domingo, 30 de setembro de 2018

Carreira da auga de Sada: Cando se anda aquí???

Reflexar nunha subxectiva crónica todo o que rodea a esta marabillosa proba seria imposible. A entrega, o traballo, o tempo, todo o que poñen tantas e tantas persoas de tan alto grao humano non se poden medir con palabras. Só me queda erguerme e aplaudir porque no mundo e na vida siga existindo xente coma Felipe Oza, Carlos, Raquel, Cris e todos os que forman a familia do Cas Sada. Hoxe sinto orgullo de pertenza e cando Edel me preguntou porque seguía pagando e apuntado a pesares de serme imposible acudir os entrenos, velaí a resposta. Sempre comprometidos coas causas sociais, cos colectivos desfavorecidos e hoxe doando cada Euro recaudado aos que o precisan. Si, o que oistes, TODO, non un Euro como outros os que se Lles enche a boca e son corporacións oficiais. Ole, ole e ole.
Quince días pasaran na miña vida despois do Xtremelagos de Covadonga. Quince días como para moitos de vós de estrés, traballo, adaptacións, carreiras dun lado a outro, perdas, quince días tolos sen entrenos, sen nada de nada, vivindo a contracorrente, con sentimentos encontrados, con reencontros agardados, con nova semente e por fin unha idea clara. Quince días nos que tiven o meu lado a todas esas persoas que seguro serán o meu futuro.
Así, con desconfianza, chegaba esta mañan a Sada, a miña segunda casa, a unha carreira que descoñecía nun terreo que si coñecía moi ben, pero e como chegar a casa, recollida do dorsal, cheguei moi temprano, case as nove, como e normal en min. Non fun tomar o café regulamentario e e que os seres humanos somos raros, se vou a calquera lugar descoñecido entro onde sexa, pero en Sada, en Sada teño os meus sitios e ningún estaba preto de aquí. Así que nada imos o coche e a prepararnos. Decidín que o día era apto para o minimalismo, nada de cintos nin nada enriba, había que subsistir co que tiña dentro de min. Bebín un pouco, puxen o chip e adiante, a por todas. Este finde ando a ritmo de Rock Fm e as 500 millores cancións da historia, día e noite mantiven a radio acesa para deixarme levar por a miña gran paixon, a música. Aínda agora namentres escribo fágoo o ritmo de AC DC The police Queen Guns n Roses The Ramones, a banda Sonora da miña vida, saboreando o derradeiro top 20. Así que de ritmo ía ben, moi ben, pero non probar a rodilla dende Asturias medo me daba.
Cheguei a saida e alí unha inmensidade de amigos, Edel, Iago, Ángel, Fede, Barry, Edgar, Suka e Carlos, Fabiola, Nine, Felipe paiasiño Oza, comezamos a quentar un rato xunto a Ángel, outro xunto a Barry, collendo ritmo. Vexo a Begoña Pacio compañeira do Pasa e Entorna e automáticamente venme o recordo asturiAs e os meus amigos Lupe, Oscar, e demais tropa. Sigo quentando, quedan cinco minutiños, hai moitísima xente, isto e un éxito, cada pinga de nos e unha marea para os que o necesitan. Había que estar aquí.
