merda que o chegar me teño que sentar. Alí está Jose que chegara cinco minutiños antes e a miña irmán. Ando un pouco mareado. Pero enseguida se me pasa.
Sabía que era unha carreira dura para min, aínda en proceso de recuperación, pero o final non poido comigo. Iso é o importante, iso e non ter dores durante a carreira.
A partir de aquí xa todo foi unha festa, a chegada de moitos compis á meta, os indios, máis Jarnachos, Running Oleiros, os nosos do longo que chegaron xuntos e Ana da andaina.
Unha ducha quentiña pero apurada e a disfrutar do terceiro tempo.
Coma sempre enorme: Cervexa sen parar, comida a esgalla e sobre todo moitos, moitos amigos. Nombrarvos sería imposible pero o voso cariño e aire puro para poder volver a cargarme cada semana, e coma sempre botando moito en falta @s que non estaban.
Coma sempre foi un placer vivir este Trail Jarnacho, gran organización, ben sinalizado, bos avituallamentos e sobre todo un post dos millores.
Para a semana imos a Murás. A disfrutar.

Tral de Montefaro: Puro trail do Norte de Galicia.

Falar do trail de Montefaro é falar dun trail consagrado, ben organizado e que nunca defraudada. Tampouco o fixo nesta edición do 2019.
Eu chegaba algo tocado polo abandono no Trail Ribeira Sacra, máis polas dúbidas propias na miña capacidade que por outra cousa. Apunteime no último día pero sabía que estaba a facer o correcto.
Había un pequeno que estaba máis nervioso ca min así que chegamos cedo, serían as nove menos cuarto. Deunos tempo a coller o dorsal e recorrer todos os arredores, é o que ten ir con Xoel, e así ir vendo pouco a pouco a tantos amigos. Todos cunha sorrisa nos labios, contentos de poder disfrutar dunha carreira coma esta.
A entrega de dorsais moitísimo millor ubicada que o ano pasado e o servicio de Guardería perfecto con María de mestra de Ceremonias. Así da gusto, poder deixalo e saber que vai a estar ben coidado mentres ti fas o que máis che gusta, sufrir.
E pouco a pouco chegaba a hora, últimos preparativos e primeiro despedimos os da longa, entre eles os meus amigos Lupe, Oscar, Feli, Jaby, as Paulas, Diego, Blanca e Luis, os atrevidos con 24 quilómetros que noutras circunstancias sería a miña distancia elexida. Pero ás veces hai que ser cauto.
Dous minutos despois saimos os 162 tolos, entre eles unha grande representación do Cas, co meu amigo Manu entre eles, que alegría verte,  que faríamos os quince quilómetros e setecentos metros de desnivel.
Primeiros metros cun pica para arriba deses que deixan correr, pero o principio notas o esforzo e en menos de seiscentos metros escomeza o Carrusel¡¡. Primeiro unha baixada na que vou ben, probándome, a ver como responde a perna e faino bastante ben. Hoxe elexín traer as salomon que creo que estrenaba neste trail e a verdade que para distancias cortas totalmente recomendables.
O chegar abaixo doume conta que perdín a chave do coche que levaba enriba, no pequeno bolsillo interior. Imaxínadevos como quedei, primeiro palpándome por todos lados, sen lascivia, e logo tentando buscar alternativas. O primeiro que pensei e que tiña que correr o máis posible para chegar antes e iso fixen.
A segunda subida non daba respiro, estaba pegada a baixada e aló nos vamos coma tolos, e un pouco máis levadeira que a primeira. Nótome ben subindo, a bon ritmo coa xente coa que coincido. Chegados arriba toca voltar a baixar. Encátanme as baixadas de montefaro e a pesar do auga, do que choveu estaban bastante ben, o cando menos as miñas zapas iban súper cómodas.
O chegar abaixo tiñamos un largo tramo por pista para correr, no que sólo paro para beber e meter algo de sales, sei que o vou a necesitar, ven a subida máis dura. Por alí vexo a o meu Pasa ou Entorna Albertiño Barral que me sube os ánimos, así da gusto. A subida é dura, pero entre a chave perdida e que me noto ben e a que fago máis cómodo.

