domingo, 17 de febreiro de 2019

Quiroga Trail Challengue: Castelo

Hoxe, fai un ano, mentres vía as vosas fotos, deixando a miña sana envexa pegada a pantalla do meu móvil, pensaba que nada me podería separar de desfrutar desta cita, dunha das grandes citas da montaña galega e que non desmerece nada a outras grandes do territorio nacional. Non so a fan especial as súas montañas, o esplendor do Courel, hai algo máis que iso, trátase do ambiente, o aura que rodea a esta carreira. Notala dende que chegas o día anterior a buscar a bolsa do corredor. Son continuos os abrazos, as mostras de cariño, a alegría das persoas, persoas que o día seguinte van facer moitas delas unha maratón ou un ultra de montaña no Courel. Son palabras maiores. Pero ese ambiente de camaredería, de alegría non se despega de ti ata pasados uns días, e iso fai que a vida, grazas a carreiras como esta, sexa un pouco máis sinxela de vivir.
Para min e complicado vir a unha carreira un sábado, ou estou de vacacións, ou teño que pedir o día, pero merecía moito a pena. Vimos un grupo extenso do Cas Montaña e aproveitamos para quedarnos todo o fin de semana e así aproveitar realmente esta experiencia.
O venres a tarde despois de recoller a bolsa do corredor e tomar algo no bar os zorros😊😊😊, dirixímonos a charla técnica, alí econtrámonos a moitos amigos e compañeiros do monte. A charla foi concisa, clara e de ahí e correndo fomos o Chapacuña, e desfrutamos dunha cea de trail en toda regla, saúdando por aquí e por alá, rodeados de hidratos e todos un chisquiño nerviosos co que se nos viña encima. No meu caso particular tratábase da segunda marathon en quince días aderezada cuns cuarenta quilómetros o mércores buscando rutas por Miño, para calquera experto, o máis normal e que estivera destinado o fracaso, pero como digo moitas veces a cabeza supera con moito o que o corpo che da, e non estaba na miña cabeza non poder disfrutar de esta gran festa.
As seis e media arriba, despois de pasar non boa noite, cun hipo terrible (crecendo ó ancho), e un dor nos pes preocupante. Baixamos a desayunar o Chapa e alí primeira gran alegría do día, me atopo a miña Lupe, a Oscar, a Feli, compartir grandes días con grandes persoas como eles e unha das maiores satisfaccións que podes ter. E xa, xunto os meus compis Jose Luis, Fran (canto tempo Mister!!), Enrique Cova, Iago, Blanca e Luis fomos cara a liña de meta. Fotos, nervios, tensión, 42300 metros de puro monte galego que nos estaban agardar alí, o outro lado. Botamos de menos a Jabalí, que podo dicir, pero entre Anxo e Bego fixeron tamén un bo equipo. Eran as oito da mañán. E ala fomos.....
Primeiros dous quilómetros case de asfalto e vaise vendo como o grupo se estira e partese entre os que buscan a victoria e disfrutan, seguro, e os que sólo disfrutamos, cada un cos noso obxectivos particulares. O meu hoxe, aparte de rematar, rondar as sete horas e seguir facendo oposicións a Nostradamus.
Aprendín en pouco tempo, grazas aos consellos dos que máis saben, das conversas coas persoas que quero, e o ensaio-error, que unha das cousas máis importantes para unha maraton de montaña e preparar ben o perfil da carreira, e consecuentemete ter claros os puntos de avituallamento e levar reforzos para as zoas intermedias. Pero as veces, e difícil telo todo baixo control.
No principio da carreira iamos xuntos Enrique, Jose Luis e máis eu, e recoñezo que disfrutei e rin moito coa mochila de Jose e os seus bastóns( Pepe, vaite preparando), parecíamos un trío cómico correndo polos montes. A primeira subida, combinada con algúns sube e baixas, coronámola bastante ben, levábamos cinco quilómetros sen apenas sobresaltos, con algunha zona técnica e subidas duras e neses intres agradecín bastante levar comigo os bastóns. A partires de aquí unha baixada, anticipo do que serían o resto na carreira, acompañados por un intre de Pauliña Prado dos sempre grandes Traileros Toxos e Birras.
