Cabras corzos e asfalteiros en novo Mesoiro

Un trail o lado dunha gran cidade como  A Coruña augura un triunfo xa case asegurado d participacion, polo tanto require tamén unha alta exixencia para a organización. Para moitos era a súa primeira experiencia coa montaña, outros aproveitamos a proximidade para poder coñecer rincóns descoñecidos dunha cidade na que vivín case 21 anos e na que pasei momentos inesquecibles. O punto sensibleiro era algo presente dende o minuto zero.
Levanteime as sete, almorcei lixeiro e tira para Mesoiro. A quen madruga Deus lle axuda así que aparquei debaixo da liña de meta. O chegar xa me cruzo cunha das grandes figuras do trail galego e gran persoa, Yago Breijo, que acabaría gañando o trail longo. Bule e a pola bolsa do corredor, cuns calcetíns laranxas preciosos para a miña colección.  Seguinte paso o café en A do Cuñado como nos aconsellou a organización e alí a flor e nata dos montunos, Tina Formoso e outros dous bicos que m deron sorte de novo, Fátima Lima, Pauliña Covelo...e un montón de cabras descoñecidas.
As nove e vinte baixo coa idea de poñer o dorsal e correr un pouco pero atopo o meu amigo e compañeiro Iago único do Cas montaña en acompañarme. Comezamos a falar e quedamos en poñer o dorsal e buscarnos. Subimos e encontramos a Rosa, a o grande e único Pichi, a Noe. E a máis Wapa do pelotón hoxe, ante as baixas que sufrimos, a gran Moss Fraga. Así as cousas, fala de aquí, fala de alá e fai unha foto no photocall que Pa eso o puxeron acabaron chamandonos para a saída.
Eu pensando que non quentara pero parecíame pouco os 18 quilómetros que fixera onte na ruta do mini das fragas do Eume? Estar estaba quente de carallo. Mensaxes da organización e alá imos. 500 montunos e nos saíndo atrás de todo🙄🙄🙄. Primeiro e fundamental Error, non informarme. Se soubera que a partir do primeiro asfalto entraríamos en case que tres quilómetros de camiños de a un non se me ocorrería saír o final, pero é o que pasou, así que trinta minutos para tres quilómetros, case imposible adiantar. Camiños entre árboles, o olor dos eucaliptos, e moito monte, por unha vez estaba desexando unha pista, pero non, a miña salvación veu en forma de subidas, e ahí remontei, deixando atrás a miña amiga Fátima conseguín avanzar un pouco na primeira subida...nas baixadas xa nada, ir ó ritmo do resto é pouco máis. Chegamos ó primeiro avituallamento cun rompepernas auténtico, sube baixa sube baixa, adiantando nas subidas e mantendonos nas baixadas. Un isotonico e a seguir. Levei o cinto con geles, powerade...nin o toquei, non m fixo falta desta vez. E seguimos coa mesma tónica, as subidas facendo selección natural. Neste punto doume conta de cantos asfalteiros había, polos tenis, pola forma de subir, polo sufrimento en repechos tan pouco esixentes. Un trail urbano e unha forma de atraer máis xente o monte pk estou seguro que moitos quedarán namorados deste gran deporte aínda que xa sabemos que os puristas diredes que xa somos demais. Eu digo que mentres haxa respeto ó monte cabemos todos.
Antes da gran subida dobre pasei a Moss, admiro moito a súa forma de ver a vida, de disfrutar do monte, e un referente.
Ía ben, moi ben, os 18 quilómetros das fragas de onte parecían non notarse nas miñas pernas e a cabeza diría que case o noventa por cento, e cando flaqueaba acordabame do meu Xoel e dos meus e pronto recuperaba.
E chegou a gran subida, gustoume moito, fíxena a gusto, adiantando, sen deixar que m pasarán, tranquilos para iso xa virían despois as rectas. Sorprendinme destas dúas boas costas seguidas, moi bo desnivel. Iso si, o chegar arriba quixen sacar a cámara para facer unha instantánea e o dar a volta vin casas edificios e díxenme...non...fotos non, non é o día.
Ahí encontrei a Noe, xusto antes de que os do Trail longo se bifurcaran e a partir de aquí chegou o terreo rápido, moitas rectas, baixadas e dúas pequenas subidas antes da meta. Últimos dous quilómetros a menos de 5 minutos de media e recuperando algo. Cheguei a meta con moi boas sensacións, na miña cabeza resonando os consellos de amigos como Xosé Luís Vilar, a miña Lupe Rubio ou tantos outros que me din que me vaia pasando os largos. Véxoo amigos, recoñezo que se me queda corto pero pouco a pouco, polo momento para a semana temos ahí Vilatuxe.
E chegamos, e duchas de auga quente, que luxo, asfalteiros a iso non vos acostumedes moito, unhos pinchos pra disfrutar no bar, desta vez non había comida na meta, pero si refrixerio, froita. A organización maravillosa a cargo do club Brigantia, o recorrido marcado a perfección, bonito en si, moito monte, non polas vistas, non había lugares de foto pero todo non se pode ter.
O millor coma sempre os amigos do monte, raza sen D.O. en Galiza pero que coma siga así han de ter que marcarnos...

