Diez Razones para amar las Carreras de Montaña

Para un recién llegado a este mundo, y cualquiera que lleva poco más de un año lo es, muchas de la cosas que rodean el mundo del trail resultan sorprendentes. Es como sumergirte en un mundo extraño, distinto, que navega paralelo al mundo de los vivos y en el que las cosas son muy diferentes a cualquier otro deporte.

Me gustaría hoy dejar aquí lo que son, para mi, los DIEZ MOTIVOS PARA AMAR LAS CARRERAS DE MONTAÑA.

1-En cuanto te pones un dorsal no existen diferencias entre corredores, ni cajones, sólo la diferencia que marca uno mismo a la hora de colocarse en la linea de meta y al igual que la muerte, que es igual para todos, participar en una carrera de montaña iguala a los mejores con los peores, a los buenos con los malos, a las mujeres con los hombres, siendo uno de esos pocos lugares en el que la igualdad es IGUALDAD con mayúsculas. En este sentido el trail avanzó más rápido que la mayoría de los deportes aunque aún queden muchas cosas por mejorar.

2-Existen valores absolutos que rodean la idiosincrasia de este deporte y uno de ellos es la SOLIDARIDAD. En las propias normas de las carreras, por si la propia esencia se despista, está escrito que debes ayudar al prójimo si está en dificultades y en mi experiencia he de decir que se cumple en el 99 por ciento de las ocasiones. Pude vivir momentos en los que incluso la victoria en una carrera queda de lado tras haber caídas y segundo y tercero ayudar al primero a recuperarse y llegar victorioso a la meta. ¿Conocéis algún deporte en el que pase esto? En eso incluso deportes hermanos como el running están a años luz.

3-La ALEGRÍA que rodea las carreras de montañas, personas que van a completar veinte, treinta, cuarenta o en algún caso ultras de montaña con desniveles de mil, dos mil o seis mil metros, y que los ves felices, contentos, siempre con una sonrisa, destilando buen rollo, amistad, abrazos, besos y cariño. Todo eso rodea este mundo de un aura místico difícil de explicar para el que no lo vive en primera persona.

4- La NATURALEZA es algo único, y es un privilegio poder correr, andar, recorrer, fotografiar parajes que de otro modo jamás llegarías a ver. Este deporte te abre fronteras que harán que en cada carrera, en cada entrenamiento y en cada salida la comunicación con el medio se haga imprescindible.

5. DISFRUTAR de lo que haces, sin importar muchas veces el resto de participantes, cada uno haciendo su carrera, disfrutándola a su manera, compartiéndolo a su modo, con el mundo o con uno mismo, haciendo que por unas horas olvides todo y te sumergas en un mundo paralelo.

6-La CONEXIÓN que se produce mentalmente con el medio que te rodea con pensamientos asociativos y disociativos y que provoca que muchos de nosotros dejemos nuestros problemas semanales, diarios, rutinarios colgados entre las ramas de los árboles o en el la última pisada de la más alta subida. La meditación que muchos prácticamos en carrera, en los entrenamientos, en las salidas es fundamental para mantener nuestra mente siempre positiva.

7-La AMISTAD que acaba haciendo que personas que en un principio eran desconocidas acaben convertidas en grandes amigos y colegas, con los que compartir esos quilómetros de carrera, entrenamiento y cañas es lo más importante de la semana.

8- El TERCER TIEMPO imprescindible, y seguramente sin él este deporte jamás sería lo que es, las cañas y tapas después de cada entrenamiento, las comidas después de cada carrera, de cada salida, y todas esas conversaciones, esa vida social que te une y hace que te sientas realmente vivo, lejos de la vida virtual tan de moda en nuestros días. Comer, beber, el rollo de siempre...sin eso no sería trail.

9-El ALTRUISMO, la mayoría de las veces las carreras las organizan personas, amigos, compañeros, que se dejan el alma junto a los voluntarios para que todo salga lo mejor posible, la mayoría de las veces sólo a cambio de un bocadillo, una cerveza y lo más importante, un gracias, una sonrisa, el cariño de vosotros, corredores.

