Trail Terras do Mandeo: Resacosix in Brigantium

O primeiro neniños: Se tendes unha festa o día anterior, sobre todo se é a vosa festa de despedida despois de dezasete anos de traballo, non vos apuntendes a un trail as dez da mañán do día posterior. Dito isto, tamén digo que non hai nada millor para a resaca.
Así me presentaba na liña de meta do meu xa Betanzos querido case sen durmir, cunha serie de efluvios alleos a min que recorrían o corpo, tentando rematar un fin de semana pra non esqucer.
E alí estaba, non hai nada que máis me tire, porque estaban os meus amiguiños, os do Cas Montaña pero tamén algún Jarnacho, Toxiño, Running Oleiros, Altafit e sobre todo os Pasa ou Entorna.

O caso e que por si acaso añadín doble ración de auga, sabía o da deshidratación do alcohol, así que tiña que por todo da miña parte. Non vos engaño, cando cheguei a Betanzos non daba un peso por sair, nin sequera cando posaba para esa foto para o Cas Montaña. Pero unha vez alí, qué carallo, con tal de facela andando malo sería que non chegaramos así que fixen o meu cálculo, a dez minutos quilómetro levaríame tres horas e vinte, chegaría de último pero para un post-tullido sen entreno e resacoso so terminar era toda unha odisea.
E primeiros encontros coas miñas amigas, Franky son o millor da vida😊😊, Pauliña Cobelo e a miña  Lupe Rubio. Unha perta que da azos para baixar Betanzos abaixo. Porque alí estábamos xa preparados para a saída e 3,2,1....
A diferencia xa a notei o sair, o ano pasado fixen estes dous primeiros quilómetros nos que recorremos Betanzos primeiro e logo a beira do río moitísimo máis rápido. Pésame a barriga, tanta cervexa e tan pouco exercicio nestes últimos tres meses estame a matar. Non son capaz de respirar ben, e o que ten a inactividade e sobre todo que noto o alcohol escapar por todos os poros da miña pel. A estas edades xa non se poden facer estas cousas.
A carreira e un sube baixa, iso non me vai mal, o que non son capaz e de correr nas rectas, o resto aínda bueno, baixo como un hipopótamo e subo coma un elefante, pero non vou morrendo.
Tento pensar noutra cousa, na despedida de onte, non chorei non, pero case. Nos meus amigos e como irán na carreira e sobre todo no meu Xoel e nas gañas que teño de velo. Vou facendo os meus cálculos aritméticos, van seis quilómetros, un tercio da carreira. En nada chega o momento cumbre. Métennos por monte arriba e nun tramo que me recorda o Lor subimos sen descanso. Vou pedindo papas. Pero non me rindo, para cabezón eu. Hai tramos do trail preciosos, unha zona de árboles caídos para xogar co noso equilibrio, penso que é moito máis bonito que o corto que fixen o pasado ano.
Penso sobre todo que mereceu a pena levantarse aínda que non recorde cando me fun a dormir, se  é que fun, aínda que so pensar no sonido do despertador me poña de mala hostia, porque estar alí rodeado de natureza e amigos e o millor regalo. E chegamos o cumio e o avituallamento do quilómetro nove. Respiro, falo coa xente e continúo. Aquí xa coincidín con Merchi e alá vamos camino abaixo. Encátoume esta parte, espectacular, para gozala a tope. Hasta eu nas miñas circunstancias consigo sorrir. Levo detrás uns rapaces que van disfrutando a tope e contaxianme.
E de alí o Mandeo, case tres catro quilómetros na beira do río, por refuxios de pescadores, espectacular. Chego o último avituallamente e alí vexo a Chopim, felicitoo porque estame a gostar moitísimo. Aquí sei que como sexa pero vou a rematar.
Queda unha derradeira subidiña e a partir de aquí xa bastante pista que non vos vou engañar, non son capaz de correr. Deixo os meus últimos folgos para a entrada en Betanzos.
Alí penso o importante que foi esta cidade nos cambios da miña vida estes últimos meses. Penso outra vez en onte e en quen me faltou. Un chío de morriña recorre a miña alma. Peta o Sol a tope. Vou morrendo. Pero teño que subir correndo, case tres horas despois, chegando dos últimos, pero chegando, non na casa durmindo a mona, e alí están os meus amigos do Cas Montaña para animar: Franky, Elena, Guilly, Manu, Angeliño.....GRAZAS¡¡
Levo moitas carreiras encima e iso penso o cruzar a meta, esta foi das máis duras, pola miña culpa, pero fun capaz de rematala. Cumplir os teus obexectivos. Cumplir os teus soños. Vivir a túa vida. Ser feliz.
E tírome a sombra xunto aos meus compañeiros a alí me entero de que a miña Lupe gañou a carreira, non podo ser máis feliz, e Pauliña terceira. Non son feliz porque gañen, son feliz porque cando as vexo subir e nos damos ese abrazo sinceiro todo merece a pena, porque se el@s son felices eu tamén o son. Encontrar boas persoas e ter a sorte de ter o seu cariño e o millor regalo da vida. E recibir tanto cariño como eu recibín nestas últimas vintecatro horas e o millor que che pode pasar.
Podium, despedidas e apenado por non poder compartir cañas e comida nin cos meus Cas montaña nen cos meus Pasa ou Entorna saio como diría Siniestro total: ¨Camino de la cama, es el mejor camino, sólo estar durmiendo es mejor que estar dormido¨
Trail imperdible. Organización de dez, con música en directo na meta. Bos avituallamentos, ben señaliizado, boas instalacións e gastronómicamente Betanzos e moi grande.
Voltaremos, por suposto, próximo destino a Carreira da auga de Sada.