 A partires de aquí unha zona preciosa, na que me tocou ir diante, e na que iamos por un sendeiro paralelos o río, mollando os pes, (algúns facendo chof e outros quitando as zapatillas para cruzar) disfrutando como enanos de meter os pes na auga, eu coas miñas dores nas prantas sentábame realmente xenial. Para min unha das zonas que máis me gustaron. Entremedias o primeiro avituallamento, e un fallo que tiven, non cargarme ben de comida e bebida, e case o pago caro. Chegaba a gran subida, ou unha delas, subindo de 600 aos 1176 da Torca. Empecei moi ben, pero pouco a pouco notábame canso, bebín a auga toda, e tiña un bidón na parte de atrás pero me era realmente incómodo e o non comer moito fixo que fora vendo como a xente me pasaba na subida, non é o normal, máis normal e que me pasen nas baixadas, nas rectas, pero nas subidas, algo estaba a facer realmente mal,  e cheguei exhausto e moi xusto a coronar o pico, tanto que o final tiven que parar, sacar o bidón, a barriña que levaba e tomala (grazas Trini pola túa axuda e Jorge Novo polas fotazas), e comezaba a primeira grande baixada, tremenda, como millor o podo definir e que nos momentos previos a carreira en ningún momento pensei que sería tan dura, tan vertical, sobor de todo na súa segunda parte. Espectacular era dicir pouco, e o que se me cargaron as pernas xa o podedes imaxinar. O caso e que xa distanciado por detrás dos meus compañeiros conseguín chegar o segundo avituallamiento e alí recuperar folgos. Non iamos con malos tempos para nos, en Outeiro andábamos polas tres horas de carreira en 18 kms. Para min esta parada foi fundamental, comín de todo, nocilla, membrillo, xamón, tomei coca cola choca, isotónico, falei con Trini, con Jose que xa se ia, e conseguín por o corazón xa no seu punto, e cando saín e me levei a alegría de ver a Iago Breijo nas alfombras e a Javi Rubio nas bifurcacións de maraton e ultra deume un bo subidón de enerxía. A partir de aquí disfrutei moitísmo, toda esta parte conta cunhas vistas incribles manténdonos nos seiscentos-setecentos metros de altitude todo o tempo. Ia solo, vendo a Jose Luis e unha rapaza granadina ó lonxe. Cruzamos o Rego do Recheín, o Carronzo do Caroceiro e o Carronzo de Painzo, iamos por unha ladeira da montaña, miraras onde miraras aquelo parecía un conto de fábulas. Nestes intres daste conta do maravillosa que é a montaña, do moito que che da a natureza, do gilipollas que somos o non coidala de verdade. Pasoume neste intre unha das miñas recoñecidas debilidades, Sabela Fraga, a que o resto da carreira tiven cerca pero nunca conseguín volver a collela, e é que esta parte da carreira fun disfrutando da soídade, do contacto co medio, desa simbiose entre nos e a natureza. E os quilómetros ían pasando. Aquí xa me din conta que este sería o meu lugar, o natural nestes intres, seguía levando bo ritmo para as sete horas, pero sería difícil.
 A subida foi tan progresiva que non a notei pero a baixada, outra vez espectacular. Aquí si collín a Jose Luis, que ia resentido con problemas o baixar e empecei a ir un pouquiño máis rápido. E chegamos o terceiro avituallamento no quilómetro 27, aquí xa moito máis contento, de charla cos voluntarios, un dez para todos e que dicir da categoría e variedade das viandas que alí nos ofrecían, creo que moi poucos trails están a altura de este se falamos de calidade e cantidade. Novamente aproveito para surtirme ben, para descansar, para parar, e ala imos, paralelos neste caso o Rio Soldón, con vistas abraiantes, deslumbrante, para a facer fotos, falando disto, os fotógrafos de cine, sempre animando, dando pulos, o igual que tódolos voluntarios que te encontrabas no camiño, e nos pobos, a xente maior na rúa dando ánimos, foi increíble e moi motivante. Desexaba que non rematara aquela maravilla pero tamén desexaba entrar en meta, así que cando vin no meu reloxo que estabamos no quilómetro trinta case boto unha lágrima. A partires de aquí so me tiña que xestionar ben, quedaba unha dura subida xusto coa cova, que me encantou, cousas únicas deste trail do Castelo. Seguimos subindo progresivamente ata o 35 e chegamos o derradeiro avituallamento en Parada Seca. Xusto saíndo do mesmo vexo a Oscar, unha cara amiga, por  alí andaba tamén Blas, empezaba a dar o Sol, recoméndame que me quite os manguitos, fago caso, nadie millor que él para saber o que queda, e poño o buff cubrindo a cabeza. Como moito, tortilla, sandwiches, froita, bebo, encho as cantimploras, vou feliz porque quedan pouco máis de sete quilómetros para cumprir outro soño.  Levo seis horas de carreira. E saio decidido usando os bastóns incluso nas subidas tendidas, cousa que nunca fago. Pero me agarda unha sorpresa que non vira ben no perfil, falta unha pedazo de subida cos gaiteiros arriba. O sol fai que me custe, pero aínda así fagoa sin descanso, sin pararme nin un intre, ata chegar arriba e por suposto facer unha foto de aquela beleza.