10-Si todos estos motivos no os han parecido suficientes os daría el último, es tal el abanico de carreras que existen y tantas las distancias y desniveles aptos para todos los públicos que hoy en día hasta mi abuela se podría apuntar a una andaina con cierto desnivel y DESCUBRIR este mundo único.

Seguro que se os ocurren muchas más razones para amar este deporte y me he dejado mil cosas en el tintero, en el fondo sólo se trata de una reflexión personal, una opinión basada en la experiencia propia y corta de un corremontes Galego.

Correr coma unha bolboreta

A vida dunha bolboreta divídese en catro etapas. A primeira comeza co apareamento e o seu nacemento como un hovo pegado a parte inferior dunha pranta que logo lle servirá de alimento. E a época máis perigosa para a nosa amiga xa que practicamente indefensa e un prato codiciado para todo tipo de insectos, paxaros e outros depredadores.
A primeira vez que me puxen unhas zapatillas para sair a correr, o que añadín cliches vistos mil veces, coma os meus cascos, o meu pantalón corto e unha camiseta de colorines, sentíame extrano, como se os ollos de todos esos homes e mulleres que recorrían o paseo marítimo estivesen fixos en min, criticando como ía vestido, que facía alí, que maneira era esa de correr. Como o ovo da mariposa antes de ser oruga era un ser indefenso e inseguro nun mundo de asfalto e pisadas de cemento armado. Cando unha persoa decide facer algo que nunca fixo sempre hai un motivo, e sempre e porque necesita algo que non ten.
Non sei cando se pegou a min a feromona, o aroma, o run run, pero fixoo con forza e a pesar de que os ovos son fraxiles, precisan de humidade, calor e moitos factores para a súa superviviencia, no meu caso seguiron adiante, e en poucos días xa formaba parte do grupo de montaña, case por casualidade, e todavía sen coñecer o que era o monte. Pero nese momento da segunda etapa no que pasei a oruga superando tódalas dificultades empecei a notar algo distinto en min, a vida comezaba a ter outra cor, outras emocións descoñecidas para min, so eran pequenas rutas semi urbanas, e sobre todo moita teórica de trail e o meu corazón comenzaba a latir máis rápido o escoitar aqueles nomes....Lor, Quiroga, Chandrexa, Vilatuxe, Camovi....pero como boa oruga necesitaba comer para crecer e así alimentado máis por asfalto seguín a miña loita vital.
Pero chegou o día da terceira etapa cando me convertín en crisalida, e ise foi o día que corrín o meu primeiro trail de montaña, vinteseis quilómetros inesquecibles de subidas, baixadas e moito correr, con paisaxes sacados do mellor dos relatos paisaxísticos.
 E comezou a roda, a transformación, ese momento no que cambias coma persoa, ese intre no que todo o mundo che pregunta que por qué fas o que fas e en cada resposta pos toda a ilusión, toda o poder que o monte che regala a cada quilómetro. Ese intre no que so queres falar do monte, do que te cambiou, no que che gustaría ser un pastor en Alabama cantando cancións de blues e convertindo a centos de fieles.
 E así pasaron os trails, un tras outro, namentres seguía na miña crisálida, transformando o meu interior, relativizando todo o que non ten importancia, botando o negativo da miña vida, tentando convertirme en millor persoa. Durante esta etapa houbo momentos duros, difíciles, nos que se poido truncar pero o poder da mente e o máis grande que temos e así chegou ese día que tiña que chegar.
Recordoo coma se fose onte. Subín o Pico Cuetón dende Arenas de Cabrales sen descanso, deixando atrás o frío, a choiva, perderme por momentos e sobre todo unha ascensión de máis de mil quinientos metros, pero namentres subía aquela derradeira subida interminable, case vertical, o meu corazón empezaba a latir máis e máis forte, case como cando estás namorado desa rapaza imposible e ela se achega a ti por primeira vez, e o chegar arriba coma en un cambio de rasante, nunha visión que xamis esquencerei na vida, alí estaba.
Eran o macizo occidental e central dos picos de Europa, e esa visión da que hoxe non podo falar sen emocionarme cambiou a miña esenza. Como no caso das bolboretas, as que consiguen pasar as catro etapas, ovo, oruga, crisálida, acaba convertida no que sempre foi, no que sempre será.
No meu caso un amante irreductible do monte e a montaña. Cegado polo sol, cegado pola beleza.