Chámanos para a saida e imos collendo posicions. Máis ou menos polo centro, nin arre nin xo. Saímos cara o meu Carrefour, neste intre acórdome que estou de garda🙄🙄🙄🙄. Como me chamen vai ser boa😂😂😂😂. Tres, dous un e saímos!!!. Durante o tramo que discurre entre ida e volta o Carrefour un tráfico inmenso, o difícil era non ir tropezando con ninguén. Vou pasando xente e creo que vou algo rápido de máis e me pode pasar factura pero mentres me encontre ben e millor tirar. Primeiro quilómetro polo paseo marítimo a ritmo de 4 40, non está mal Pa un de montaña. Sigo forte, notome ben, tiro un pouco máis, metémonos xa na estrada cara A Coruña e xa empezo a oler as costas, onde o resto Lles agobia a min e onde máis me gusta. Dous quilómetros e 9 12, non vai mal, pasamos o cruce do Tarabelo e veña a subir, e aínda que e o meu, de forma inconsciente cada costa que vexo penso...por que ninguen
anda???. Así k eu tampouco o fago, sigo o meu ritmo diesel e aproveito para ir adiantando, pasamos por diante do cole de Xoel en Mondego e invademe a felicidade. Él e a felicidade. Unha baixada na que me pasan todos os que adiantei e outra vez para arriba. Catro quilómetros e 18 😊 minutos. Aquí empeza a subida dura, síntome ben, pero coa boca seca desexando que chegue o avituallamento para poder refrescarme e e que o meu non amigo sol acababa de aparecer dándoo todo😔😔😔. Por aquí o máis bonito, pasando o lado de montes árbores e natureza, tentado estou a meterme nalgún camiño, o meu amigos e o monte. Bebo no avituallamento e paro, nadie o fai, a min eme igual, xa vos collerei. Refrescome e ahí ven a costa abaixo. Coñezoa ben, e o a estrada que vai cara a Riobao, onde vivín moitos anos, onde parte do ano vive o meu fillo, lugar que gardo no meu corazón. Non baixo ben, nunca, pero hoxe baixo con medo pola rodilla así que me pasa moitísima xente, non importa, miro o reloxo e así que vou moito millor do que pensaba. Chegamos o cruce e só nos quedan dous quilómetros, todo en recto, intento apretar pero as forzas aquí xa están escasas, aínda así doulle gas e adianto ata chegar o paseo, aquí o factor psicoloxico xoga e véxoo tan cerca que me relaxo. A ritmo diesel, sen prisa pero sen pausa, un corzo remata os seus dez k de asfalto máis contento que unha perdiz e máis se na meta o que agardan son Fran e Iago, compañeiros de montaña, e ahí, un por un fomos agradando os nosos, porque si, amigos do cas, non o tomedes a mal, pero os da montaña son un mundo aparte, un grupo de persoas incribles, unha secta dentro dos 1500 que forman este inmenso equipo. EQUIPO con maiúsculas. 46:48, sei que poiden facer algo máis na baixada pero polo resto, e tal e como son, dino todo nesta carreira.
Unha mostra do bonito desta proba foi a entrada do alcalde e a nosa futura alcaldesa en foto finish un detrás do outro, cunha sorrisa, apoiando e estando onde hai que estar.
Bolsa do corredor, ducha e a ver a miña sobriña Mara que corría na de infantiles e que fixo un carreron, moito millor que o seu tío o día que se estrenou. Ogallá lle guste e ogallá algún día descubra o bonito do monte. Porque si amigos, síntoo polos que amades o asfalto,os que respeto, pero de correr polo monte a isto, hai un mundo, o que o proba sempre repite, e normalmente queda. Non importan as marcas, as veces nin os postos, importa a conversa que compartes con alguén que onte non coñecías de nada, as cervexas do fin de carreira, a comida, o compañerismo, o bo ambiente, os amigos, a natureza, a lama, o auga, os toxos, as xestas, as subidas interminables, as baixadas suicidas, importan os sentimentos.
Pero para ser asfalto a carreira da auga e un referente en organización, en participación, centos de nenos disfrutando dunha mañan de deporte, encomiable o esforzo. Non xuro que repetirei porque estou totalmente namorado do monte e se hai monte o mesmo día😊😊😊, pero senón aquí estarei. Grandes, moi grandes, Cas Sada.

domingo, 16 de setembro de 2018

Xtremelagos de Covadonga: Extremo desafio

En la vida hay momentos, fechas, situaciones que quedan marcadas en tu mente para los restos, para contarle a Tus hijos, a Tus nietos. La osadía premeditada debería estar penada por ley, lo se, y sin embargo, que sería de nosotros sin retos, sin metas, sin objetivos??. Hace meses que decidí cambiarme de la minixtreme, a la que estaba apuntado, a la Marathon, hoy, el día antes, digo que fue un acierto, mañana dios dirá.