Trail Arnego: Voltar a casa

Unha mirada a un lusco fusco inabarcable. Nese intre pensaba en canto se estaba a perder toda esa xente que se quedara na casa e se resistira a anotarse neste Trail de Arnego.

Tres meses dende a miña derradeira carreira, aquela inesquecible Traverserina nos Picos de Europa. Polo medio pasaron moitas cousas, daríame para varias crónicas. Unha baixa longa de máis de dous meses, tempo para parar o mundo e pensar, e tomar decisións arriscadas. E sobor de todo botando moito de menos o monte e os meus amigos Montunos.
Tiña tantas ganas de voltar que me decepcionou un pouco a baixa inscripción, as datas non eran as millores, seguro, pero o Trail merece moitísimo a pena. A organización, e non porque sexa do Cas Montaña, con Carlos, Alberto, Felipe e Luis a cabeza, como todo o que fan de dez.
A min tocábame ir con Xoel, que ía quedar na Guardería da carreira, neste caso coa inestimable axuda de Bea e o cariño de todos. Estivo como na casa. Unha hora e media de viaxe e chegamos o centro xeográfico de Galiza. Os pendellos de Agolada son unha pasada para todos os amantes da Galiza máxica, coma min. Recollemos o dorsal e imos cara o Pabellón donde temos colchóns, duchas, todo o que necesitamos por si queremos quedar a durmir. Eu nese intre apostaba a que non nos quedábamos. Alí está xa a plana maior do Cas Montaña, unidos asfalto, semi montes, e corremontes. Hoxo o trail ten un carácter moi da casa.
Despois dunha caída e curar as heridas de Xoel, nada grave, pero a cantidade de médic@s e enfermeir@s que nun intre había no pabellón fixeron que curara rápido.
E alá fomos a saída do trail longo, eles farían uns dez quilómetros máis en unha preciosa parte por río que me perdín pero que calificaron de dura, moi técnica e preciosa.
Nos collemos un bus en dirección a Gurgueiro e alí agardamos que pasaran por alí os nosos compis e as 2115 puntuáis saímos.
Unha carreira especial para moitos, a liña de saída chea de amigos, tantos que imposible nombralos a todos. Xa co sol caendo sobre nós saímos. ¿Qué agardaba de min? Difícil cuestión. Tres meses con un so entreno decente as costas. Pero con moita forza na mente. O que pasa e que xa sabedes a miña teoría, canto máis distancia e máis desnivel máis funciona a mente e o revés. Arnego e un trail nocturno de dezaseis quilómetros e moi corrible. Así que cando vin sair os miuras(sempre os hai) tentei non perdelos moito de vista, e así o fixen durante máis ou menos dous quilómetros de pista. Debía ir entre os dez primeiros, pero canto máis corría a miña caixa íame avisando que non había suficiente jhasoil. Quixo Deus(Carlos) poñer no meu camiño a primeira subida relativamente pronto. Antes pasáranme Jacinto, Javi e o Presi. Con estes dous últimos andiven bastantes quilómetros. Fun recuperando na subida que tiña varias partes, unha