. E un gustazo disfrutar cada trail o lado de xente tan grande. Moitos podiums e grandes actuacións persoais, Rosa, Yago, Moss ( non sabes canto me alegro especialmente por ti, merecialo), e resto de amigos que compartimos un domingo sen chuvia, preto da nosa grande cidade, disfrutando do que máis nos gusta, o monte.
E agora que? Pois lumeeeeee.....Vilatuxe, Paderne, fragas e Chandrexa. Feliz, moito, aínda que a alguns/as boteivos en falta e sabedelo. Ata a próxima semana.

Unha cabra no asfalto de Miño

Ás veces non é a cabeza o que usamos para tomar as decisións, hay un órgano mais importante é máis caprichoso que reclama o seu protagonismo. Iso foi o que me pasou a min hoxe, debería ir o trail galaica da curota, estou apuntado o circuíto pero non podía faltar a 2 carreira a praia de Miño, así que o meu corazón tomou a decisión por min, e fíxoo ben aínda que por moito que pese ós asfalteiros non hai cor entre o monte é isto, pero imos por partes.
Foi outra semana con moitos vaibenes, días bos, dias malos, días sen calificación. Explicar o por que seria demasiado longo e as veces é difícil traducir os sentimentos en palabras. O caso é que necesitaba correr como comer pero antes de comezar botaba de menos o verde, así que despois de recoller o dorsal e tomar o meu café con leite dobre preferín recorrer a praia de Bañobre, o seu paseo, as zonas de arboreda, e así sentirme no meu hábitat. E alí recordei tantas cousas pasadas neste currunchiño da costa coruñesa: as tardes interminables de praia nos pozos, as nosas charlas de madrugada despois dos ensaios, tantos e tantos soños que tiñamos, radio praia, difícil non correr co corazón. Xa de camiño a meta encontro a Alberto Feiraco, que me recorda tantos e tantos partidos de fútbol baixo a choiva naquel lugar. Na propia meta encontro a Rafa do Pasa ou entorna, e recordamos momentos no trail e postrail do lor, o que acentua máis a miña morriña de monte.
Disfrutar, ise era o obxectivo, e tenteino dende o primeiro intre. En xeral o asfalto ten un efecto pernicioso nos meus pés, xa que o rebote prodúceme un mal estar que me sube polo corpo arriba, pero é o que hai porque en Miño non hai trail😭😭😭.
Primeiro quilómetro a bo ritmo, consciente como son de que son diesel, que me costa empezar, e sabía que as costas estaban o principio. E así foi, antes do quilómetro dous primeira subida, parecía peor en coche a verdade, outro trecho de recta precioso coa vista a toda a ría, Sada, Fiobre, Miño..😁😁😁, pasei o lado do camping de perbes onde fixen a miña primeira moza que me durou un día, que recordos!!. Outra recta e xunto a casa de Fraga xiramos a dereita e o Tourmalet, vaia subida, en varias fases, pero así case un quilómetro. Era o máis difícil, cheguei cansadisimo arriba, normal se a media da subida e 4 45..🙄🙄🙄. Tocaba recuperar, unha larga recta e acomodar a respiracion, outro trechiño de subida cara a miña casa, xa a podía ver o lonxe, e neste intre baixamos a piñón para dar a volta, xa case o quilómetro seis de carreira. A partir de aquí a disfrutar, totalmente recuperado, eso si, baixando non moito máis rápido do que subo, e os dous últimos o meu millor ritmo a 4 15. Isto demostra que as veces o corazón tamén corre amigos, hoxe era 20 por cento cabeza, 50 físico pero cen por cen corazón. Como non selo se recorres os lugares que marcaron a túa infancia, a túa adolescencia, a túa vida, voas, aínda que non o queras. O final unha cabra de monte fixo 45 49 en dez quilómetros de asfalto, para min difícil de millorar, chegar a meta a tope, no millor momento, estreitando as mans dos nenos, iso son grandes sensacións. Na meta compartir con Rafa, séptimo, Alberto tb gran tempo 41 minutos, e pouko máis, porque amigos, isto non é trail, non hai callos, cervexa, pulpo, paella, non botamos alí a mañá falando, síntoo asfalteiros, boa xente, pero coma o monte é o post

monte non hai nada. Agora quince días e novo carrusel: Brigantia, Vilatuxe, Paderne, as Fragas, Chandrexa😊😊😊😊🐗🐗🐗🐗🌲🌲🌲🌲🌲somos de monte!!