Una semana difícil, sin entrenos, Xoel empezando el cole y período de adaptación también para los papis. Pero no se escoge la fecha de una Carrera, a veces, ellas te escogen a ti. Así que después de una mañana ardua en el Curre salimos sin pasar por casa hacia Cangas de Onís. Un viaje largo, aburrido en sus primeras horas por el exceso de autovía. Llegue a tiempo de instalarme en el hotel que amablemente la gente de @komtyeventos me había gestionado. Mejor imposible, en plena plaza del ayuntamiento. Me pego una ducha y a por el dorsal, por ahora no hay muxa gente. El camino hacia el lugar de la charla me enseña un pueblo bonito, con encanto y mucho turismo para ser septiembre. Todo salpicado por bolsas verdes aquí y alla. Llegamos a la casa de la cultura y poco quórum, esperan un poco para hacer tiempo y empiezan por las normas, el corte del 25, hasta llegar a lo bueno, los especialistas nos explican el recorrido. Me quedaron claras varias cosas, que es dura, muy dura, que es guapa, muy guapa, y que resbala que te cagas. También que se pone más énfasis en la dificultad de las bajadas que en las subidas. En una de estas veo aparecer a Lupe, Óscar y Feli, compañeiros de batalla. Termina la charla y me reuno con ellos, bajamos paseando hasta la plaza y nos tomamos unas cañas mientras Feli, que ya la hizo dos veces, nos explica el recorrido. Todos me dan consejos de hidratación y alimentación que estoy seguro me ayudaran mañana. Sin demora cada uno nos vamos para nuestro hotel, el bus mañana sale a las 7:30 así que tocará madrugón para preparar todo.
La cabeza, la importancia de la cabeza, en una Carrera de estas casi es más importante que él propio físico. No se como estaré mañana, se como estaba ayer, se como estoy hoy, pero y mañana?. Hoy los abrazos de Xoel me cargaron las pilas, mañana solo tendré su recuerdo y el ánimo de tantos amigos que me acompañais desde él otro lado. Ojalá no os decepcione. Aunque sabéis que? Pase lo que pase mientras disfrute siempre habrá merecido la pena. Mañana más, y ojalá que mejor, pero eso es otra historia.
Día de autos:
Pase una buena noche que es lo mejor que te puede pasar ante una Carrera de este estilo, me levanto, ducha y dejar tdo preparado. Bajo a tomar él café, Al final opto por no hacer el buffet para no llenar demasiado, tengo mi platano mágico. Va llegando la hora y la gente se agolpa en la plaza de la constitucion. Al final nos cambian a otro sitio, y allá vamos todos. Después de un rato de nervios, charlas, fotos nos montamos en el bus. Son diez minutos en los que pienso en todo y nada a la vez, en la locura que estoy a punto de cometer y a la vez que sería de la vida sin locuras?
Llegamos Al Repelao, allí aprovechamos para ir Al servicio y para dar un par de largos antes de la salida. Se notan los nervios tb entre los pasa ou Entorna, no soy yo solo😂😂😂😂. La cuenta atrás con AC DC y salimos!!!...