A baixada e unha mezcla, a primeira parte vertical como as outras e a segunda moito máis levadeira por carreiros ata chegar abaixo onde pouco a pouco vaise acomodando ata convertirse nun sendeiro. Esta parte fagoa toda correndo, trotando máis ben, disfrutando a tope, comezo a ver Quiroga, comezo a sentir esa cousa única que che pasa polo corpo cando cumples unha meta tan grande. E chegamos o asfalto, unha pequena pausa para beber e xa encaramos os derradeiros quinientos metros cara a meta. Antes, nun paseillo incrible están os meus compañeiros do Cas Montaña animando, dando folgos, emociónome, non é para menos, so falta o meu Xoel, no que pensei en moitas partes desta carreira, e no meu Plofi, o meu canciño morto esta semana despois de once anos o meu carón. A miña familia e os meus amigos que me apoian sempre, son eses intres onde te abrazarías a unha farola inerte. Hai que expulsar.
 Bego Lois está na meta de dúo Speaker e pregúntame pola carreira, incrible, espectacular, dura....dunha beleza que abrasa. Unha cerveciña con limón e un caldiño e séntome a sombra a descansar. Vexo a Oscar e dime que Lupe terceira, eu non tiña dúbida amiga, na túa segunda maraton de montaña. Eu o final 7h 12, moi ledo, aínda que non fixen a miña millor marca, ahí seguirá e creo que por tempo O maraton de El Hierro.
Ven Jose Luis, rematamos os tres, e en boas condicións, decidimos ir a ducharnos rápido porque Cova tamén quedou terceira e hai que estar na entrega dos premios. Ducha fría e volta a zona de meta, alí compartindo momentos deses que non esquences con amigos, a miña Lupe, Oscar, Feli( mil gracias os tres por ser así e polo bocata rico), Rosa, Manuel, Araceli, Javi, Alexis, Pau, Senra e moitos e moitos amigos máis. Podiums e festa rachada, agardamos xunto a Cova, Barry, Ana facendo o paseiño a tódolos corredores ata que chegan Blanca, Luis e o gran Iago nos dan as nove da noite. Emociona ver as caras de todos despois de tantas horas de sufrimento.
E o pavo real na meta ca chegada do derradeiro corredor a modo de salón de baile e con Carliños da Jandra e Luis Rodríguez as voces,  momentos que quedaran grabados nas nosas retinas por tempo. Cena en Chapacuña e fin de festa. Para nos non, que seguimos ata hoxe recordando máis e máis momentos deste trail do Castelo.
Se tivera que facer un top, e deixando o meu Fragas do Eume por amor a un lado, sen dúbida Castelo, Lor e Ribeira Sacra estarían no máis alto. Por todo, polo trato o corredor, os voluntarios, os avituallamentos, as maravillas que ves durante a carreira, a súa dureza, que a todos nos gusta. Carreiras imprescindibles para alguén que coma eu, non fai moito tempo, se enamarou das montañas.
Grazas a Tourgalia, a toda a xente do Quiroga Trail Challengue e o alma mater Blas por facer que cada ano poidamos disfrutar desta gran festa do Trail Galego. Nos, estes simples corredores (máis ben ca-cos) do Cas Montaña, creo que non me equivoco se digo que hoxe somos un pouco máis felices.