The lor of the trails

Precedido por unha fama unánime e recoñecido como o trail máis duro de Galiza so a un novato se lle podía ocorrer facer despois de camovi e xalo o trail do Lor. Ese loco novato son eu.
A historia escomeza moi tempranillo, as seis partía de Miño co obxectivo de chegar a saída do ultra e o Marathon e abofé que o conseguín, xusto e coa sorte de atopar un sitio preto. Corrín e alí estaba xabali dando a conta atrás....saquei a cámara e momento inmortalizado. Bravo, auténticos heroes do trail, que envexa. Ahí xa tiven o meu primeiro encontro con Bego Lois e Susana, saudeinas e cara o chapas a desayunar. Tiñan buffet pra o corredor por tan sólo cinco euros, eu son de piñón fixo e antes do trail só tomo o meu café con leite dobre. De alí a recoller o dorsal e o segundo café coa gran sorte e fortuna de que tras de min entraron a plantilla de pasa ou entorna e a miña amiga Lupe Rubio, acabouse a soidade e empezou a festa, xente estupenda como tantas do trail, compartimos moitos sentimentos e iso nótase. Un ratiño e a prepararse, poñer o dorsal coller os guantes que boa falta m farían e a correr un pouco, de camiño encontro o gran Gelo que vai a larga de 25 kms, tremendo. E baixando atopo a un amigo e nos poñemos a correr xuntos, e digo un amigo porque podías ser ti ou calquera, e poderiamos ter a mesma conversación, a nosa paixón, o monte. E imos pra a meta...control de dorsais, dous bicos de Tina Formoso e xa sabía que iso m daría sorte, saúdo a máis xente e unome a Gelo pra a saída. No segundo café outro amigo nos chivara un pouco os pormenores do recorrido, así que ía sobre aviso. Xabali a tope e conta atrás!!! SAIMOSSSSSS...
Primeiro quilómetro de asfalto, un xiro a dereita e a subir, polo camiño saúdo a SuperMoss Fraga e Sabela, as dúas a 25...enormes!!. E seguimos para arriba e cortalumes que té criou, non era o do xalo, pero chegaballe, moi incómodo polas pedras. E tdo o que sube ten que baixar e alá fomos aínda que pouco nos durou a alegría, enseguida primeiro embudo e xa vexo a Bego" la tía de la vara ", dirixindo o cotarro, e outra vez a subir pero esta vez monte puro, agarrandonos os árbores, camiñando sobre terreos resbaladizos e así un largo tramo, matador, pero precioso. O chegarmos arriba nos agardaba o primeiro e unico avituallamento, a única pega que lle poño a este trail de Blas e compañía, insuficiente a todas luces, o mínimo sería outro no quilómetro dez. Eu levaba un litro de powerade, enchín o bidón na parada e aínda así estiven varios quilómetros seco. Polo resto a organización un doce. E escomezaba a partir do quilometro seis o millor e mais bonito do trail, baixadas, subidas por monte, Supertecnicas e sobre todo o río, namoreime del, incrible, que beleza, que visións, malo que había que mirar máis pra o chan pra non caermos.
Acompañado dende aquí ata case o final da proba pola tia da vara Bego Lois. Encóntrabame ben, as baixadas escarpadas tirabame a gusto, as cordas fliparonme, ría constantemente, era un día de cabeza o cen por cen e notouse. Disfrutei moito ese tramo, creo que foi o momento de máis disfrute dentro dun trail.
E comezamos unha nova subida, esta por pedras, xa máis cansado pero salvado pola miña visera heavy que rescatara do baúl de os recordos, senón morrería de calor. A falta de auga tamén foi determinante. O malo que a miña Bego cría que Isa era a última subida, eu díxenlle, non Bego eiquí no mapa pon que hai outra....🙄🙄🙄🙄... E vaia se a había. Tremenda, horrible, dura, difícil, longuísima, por alí andaba outro amigo do pasa ou entorna e cando cheguei a cima, morto, griteilles Se acabooo...e gritaron coma tolos. Ahí estaba a baixada polo pinar, maravillosa, das que me encantan, facendo eses, unha pistola e máis baixada polo monte...estabamos chegando, xa se vía Quiroga, un quilómetro de estrada e a meta. Felicidade. Dor. Sufrimento. Desfrute. 3h 15 pra min grandioso, hoxe a pelexa conmigo mesmo ganeina eu. Alí bebo coma un animal e me entero que Lupe quedou primeira!! Máis felicidade!!. Vivín a fondo ese momento na meta, pensando neste reto conseguido, camovi, xalo e Lor, sodes meus.
O postrail espectacular, paella, pulpo, cervexa e boa compañía cos pasa ou entorna, pódese pedir máis? Si, seguro pero non hai que abusar. Grazas a tódolos amigos que compartístes momentos cómigos, amigos do monte anónimos, Gelo, Yago Breijo, Moss, Sabela, Javi rubio, só té vin saír, Javier Mira, Bego Lois, Susana e Lupe Óscar e pasa ou entorna de Narón, grandes entre os grandes.
 E para acabar como moralexa déixovos un párrafo dunha das miñas cancións preferidas, "Tu mismo" de WARCRY.
" En la vida no todo es avanzar, a veces un paso atrás, nunca dudes en cambiar de dirección si el camino se acabo, a cada idea a cada sueño a cada amor, entregate con pasión, lleva siempre la verdad en tu interior y tu propia religión. Nada hay bajo él sol que no tenga solución, nunca una noche venció a un amanecer"
Filosofía de vida. Deica o próximo. Fotos varias.