Primeros 800 metros de asfalto y ya empieza la subida hacia la Cruz de Priena, voy cómodo con mis bastones y siguiendo Al que será mi compañero en toda esta primera parte del recorrido, Fernando Méndez. Pasamos bordeando una peligrosa ladera de la montaña y seguimos subiendo hacia el Escaleru. Primer avituallamento de muchos, me como el platano que traía, sales y reposto agua y seguimos hacia arriba. La Carrera es preciosa sobre todo estos 25 primeros quilometros, mires para donde mires es espectacular. Las subidas son durísimas, y las bajadas muy complicadas. Pero seguimos subiendo, miro el reloj, llevamos casi dos horas, no me dan las cuentas🙄🙄🙄. En cuanto llegamos a la zona de la vieja mina y los túneles le pregunto a Fernando como vamos, me dice que sobrados, que es su quinto Xtremelagos, sigo su ritmo y llegamos Al lago enol y el avituallamiento sólido. Aquí paramos mucho para comer, beber, repostar, lo que ahora viene no es moco de pavo, nos espera la subida Al punto más alto del recorrido, La Porra del Enol, 1260 metros. Ahí ya nós había visitado nuestro amigo Sol😫😫😫😫 para darnos la bienvenida. La subida es durisima, mi compañero tiene una pájara y le espero, seguimos y apretamos, se supone k después viene la parte fácil🤔🤔🤔🤔. Pero esta subida a pleno sol es matadora. Al fin coronamos, disfruto del freskito Al estar tan alto pero se que no durará. Bajamos la porra y llegamos a La Fana y bajamos por estas bajadas que corres pero con cuidado de no matarnos. Así hasta que enganchamos una nueva subida dura y ahora si solo queda bajar. Nos queda hora y media, reconozco que voy Cagao, aún quedan más de diez quilómetros 😶😶😶, pero ellos siguen con su discurso optimista. Aquí nos juntamos con unos amigos de Murcia y lo pasamos pipa hblando de cervexas....seguimos bajando, aunque con duros repechos de subida. Por ahí veo a Fifty que se queda en nuestra cola. Barro, bastante barro, aunque con la experiencia de Laracha se lleva bien. Van a buen ritmo, recobro el optimismo, parece que estamos recuperando tiempo. Es un rompepernas porque aunque bajes.nunca dejas de subir😶😶😶😶. Km 21 y empieza lo bueno, nos quedan 45 minutos para cuatro quilómetros, en teoría se puede pero estamos en él Xtremelagos, su propio nombre lo dice. La bajada de la Matona es larguisima y de piedras, todo piedras, lo difícil es correr. La cabeza, mi cabeza, en un momento me hace click y me doy cuenta que o aprieto o no llego, Fer va un cacho por delante, tengo k darle!!....entonces pienso en Xoel, el es mi motor y me tiro como un loco Matona abajo, no podía fallar, no podía quedarme tan cerca. Cuando veo la meta volante casi lloro con la emoción. Reto conseguido. O primera parte del reto. Lo peor ver como amigos como Fifty o Arantxa no pasan el corte, y mucha más gente. Hemos sido afortunados.
Disfruto en soledad de ese momento, viendo a la Santina, sonriendo tontamente, no podía ser más feliz.
Ahí es él único momento en el que me planteo si merece la pena seguir y a mi mente vuelven las palabras del gran Felipe Oza, guarda para la segunda parte que no es solo pasar el corte, hay que acabarla, y todos los consejos de mis amigos del Cas Montaña. Paro más de diez minutos, espero a Fernando, como, bebo y pienso. Disfruto de ese momento en ese precioso lugar. Pienso en como irán Lupe, Oskar y Feli, mis amigos de Murcia, pienso en Sandra y que gracias a ella hoy puedo estar aquí. Pienso en Xoel y en toda la fuerza que me da. Me preparo, y ya veo a Fer también a punto. Salimos, acompañados por dos chicas también de su equipo, ya m había avisado, ahora tocaba una subida durísima. Dejamos atrás él pueblo y subimos por una pista hasta que llegamos a un rellano, Fer no está bien, se queda atrás, sigo a las chicas que tb se quedan...me veo solo pero hay que tirar. Esta parte ya no es tan bonita pero sigue siendo dura y aún no lo se pero se hará larguisima...oigo una voz por detrás, acercándose, esa voz metros arriba y abajo me acompañará el resto de la carrera, es Julio Febles, canario, de la isla del Hierro que Ha venido a conquistar él norte😂😂😂. Los primeros quilómetros los hacemos junto a mi gran Araceli1906, pero no está bien, le duele la cadera y se va a retirar, eso si aguantara hasta él 29, le digo que por favor nos espere con unas 1906 en la meta, pero aún quedaban muchos metros de Dios. La subida es escalofriante por piedras y más piedras barro...una locura....se me hace larguisima sobre todo por él Sol de frente. Vamos hblando, animandonos Julio y yo y así, poco a poco, llegamos al avituallamento y km 29, me siento, me paro y ahí veo a Fer y las chicas subiendo, que alegría que este mejor!! Como vamos comandante? Le preguntó. Mira él reloj y m dice, chupao, lo peor está hecho. Y no se equivoca, a partir de aquí una pequeña bajada y subidas claro, pero Al final en el 31 encontramos otro avituallamento, cargamos, bebemos, hablamos con los maravillosos voluntarios y tiramos casi dos quilómetros por una pista que Al menos deja descansar las articulaciones. Vamos andando, no corri ni un metro desde Covadonga. Vamos reservando para la dureza de lo que nos queda. Tras la pista una bajada por sendero chulisima, en la que disfruto y corro por primera vez. Al llegar abajo un voluntario nos dice lo que nos queda, subida a las antenas y 5 kms de bajada hasta Cangas.