domingo, 3 de febreiro de 2019

Maratón del Meridiano: Él día D

Alguien me pidió que hoy hiciese la mejor crónica que nunca había hecho, pero sinceramente creo que nunca podre estar a la altura de una Carrera como esta. Son sus gentes quienes la hacen especial, y su magia reside en que lo hacen todo con naturalidad, como lo harían en su casa, con su familia. Y todo eso se contagia. Todo el mundo, incluso corredores de renombre, se mezclan en ese ambiente y sale un cóctel molotov magico y bestial. Una Carrera única. Depa dirige una orquesta 🤘🤘compuesta por miles de voluntarios con Gilberto como solista. Mientras Al otro lado los 1400 corredores solo nos tenemos que dedicar a disfrutar. Nos cuidan, nos Miman, te hacen sentir como en tu casa aunque estes a más de mil quilómetros. Es el calor Herreño. Pero vamos al ajo....
Dormi bien, la verdad, había dejado todo bien preparado el día anterior así que me vesti, cogi la bolsa y sali hacia la casa Abajo. Llegue a las 7 y veinte y aún no había ambiente. Café, plátano y a esperar que diera la horas de bajar. Pero entro Zaid y entre Broma y broma el tiempo paso rápido.
No estaba nervioso, solo ansioso, no pensaba, porque si lo hiciera me daría cuenta que aquello era una locura para mí. En la meta coincidi con Julio y con Juan. Últimos preparativos, siguiendo los consejos de Gilberto y tantos otros voy previsto de ropa para todos los climas posibles. Es como estar en varios mundos distintos me decían, y vaya si lo sería.
Salida neutralizada de casi 1 km y pico. El ambiente es espectacular, las calles están llenas de gente, sábado, nueve de la mañana y todo el mundo está alli. Un pueblo entregado a la prueba. Salimos y no puedo evitar emocionarme, por estar allí, por conseguirlo, por como me trato esta gente pero también por mi Xoel, como me gustaría que estuviera aquí. Hoy es un día especial, un punto de inflexión.
Otra parada y salimos de verdad, pegados Al mar hasta que llegamos a una subida, allí Depa me vacila con él fai un sol de carallo, miña terra galega ( es un crack ). Comienza la primera subida, si fuese una Carrera normal os diría que durísima y otros epítetos varios, pero con los que vivi después se queda en una subida larga por un bosque mágico, que no dá lugar al descanso. Los quilómetros no avanzan y hay mucho tráfico. Así llegamos Al quilómetro 4 y primer avituallamiento. Bebo y sigo para arriba que aún queda mucho. Son casi 900 metros ganados en apenas cinco quilometros. Mi cabeza va a tope, de momento admirando aquella belleza, un bosque prehistórico a nuestros pies. No uso los bastones hasta el terreno de Julio, ahí son imprescindibles. Vamos en fila India. Aquí pocas posiciones se ganan o pierden. Tampoco es mi batalla. Llegamos arriba, Al menos a un tramo que invita a correr por momentos y a andar rápido por otros por una pista empinada. Me siento bien y hago buenos quilómetros andando rápido a menos de ocho minutos. Llegamos a la primera pasada por la alfombra. Quilómetro nueve, segundo avituallamiento. Aquí como, bebo, paro, saco fotos, y empiezo a correr. Me espera una zona de pista, entre bosques preciosos, en la que aprieto y me pongo en ritmos de cuatro largos, vaya diferencia. Vamos bajando pero con poca cadencia y me encanta.
Y llega una bajada increíble, levantas la vista y ves allí abajo él pueblo de Sabiñosa, mientras un camino serpenteante y peligrososo té lleva hasta el. No es mi fuerte, pero tampoco bajo mal. Se me empiezan a cargar las piernas, eso si. No puedo dejar de mirar a cada momento aquellas vistas y eso provoca algunos resbalones. Aquella tierra rojiza es falsa mezclada con la piedra pero Al final consigo llegar abajo sano y salvo.
Sabinosa, su ermita, su avituallamiento. Quilómetro 15. Aquí me paro un poco más, como plátano, mi único alimento de hoy, y bebo mucho. Cargo también de agua. Se que me espera lo peor. Vengo más que avisado.