Adicado a Franky e a Elena porque os retos retos son. E algo máis curta millor nonsi rapaciña?

Toxiza: O gran trail que non poido ser

Hoxe sería un chisquiño máis feliz estando o carón de vós. Estresandome a primeira hora da mañán para preparar a Xoel e chegar a tempo para a recollida de dorsais. Hoxe, se poidera, paparia o frio das primeiras horas  admirando a inmensidade da catedral de Mondoñedo. Falando con uns e con outros, coa miña xente do Cas, pero tamén os amigos do tribu trail, os jarnachos, os toxos e birras,  a miña xente de Ferrolterra, e tantos e tantos amigos máis feitos a base de experiencias este último ano.
Se poidera estar ahí viviría eses últimos intres preparando o dorsal, a mochila, o chip, pensando que tal estaría Xoel na ludoteca, recordando os que non están, recibindo case seguro os seus azos, eses que che fan voar por encima das túas posibilidades.
Sairía a lume porque así son aínda que non o quera e sufriría os primeiros quilómetros que non teñen grande dificultade, bonitos paraxes, cruzando a ponte por enriba do río ata a primeira subida no terceiro quilómetro. Despois dunha paraxe de conto rodeado dun bosque de pinos namentres paseamos por sendeiros cheos de bruma e cruzamos o río Tronceda antes de escomezar a grande subida desta TGT 20, son 650 metros de desnivel positivo en case cinco quilómetros de dura subida e se estivera alí diríavos que e meu forte, que vou subindo ben, aínda que de seguro o ser tan pronto sufriría máis do debido e iría collendo posicións na parte media baixa da clasificación e por ahí fluctuaría o resto da carreira. Encántame subir pero cando estás ahí forzando as pernas, variando entre a posición da miña avoa cando ía o mercado e as mans nos xeonllos, sofres, e sofres moito. Gozas máis cando chegas arriba e por un intre miras atrás albicas o xa conseguido e consigues emocionarte coas marabillosas vistas. Territorio Toxizo. A verdade e que normlamente aquí a neboa non deixa ver nada pero so hai que usar a imaxinación, a nosa maior arma. Agora, neste falso momento, toca unha desas pistas que tan pouco me gustan, xa que hai que correr, pero se estivera alí costaríame un mundo, seino, tería que estar un bo intre andando rápido e pelexar coa miña cabeza que me diría que non, que non corra, que non gaste forzas, que da igual chegar de cento vinte que de cento cincuenta.
Estamos na serra do Xistral, unha pequena e bonita baixada das que me gustan e outro repechiño para arriba, aínda nos quedan cen metros de subida. Todo rodeado de grandes penedos, frío e moita neboa, preto do Pico da Lebre. Un lugar paradisiaco, dos que so podes ver se te dedicas a este deporte.
E toca xa baixar por riba desas mismas pedras milenarias, por preciosos sendeiros de a un. Se estivera alí, disfrutaría como un enano desta baixada tipo cabra, xa con pouco tráfico, na que seguro atoparemos moitos tramos técnicos, tal e como son estos toxizos, e moi húmedo despois das choivas continuadas destes últimos días. E xa chegando o final comezaria a sentirme millor, cada vez con máis forzas, porque así son, e acordaríame dos que me dan forzas cada día, do meu Xoel que estaría disfrutando a tope na ludoteca, das miñas amigas e amigos que en días tristes desta semana estiveron o meu carón para darme toda a súa forza.
Voltamos a cruzar o río Tronceda e ahí xa sabes que non queda nada, pero son os quilómetros que se che fan máis largos, porque estás tan preto, pero nos que sabes que o teu obxectivo xa non se vai a escapar. Unha última sorpresa en forma de pequena subida e últimos dous quilómetros en terreo rural e finalmente urbán para chegar a Catedral de Mondoñedo emocionado, mirando o ceo, coma sempre, recordando os que non están, e os que sí que están, cos compis dándote forzas na meta, gritando coma posesos. Ese momento único que e comparable con tan poucas cousas na vida.
Se estivera alí tocaría compartir momentos con todos vos, tocaría abrazar a Xoel e disfrutar da súa alegría innata e do seu apetito voraz na comida incomparable dos meus amigos Toxizos.
Pero sabedes unha cousa? Non sempre na vida podemos ter todo o que queremos, as veces un paso atrás sirve para coller impulso e chegar máis lonxe a próxima vez. Se poidera imaxinar e cambiar tantas cousas na vida con so pensalo...con so pedilo...se poidera....se poideramos voltar atrás...