Voy bien, regulando, la cabeza genial, la compañía inmejorable, mirando el reloj pero seguro de que llegaremos antes de las diez horas. Seguimos bajando y encontramos el último avituallamento sólido. Ahí me relajo, Charlo, como, bebo, me tomo sales, cálculo cuanto nos queda, pregunto...son las cinco, nos quedan dos horas. La última gran subida nos espera, es la subida a las antenas, solo verla asusta, como el cortafuegos del Xalo, me apoyo en los benditos bastones y a subir, creo que en cualquier momento pedire papas pero no, con tesón tiro para arriba, es la última!! Aprieto y llego, miro para atrás y no m resisto a fotografiar aquello, que maravilla!! Ahí Julio me coge unos metros pero no lo pierdo de vista, empieza la bajada, la primera parte preciosa, increíble, cresteando, bajando metro a metro, con unas vistas alucinantes y ya con la brisa acariciandonos y mitigando un poco él traicionero Sol. Corro, es larguisima, pero hay que darlle, así hasta llegar a la caída por cuerda, donde hay unos voluntarios, bebo agua y a seguir con la segunda parte de la bajada. Esta es la más dura por todo, porque ya llevas 38 quilómetros, porque es bajada a morir por piedras en las que tienes que calcular los saltos...no es muy larga pero matadora. Al final casi veo que Julio y otro chico no saben para donde ir, no hay marcas, no puede ser, pienso, ahora no, saco mi sentido de orientación trailero y encuentro él camino, tiramos y llegamos Al última avituallamento. Ahi nos bañan con una manguera y una niña nos da coca cola choca, no lo olvidaré, quedaba una última subida, un repecho que en un trail normal sería una cumbre, y esa coca cola nos da la fuerza que necesitábamos para subir, ahí voy a tope, incluso Al llegar arriba cuando nos dicen que aún queda otro trecho, cojo los bastones y subo como un animal, mejor que en toda la Carrera, se que estoy cerca, que esa quimera, que algo que parecía imposible, que era una puta locura esta Al alcance de mi mano. Dos quilómetros de bajada que Julio y yo decidimos hacer andando y sonriendo, felices, nos sobra tiempo, y llegamos a Cangas, no me olvidaré nunca de ese momento, la gente aplaudiendo, miro arriba por los que no están, mi Xoel se me aparece, cierro los ojos, me emociono, cojo a Julio de la mano y entramos en meta. 42,3  quilómetros, 6000 metros de desnivel. Nueve meses de locura trailera terminan con este gran reto. Me siento feliz, agradecido, busco a los amigos y allí, Al fondo, veo a Araceli y Arantxa con las que me abrazo, me traen un regalo, una 1906 bien fría. Nada mejor que eso. Veo a Fifty, nos abrazamos, me cuenta que Begoña ganó la Carrera, que Lupe hizo un tiempo de 7 h 40, Feli y Oskar poco después...y veo entrar Al comandante, Fer, gracias a él pude llegar, voy corriendo a abrazarlo, conocer personas así es lo mejor que tiene este deporte cargado de solidaridad, amistad y buenos momentos. Voy a por mi bolsa, estoy de barro hasta las orejas, subo Al hotel y todavía en una nube contesto a todos esos amigos que me dieron ánimos, y aunque no os conteste en Carrera os aseguro que os leia y cada palabra vuestra era un subidón de adrenalina. Me ducho y a las nueve y mdia toca postrail y cena con los pasa ou Entorna, mi segundo equipo, grandes personas, grandes amigos. Mención especial para mí Lupe Rubio, los amigos, a veces, incitan a cometer locuras, a salir de la zona de confort, a exigirse más y más, gracias a ti me anime a pasar de la mini y apuntarme a este reto, nuestro sueño, y té estaré agradecido siempre, a ti y a la organización de la Carrera y komty eventos, por animarme, conseguirme él hotel, ser tan buena gente y a mi compi Sandra, sin ella no estaría aquí. La organización un diez, los voluntarios siempre animando y con una sonrisa, gracias. Me voy feliz, ahora me separan tres horas y media de mi casa en las que dudo que se me quite esta sonrisa boba











de la cara😊😊😊. Gracias por vuestro apoyo, próxima parada, Carrera del agua en Sada.