Es una de esas subidas que té matan pero que hacen afición, estas deseando acabarla pero la vives intensamente. Es una subida haciendo eses en donde Al llegar a cada pico si echas la vista a la izquierda puedes ver como Sabinosa va quedando más y más abajo. Me pasa él amigo de Julio que me dejo los palos y nos hacemos una foto. Cuanto falta? Le preguntó " unos cuatrocientos de subida, pero después se hace más tendida". Tendida? Madre mía, es interminable, pero si, Al cabo de un rato empieza a volverse "normal".
Y así llegamos arriba, quilometro 18, más fotos, plátano y beber mucho, aquí me pase con la Coca Cola y parecía un sapo bajando.
Las tierras altas de Cres nos dan la bienvenida a otro de los mundos del Maratón del Meridiano, un mundo más árido, más inhóspito pero donde nos encontramos visiones como las Sabinas, árboles propios del Hierro, que se dan solo en estas condiciones y que son moldeados por él viento formando imágenes fantasmagoricas, un puñetero cuento. No estaba flipando por él cansancio, aquello era muy real.
Él corte del Santuario de la Virgen de los Reyes estaba cerca, cuatro horas, lo que otros tardan en llegar a meta y yo en el quilometro 24. Aquí me pasa la típica de Rober, dejo los bastones para surtirme de comida, bebida, y me voy tan pancho, hasta que después de un rato me doy cuenta que los deje allí y bajo corriendo ( fue la parte más rápida de mi Carrera😁😁😁😂😂). Consigo recuperar y conozco a Ana, una Euskaldún que me cuenta la subida que tenemos por delante. Larga, casi una hota de subida continua hasta llegar a Humilladeros. Llevo buen ritmo de subida, la dejó atrás y me uno a Kiko que será mi compañero hasta él km 34. No imaginais los que se agradece un Herreño en ese momento. Lleva buen ritmo, aconseja y hasta nos enseña miradores increíbles. Siempre animando y positivo. Poco a poco mientras subimos él clima va cambiando, empezamos a caminar entre Bruma y agradezco muchísimo haber traído él cortavientos. Hace frio, entramos en otro mundo. Él mundo volcánico. Esa piedra grisácea, esas laderas rojizas, para la vista es una auténtica gozada. Subo muy a gusto, cansado, pero contento. Lo peor, las tres subidas ya pasaron, y ahora nos dirigimos ya a Malpaso, a mil quinientos metros de altura, subiendo y bajando por estas maravillas volcánicas. Kiko, que tiene más energía, me deja, no sin darme un par de consejos antes y quedando en vernos en meta .
La soledad en aquel paraje, rodeado de niebla, tierra volcánica, es indescriptible, podría escribir horas y nunca seria lo mismo que vivirlo. Es un deporte único, que nos permite ver lugares que de otro modo solo estarían en las fotos, en las leyendas. Aquello parece Mordor y yo m siento Frodo, pero sin él anillo.
Empiezo a correr, me queda gasolina, y sobre todo voy feliz, con la sonrisa en la boca. Antes de llegar Al avituallamiento de Malpaso me sorprende ver que hay gente esperando la Carrera y animando. Es increíble. Malpaso. Quilómetro 35. Sigo con mi plátano, bebo, porque se que viene la gran bajada, skyrunning o como queráis, y ahí poco voy a beber. Antes, como Kiko me había dicho, queda una gran petada, pero después empieza lo bueno, vuelvo a ver a Ana, y empiezo a bajar, primero por senderos serpenteantes y después de un punto de control empieza la locura. Una bajada por tierra, mortal, en la que, os lo juro, no levanto los pies del suelo, solo me deslizo, como si llevara una tabla de snow bajo los pies. Paso a cinco en unos cientos de metros. Es como un parque de atracciones natural. La mejor bajada de mi puta vida. Inolvidable. Eso sí más adelante tengo k parar a quitarme los zapatos y los dos kilos de piedras que llevo dentro🤣🤣🤣.
Me quedan cuatro quilómetros de bajada, ya solo pienso en la meta, en la 1906, en los mios, mi Xoe, mi hermana, las petardis, mi Geme, en Ele, la Vane, la Luci, mi compi, a  todos los que se que me quieren, en mis compañeros del Cas Montaña. También pienso en los que deje atrás y un aire de melancolía recorre mi cuerpo, ojalá hubiese sido capaz de compartir algo tan maravilloso como esto. Cierro los ojos y Al abrirlos veo la Frontera, muy a lo lejos Al principio, y directamente proporcional a como mis piernas se van cargando voy viendola más y más cerca, hasta k llego Al asfalto y aviso a la Vero. Y allí esta esperándome, con una 1906 en la mano y todo el Calor Herreño en la otra. Bajo celebrandolo, disfrutando ese momento unico, él segundo de mi vida, en él que terminas una maratón de montaña. Una, que jamás podre olvidar.