Se poidera diríalle os meus pais fai máis de 25 anos que se separaran se quixeran pero evitaran os danos colaterais. Voltaría s vivir a miña infancia coa súa timidez, coas miñas bagoas, e a miña xuventude coa miña rebeldía coñecendo o sentido da amizade e o heavy metal.  Voltaría a escribir unha a unha todas as cancións de Trashnos e seguramente no me iría como me fun. Voltaría a vivir as mismas historias de amor pois de ningunha me arrepinto pero poría da miña parte para evitar todos os erros que me levaron a fracasar unha e outra vez. Voltaría a escribir aquel primeiro libro. Voltaría para escoitar a miña bisaboa contarme os seus contos hasta que se cansase e non agardar a súa morte para botalos en falta. Voltaría a Bañobre, a miña terra, terra onde me eu criei e repetería todo o que vivimos xuntos pero recordando que non hai nada polo que vaia a pena perder unha amizade verdadeira, porque os amigos de verdade contanse cos dedos das mans. Voltaría a ser do Depor, porque ser dos que gaña e moi fácil, pero ser dos teus de corazón, en segunda , casi en segunda b, gañando títulos e outra vez no inferno.
Voltaría aos meus anos de universidade e centraríame en conseguir o que quería e non facer o que tanto me gusta, disfrutar dos amigos, dun cafe escondido, dunhas cañas o atardecer, dunha conversa en horas lectivas, de organizar concertos de rock, e así seguramente acabaría estudando o que me gustaba, adicarme a esto e non rematar dando tumbos nunha gran multinacional.
Pero sabedes que? Se cambiara todo iso, xa non sería eu, no estaría hoxe aquí contándovos isto, non coñecería o marabilloso mundo dos corremontes, e sobre todo non coñecería a tanta xente coma vos, algúns dos que agora mesmo xa son meus amigos. Así que visto así, e tendo en conta que a vida son dous días so nos queda mirar para atrás con nostalxia, seguramente arrepentirnos do que fixemos mal pero mirar para adiante pensando que a próxima vez, seguro, o faremos millor.
Hoxe escribo esta crónica do que poido ser e non foi, dando azos a miña imaxinación e tentando ser un de vos, un dos case seiscentos valientes que estivestes hoxe dandoo todo na Serra do Xistral.
Hoxe escribo con esa mezcla de tristura, envexa e rabia pero tamén coas gañas do que quere curar para voltar a estar ahí, non arrastrándome como nas últimas carreiras, senón sorrindo a cada paso que dou, disfrutando dunha das cousas que máis me gusta da vida.
Disfrutar de ti, do monte, da montaña, da natureza. Non importa se e real ou imaxinario, o importante e sentilo.
Lor, entrenareime física e mentalmente para resistir a túa dureza e deixar imprenta dunha das millores carreiras da nosa Terra, non sei se se fará máis difícil estar un mes sin correr ou un mes sin escribir estas humildes crónicas.