domingo, 9 de setembro de 2018

Trail Terras do Mandeo: Simbiose

As veces a terra, a que tanto lle debemos, te devolve de unha ou de outra maneira todo o que lle das. As veces temos días malos, moi malos, e outras parece que hai algo neses camiños que pisamos que te impulsan cara adiante.
Tiña unha conta pendente con Betanzos, os rapaces da miña quinta de Miño elexian entre Pontedeume, Sada ou Betanzos e eu sempre tirei cara o Eume, pero nas ocasións que baixamos a Betanzos sempre foi un desastre. Tíñao atravesado e revirado, e a pesar dos anos nunca fun quen de establecer ningún lazo coa cidade dos cabaleiros. Nunca é tarde. Hoxe saldei parte desa débeda e voume cun gran sabor de boca grazas a @chopimdebetanzos e as vellas non paramos. Imos o allo.
As sete sonou o despertador, era temprano, pero é que sempre me gusta ser dos primeiros en chegar. Desayuno tranquiliño, facer a mochila e a recorrer ós escasos 15 quilometros que hai entre A boca do Monte e a nosa cita de hoxe. Aparquei e subin cara o dorsal, non había case ninguén e aínda estaban a montar os de championchip norte. Primeira cafetería albiscada e alo imos! A cumprir COAS nosas rutinas.
Reviso a bolsa do corredor e atopo unha camiseta chulisima do trail e un dorsal moi pequeno, que logo a moitos nos daría problemas. Penso neste intre, que paguei dez euros pola inscripción, que me dan unha camiseta, unha tapa de callos a repetir, unha cervexa, auga, refrescos, avituallamentos, disfrutar dunha carreira preciosa e que me tratan coma a unha raíña...que máis se pode pedir?...si, xa o sei, sempre hai peros, sempre hai errores porque somos humanos pero as veces penso que hai moito altruísmo no trail e me encanta porque ese é o fundamento da natureza, coidala e coidarnos, disfrutala e disfrutar da vida.
Son as 8 45 e escomezan a aparecer amigos, Felipe Cordal, Sonia, Rosa Armental que hoxe facía a andaina e Arantxa coa que compartirei experiencia a semana que vén no Xtremelagos de Covadonga🙄🙄🙄😌😌😌.
Saio a facer os últimos preparativos no coche, as últimas manías previas, hoxe moi pendente do estreno competitivo das miñas lasportiva akasha e non poido ser millor. Volvo a subir e alí andan xa dous mil do cas Sada, a metade non os coñezo porque son asfalteiros e a distancia mini de dez quilómetros era moi apetecible. Si estaba o mestre Franky, Pedro,Suka y Javi, Barry, Manu, o estreno do gran Ángel Pombo, Jacinto....e tb vexo a Pauliña Cobelo e os compis de altafit Odeón,  a miña Sabela Fraga, Pauliña Prado, Manu Muíño, Chispy, o gran Pichi, e Carlos amigo o que por fin coñecín en persoa, unha alegría poder compartir momentos con persoas coma eles.