O chegar arriba lánzome cara abaixo, e desta vez foi verídico, nada de baixar tipo balea varada, desta vez baixei disfrutando por eses camiños, pequenos penedes, surcos do destino e achegándonos cada vez máis a costa.
Por todos esas cousas é un trail tan especial. Bonito de principio a fin. E así, sen parar de correr en ningún momento chegamos a praia de Chanteiro, a que tiven oportunidade de pisar, por segunda vez na miña vida e fíxeno disfrutando. A partir de aquí pequenos treitos subindo uníanse a outros máis de correr pero sempre por sendeiros preciosos. Notaba que ía gastando a pila, creo que foi o trail que máis corrín, pero sabía que faltaba a derradeira subida.
Último avituallamente que por certo estaban estupendámente colocados e pica para arriba, esta subida moito máis tendida pero o ir cascado e cando se nota máis. Consigo adiantar un par de posicións e cando fago a baixada sei que o traballo está feito. Que a perna non me molestou en absoluto. Que o tempo para ser eu non está nada mal. Que o meu gordi estará esperando na guardería. Pero faltaba a chave así que ía medio fodido.
Preguntei na organización, na meta, nada de nada, así que baixei os dous kilómetros e os volvín a subir na súa búsqueda, pero non din con elas, perdín a entrada e victoria espectacular da miña Lupe por estar en busca delas, e cheguei xusto nese intre querendo a casualidade que cando cheguei alí o Speaker deume a boa nova. As chaves apareceran. Agradecido a todos e tamén a Ruth que se ofrecera a vir dende Sada a traerme a outra copia.
A partir de aquí por un lado festa a e a min tocoume seguir de ruta con Xoel de un lado a outro ata a hora da comida. Ata a hora do podium onde hoxe confluíron moitos amigos: Blanquiña, Luis e Victoria do Cas, Diego, David, Miguel, e o trío ante o que so queda postrarse na categoría longa da proba feminina, Lupe e as dúas Paulas, vaia carreróns.
O resto, todos contentos coa súa participación que é o verdadeiramente importante, os meus Cas, os Pasa ou Entorno, Os Jarnachos e Toxos vidos dende a Coru, os do Altafit. Unha pila de amigos nun trail imprescindible na temporada.

Necesitaba unha carreira así. Despois de tres meses parado. Dun estreno nocturno, outro mareado, outro na casa e un abandono necesitaba recuperar a confianza. Non foi unha semana doada, paréceme que as próximas tampouco o serán pero haberá que coma sempre adicarlle a millor das sonrisas.
Grazas a todos os que animastes, a todos cos que hoxe poiden compartir este gran día ainda que non me de para nombralos a todos, a organización,  a Lore, Merchi..., espectaculares pero en especial o rapaz que me deixou o seu móvil no momento en que non aparecían as chaves.
Trail é compartir. Nunca me cansarei de dicilo, e da gusto compartilo con vos.

Trail de Breamo: Maxia entre amigos

Din que ninguén e profeta na súa terra, pero o mundo do trail non entende de ditos, nin profecías nin frases feitas. O mundo do trail e único.
Primeira edición deste trail de Breamo, nacido en Pontedeume, terra de moitos trails pero dende logo este é totalmente distinto a calquera que se fai nas Fragas do Eume. Case trescentos corremontes e andaríns dímonos cita na Terra dos Andrade, sen dúbida a terra máis mística e misteriosa da contorna. Somentes sair con gran Torreón dos Andrade o fondo e toda unha gozada. E alí acudimos máis de vinte tolos do Cas Montaña e demáis amigos das outras grandes equipas da zona, os Pasa ou Entorna, os Altafit Odeon... Dicir que o trail ten moi boa saúde en Ferrolterra e obvio, e unha zona con infinidad de carreiras pero tamén moitos aficionados e lugares maravillosos.