Otro sueño cumplido, otro reto ganado y sobre todo disfrutado, otra historia que contarle a mis nietos. Pero esta vez no me llevo solo una Carrera, me llevo el calor de unas personas increíbles. Adoro Galicia, pero a partir de hoy ya se donde me gustaría vivir si no fuera alli.😊😊😊
Me dan una medalla, me quitan él chip y me tiro con mi cerveza en él suelo, él primero Al que veo es Diego Arroyo, Carreron él suyo, quedando quinto entre monstruos como el Noruego, Eduard, Villalobos, Cristofer, superando a Zaid. Le preguntó por Silvia y me dice que quedo primera y con quince minutos sobre la segunda, es una crack. Y todo los que tiene por delante!! Una gozada haberos conocido.....así contento me voy a la ducha, con un montón de hombres desnudos felices y a comer la paella, eso y quemar él móvil contándole a todo él mundo está maravillosa Carrera.
Aún quedaba él fin de fiesta, y allí estaba Depa otra vez, que me aviso que no había entrega de premios como aquella. Y no la había, él pueblo entero allí, una fiesta por todo lo alto coronando a ganadores, voluntarios, colaboradores. Y la pegatina? Bueno, después de unas cañas con Julio y Enrique, un saludo a la Vero y comprar algo para la cena y ante él estado vacilante de mis piernas preferi retirarme temprano, escucharlo desde mi casa PSOE y empezar a escribir este relato, que si Al menos pude transmitir un diez por ciento de lo que aquí vivi habrá válido la pena.
Señores y señoras traileros gallegos, yo iria dejando libre la primera semana de Febrero del año que viene. Una caravana de gallegos? Iba a molar.....eso si Herreños, a parte de vuestro calor no os olvidéis de llenar las neveras de 1906😂😂😂😂😂












venres, 1 de febreiro de 2019

Trail del Meridiano: Calor Herreño ( La previa)

Estareis cansados de escucharme decir que las Carreras, nuestros trails, son como la vida, a diferencia de una Marathon que tiene que ser algo parecido a lo que pasa por tu cabeza momentos antes de la muerte, son tantos los estados, las sensaciones, lo que te ocurre durante esos cuarenta y dos mil trescientos metros que no encuentro otra similitud mejor. Pero, como siempre, me estoy adelantado.
Este sueño, para mí, comenzó en Septiembre en la Xtreme Lagos de Covadonga. Los últimos veinte quilómetros de aquella Carrera los pase junto a un Herreño, de nombre Julio, y ya durante aquella peregrinación a la meta me hablo de ti. La maratón del Meridiano, reconozco que era la primera vez que la oia, pero en mi, un recién llegado a este mundo, es de los más normal. Él sueño de ir, poco a poco fue convirtiéndose en realidad, y hasta hoy.
Tenía que coger un avión a tenerife, de allí un autobús a la parte norte y nuevamente otro avión que me llevará a Él Hierro, pero antes tuve el placer de conocer La Laguna, su curioso centro, su ambiente anclado en otro tiempo. Me encantó ese paseo bajo la lluvia.
Reconozco que me gusta la soledad en pequeñas dosis, muchas veces solo con nosotros mismos somos capaces de salir de situaciones difíciles. No son fechas fáciles para mí. Él día de la Carrera se cumplirá un año exacto desde que mi vida cambio y estos días parece que todo vuelve a estar más latente que nunca. El dolor, la frustración, incluso la ira, nunca borran de todo un sentimiento tan grande. Pero la vida sigue, aunque no lo creas, el tiempo sigue corriendo, y las personas, aunque para ti parezca algo imposible, siguen haciendo su vida.
En todo eso pensaba mientras mi querido orballo no dejaba de mojarme.