O máis importante, e gracias a Barry, antes de saír fago unhas costas arriba e abaixo, uns estiramentos e xa noto como a rodilla esta moito millor😁😁😁,a pesar diso levo a rodilleira por si acaso.
Collo sitio por diante xunto a Paula Cobelo, primeiro Saen os de 25k e dez minutos despois e o noso turno. Síntome ben, coa cabeza forte, con boas sensacións, tres, dous, un...saímos...✈️✈️✈️con velocidade de cruceiro, primeiro quilómetro a 3 45, na miña vida, e o segundo a 4 15, fundamental para o desenrolo da carreira, primeira zona ista asfalteira, e primeira subida no tres tb asfalteira, o caso é que chego o km 5 en menos de media hora, con boas sensacións, sen afogar aínda é disfrutando.
Segunda subida, que xa me gusta máis, e unha baixada espectacular na que Volvo a sentirme a tope. Segundo avituallamento e empeza a festa, a partires de aquí preséntovos o Río Mandeo, precioso, merece a pena visitar este entorno, recorrer con tranquilidade as súas rutas, oír a música das súas augas, oler o son da natureza en estado puro e sentirse en plena simbiose co mundo.
Falando do trail a zona máis dura sen dúbida, aquí acompañado dun gran amigo, o gran Pichi, o que perseguirei de aquí ata preto da meta. Son varios quilómetros de río, trazado técnico e dura subida por monte, moi tipo Lor, góstame, pero sufro.  Pero todo o que sube ten que baixar e iso é o que nos agarda, unha pedazo de baixada que me recorda a de Breamo, disfrutoa o máximo pasando a toda a xente da andaina. Derradeiro avituallamento e só quedan 4 quilometros. Os meus cálculos máis optimistas eran para unha hora e media e non andarei lonxe. Iso si, relaxo ó ritmo neste tramo, dame igual chegar de 50 que de 70, quero chegar enteiro. Tódalas costas ás fago andando e o creades ou non para min é o momento de recuperación porque sufro máis nas rectas, cando non podes parar de correr, asi son.
Repechiños de subida e baixada por sendeiros e xa chegamos ós dous quilómetros de asfalto cara a meta. Aqui si que corro todo o rato a bo ritmo, aínda con forzas, ata chegar a porta da entrada a cidade vella, ahí pido papas que esa costa non é Pa min😂😂😂. Suboa andando ata recobrar o alento e facer a última subida xa correndo, contento, co obxectivo máis que conseguido, disfrutando moito e pensando que ogallá o sábado en Covadonga teñamos este clima, o estar nubrado o principio e ser tan temprano non me molestou o sol, e ogallá poida estar así de ben porque será a miña única posibilidade de pasar o corte e rematar o gran reto da miña primeira temporada de trail, pero iso será outra historia.
Abrazos, recuperación cunha boa cervexa, amigos, callos e algo de polémica no trail longo xa que ó parecer perdeuse moita xente nunha zona e fixeron kilómetros de máis, outros de menos, o que o final desvirtúa un pouco a clasificación final. A pesares disto teño que dicir que a organización de dez, o noso trail moi ben balizado, con xente nos cruces, voluntarios marabillosos sempre animando e un gran fin de festa.
Sabedes? Dende que me metín na cabeza a idea tola de facer o trail cultural dos Andrade intento aprender de todos, intento tamén empatizar cos organizadores, levo só uns meses pero asegúrovos que moitas horas de descubremento, desbroce cos meus paos, sufrimento e o fago por min pero tamén pensando en vos no futuro, evaluo cada subida, cada baixada, cada lugar para tentar facer o segundo trail mais bonito do mundo, o primeiro xa sabedes que para min son as fragas do Eume. De soños tamén se vive, con eles nos alimentamos, sin eles que teriamos?
O próximo sábado me esperan en Cangas de Onís, pase o que pase aquí o contarei, seguro que o voso alento me axudará a dar máis cando o meu corpo xa non poda😊😊😊😊