máis dura e outra máis levadeira. O chegar arriba unha bonita baixada, ahí vou moi ben, síntome xa con forzas e collo de novo os meus compañeiros. Mantéñome con eles ata unha zona longa de asfalto e chegamos o único avituallamento. Alí está o gran Luis facendo fotos. Como un pouco de melón e para arriba. Aquí xa vou acompañado co Presi, estamos de subida, bastante tendida e como imos dándolle o pico chegamos o km 11 case sen enterarnos de nada. Pisteamos bastante e recoñezoo cóstame especialmente seguir o ritmo. Nótase que a xente de asfalto nestes tramos ten un punto máis.
 E así chegamos a derradeira subida. Non miro o reloxo en todo o camiño, vou disfrutando, de todo menos do frontal, non hai cousa máis terrible, todo o rato recolocándoo.  A subida e dura, longa pero o final remata bastante tendida, tanto que corremos un pouco, chegamos a unha zona máis embarrada e xa vemos Rodeiro. De aquí en diante todo correr, sen descanso, vou botando os figadiños, e que nótase moito o desentreno pero grazas a que o presi tampouco tira todo o que pode consigo aguantar o seu ritmo. Recordo moito Rodeiro, aquí vivín un dos meus millores recordos como músico. Gracias aos Kambotes foi o primeiro sitio fora da casa onde a xente cantaba as nosas cancións. Nunca olvidas algo así. E sabía que na meta de Rodeiro estaría Xoel, a miña personiña preferida e iso e o mellor presente. E así chegamos a meta, o heavy que volta os terreos de xogo da man do Presi do Cas. E alí estaba o meu neno. Abrazámonos. Ver o seu sorriso de alegría vale por correr unha marathon.
O final unha hora e cincuenta minutos, máis ou menos segundo a miña previsión. Agardamos os compis e dámonos unha ducha. Baixamos e están coa entrega de premios. A organización tremenda, a señalización espectacular, voluntarios en tódolos cruces, pabellón a nosa disposición e a festa que me perdín tuvo que ser tremenda. Porque o meu parlanchín particular a unha da mañán aínda tiña corda para rato pero xa quería ir durmir ós colchóns. Así que para a miña sorpresa quedamos a durmir no pabellón, cuidandoo ata que os meus festeiros compis e amigos reventaron Agolada e o Karaoke. Envexa sana sí, pero so tiña que mirar a miña esquerda e ver a cara de felicidade de Xoel para darme conta que ese era o meu sitio.
Festas hai de sobra, que el poida estar o meu lado en momentos así non e posible sempre. Por iso dar as grazas a toda a organización, a Bea, Leire, Alberto en particular, a Ana por ir buscar a chaqueta, aos meus compis por ser tan cariñosos comigo na miña volta e con él.
Voltar así da gusto. O único malo e que a verdade e que me vin moi mal para Ribeira Sacra, queda un mes pero non me vexo facendo os 47 k. En fin, pouco a pouco, paseniño.
O ano que ven, non o perdades, creo que Franky ten unhas ideas fabulosas para compartir coa organizacion.😊😊😊😊😊😊😊