Dúas distancias, 14 kilómetros e 21 para os máis osados. E andaina.
Gosto de chegar cedo as carreiras, desta vez tocou compartir café con Javi, Saúl, e o gran Feli Cordal. E de ahí a recoller o dorsal. Pouco ambiente xa que a maioria optaran por ir o día anterior a recollelo e así entrar en varios sorteos. Outro acerto da organización. Pero entre falar con uns, con outros, case sen darnos conta deron o sinal de todos os seus postos, e alí nos fomos.
Apertas de boa sorte cos meus Cas, con Yoly e Carlos, Oscar, a miña Lupe, Pauliña, David e saimos. Baixamos a zona do río y subimos atravesando unha casa en dirección a vía do tren. O recorrido xa o tiña probado, tendo en conta que a miña casa está xusto no medio sería un pecado non coñecelo pero o corpo non reacciona sempre igual. Sabía que estos primeiros quilómetros rodeaban a costa ata Centroña, nun roteiro espectacular. Un pouco máis adiante comezamos a ir paralelos a vía do tren. O pelotón empeza a estirarse, aínda no perdo de vista a Pauliña nin a José Luis pero o meu cardio non vai tan ben como o xoves cando entrenamos así que baixo o ritmo. Chegamos a Ventosa, alí están, esta vez ben amarrados os cans que me morderon o outro día. Pasamos por o túnel máis grande que vin nunca baixo a vía e comezamos a subir cara a vila.
Vou moi regular, paro na fonte e bebo auga, vaime chegar a costa que sei moi ben que ven agora. Ando ata chegar arriba, rápido, todo o que podo. Baixamos un tramo pero non é máis que un espexismo porque seguimos subindo e seguirémolo facendo ata que coronemos o meu monte, Breamo. Intento correr en todas as zonas que podo, pero cústame moito. Ainda así chego arriba en cincuenta minutos, no tempo que tiña pensado. A baixada de Breamo encántame así que a pesares de estar as pedras molladas paso bo rato, o millor do trail. E chegamos o primeiro avituallamente.
E agora teño que por a funcionar a cabeza. Veñen seis kilómetros de bucle en Costa Miño. A miña casa está o principio e aquí e dónde tódalas semanas baixo a facer rutas. E difícil porque sei o que ven e sei que non me vai a aportar nada maís que kilómetros. E é demasiado corrible.
Escomezo ben ata chegar o campo de golf, incluso non vou mal na parte que vai paralela a auto estrada pero a partir de aquí ben o máis difícil. Vou por inercia, entre ca e co, variando e pensando en outras cousas para entreterme. E así consigo volver  o punto de inicio do bucle.
Por atrás ven o gran Albertiño Barral, cos seus finais on fire. Comezamos a subir Breamo pola parte que menos transito. E unha subida dura, pero bonita, das que me gustan, das que chegas exhausto arriba e claro, cando chegas e ves a Igrexa por moitas veces que a vira na vida non podo evitar sorrir. O meu templo celta Templario favorito.

Avituallamento no que paro e repoño forzas, o peor xa está feito, ou iso pensamos todos, xa sei que hai sorpresa final.
A baixada polo antigo camino de pedra e unha maravilla para os entrenos pero cando ves con case vinte kilómetros nas pernas costa máis. Unha última zona de bosques preciosos lévannos o momento máis difícil, a derradeira subida. Ahí súfrese coma un condenado, e coma ir vendo un desfile de mortos vivintes. Pero amigos, iesto e o que nos gosta¡¡¡. E así ata que por fin deixamos de subir e comezamos a baixada pola camiño vello, polas miñas queridas escaleiras. A modo que e súper perigoso, chegamos abaixo e Pontedeume é noso. A preciosa vila medieval nos recibe e o chegar a meta alí están todos os amigos do Cas gritando como tolos, emocionándome un día maís. Hai cousas que non sabes coma agradecer. Sodes grandes. Inmensos. Sempre ahí.
2:38 que para min está máis que ben, recuperando sensacións moi pouco a pouco, os tres meses de parón foron como unha grande losa que me serviu para ir reorganizando a miña vida e, á vez, perder moitísimo fondo. A semana que ven Ribeira Sacra 47k, agora mesmo non sei se estou preparado pero alí estarei, outra vez rodeado de amigos.
E na meta aparte dos meus cas o meu Xoel, non hai mellor regalo e para acabar de redondear podios das miñas amigas Lupe e Pauliña. Eva Babiano do Cas segunda do corto marcandose un carreron!!!

O terceiro tempo espectacular, uns dos mellores que vin en tempo, e todo estaba riquísimo.
Coclusión: Aínda que fora a primeira edición o traballo ben feito, as persoas profesionais e a entrega dos voluntarios fixeron deste un trail que seguro se convertirá en referencia na contorna. Para o meu gusto moi de correr por poñerlle un pero, agora bonito é porque como lle dicía a organización o chegar, as veces non valoramos o bonito que é vivir aquí. Vivir rodeado de montes e lúgares máxicos.
Máxico Breamo.
Agora a por Ribeira Sacra.