Jueves 31

Un viaje de apenas media horita y ya estabamos en El Hierro. Allí viene a buscarme ni más ni menos que Gilberto el concejal de cultura. Me va contando la situacion de Julio, esta en el hospital, y aunque no será nada pinta que se va a perder la fiesta de este fin de semana. Me duele en el alma. A veces te encuentras personas buenas en la vida que se lo merecen todo y Julio es una de ellas. Té quedan mil Carreras amigo, y algunas las compartiremos, pero te echare mucho de menos.
Claro que para no hacerlo lo dejaste todo muy preparado. Gilberto me va contando como es la Carrera, dándome detalles de esos únicos, no para alguien que quiere ganar, sino para alguien que quiere disfrutar, como yo. Me enseña el refugio que será mi hogar estos días, curiosamente sede del PSOE, y me entra la risa. Hospitalidad con mayusculas. Gilberto me da una buena ruta por él pueblo y acabo en la casa Abajo, un bar tienda de todo que atiende la Vero, no pasan cinco minutos y ya quedamos para comer. El valor de las personas, abrir la mente y dejarte llevar hace que conozcas seres únicos, Vero Al igual que Gilberto son una placer para los sentidos. Subo con ella y otro chico Al km vertical, al llegar me topo a Depa que solo le falto cantar el miñaterragalega. Zaid grabando videos partiendose, conozco tantos herreños que me es imposible acordarme, pero todos saben del amigo gallego de Julio. Gilberto me sube a la meta en Jinama y aquello es increíble, bestial, las vistas una vez disipada la niebla me ciegan de hermosura. No tengo palabras. Y la competición, 4 kms con 1000 m de desnivel positivo. Acojonante. Verlos subir y aplaudir a rabiar, que titanes, solo atreverse me parece bestial. Él año que viene si vengo lo haré.
Pero el día no acaba aquí, bajamos de nuevo a la Frontera y nos espera la charla de un luchador, una persona que superando dos cánceres se agarro a la montaña para sobrevivir. Se llama Juan Dual, cuando empezó a enumerar los órganos que le faltan perdi la cuenta, pero como tantos otros ante las adversidades se agarro al deporte para sobrevivir y poco a poco, luchando, hizo cosas que muchos ni soñariamos. Su ejemplo y su corto "vacío" son para poner en colegios, charlas, y recapacitar.
Así, entre charla y cervezas terminó mi primer día en la isla. Baje aquella calle, casi a la una de la mañana, con una sonrisa de oreja a oreja.

Viernes 1

Él viernes teníamos Carreras infantiles, entrega de dorsales y cena de la pasta. Pero el día dio también para mucho. Gilberto me llamo, me dio las llaves de su coche y me dijo, puedes ir a buscar a Julio al aeropuerto? Tenia el alta y estaría en la gran fiesta del meridiano. Antes me dio tiempo a cortarme el pelo y encontrarme a Silvia Puigarnau, habíamos hablado por redes sociales, pero al verla en persona me di cuenta que tenía algo especial. Recogi a Julio y a la vuelta llegamos a tiempo de charlar con ellos, con Zaid siempre bromista, el resto de favoritos y Silvia. Me cautivo su personalidad, su fuerza y de lo poco que hablamos, me quedo esa sensacion de ganas de charlar  con tranquilidad de esto que nos une, mucho que decir dentro y fuera, estoy seguro. Quedamos en vernos más tarde para asi compartir ideas e inaugurar con ella un apartado nuevo en el blog, pero Al menos hoy fue imposible.
Las horas que pase en la casa abajo son incontables, y allí estaba Depa y recordamos ribeira Sacra y el maravilloso carácter Herreño que hay que vivirlo. De allí a comer el Pasticho con Vero y Saray maravillosas anfitrionas. Por la tarde recogida de dorsal con un ambiente increíble, la plaza abarrotada de gente, allí coincidi con Julio, con Juan Dual, y muchos más..así rodeado de amigos hasta la cena de la pasta. Despliegue de medios, personas, esfuerzo, una carpa gigante para dar de comer a casi 1500 corredores. Tremendo.
Y ya ese ansia, eso que nos quema por dentro corredores, que no sabes si es nervio o que es empezó a acecharme lentamente, y así, feliz, sin miedo, soñando con disfrutar mañana me fui a mi casa Herreña, dejandolo todo preparado para ese gran reto de mañana, aunque eso, amigos, eso si que será otra historia.....