Cando as persoas poñen toda a súa dedicación, todo o seu cariño, as súas horas de vida, o seu esforzo e o fan de forma altruista, so para beneficiar a outros merecen un recoñecemento especial, por encima de todas as cousas que logo soen sair mal. Que podo dicir, eu hoxe perdinme varias veces, e foi cousa da mala sinalización, pero de todo se aprende, e estou seguro que o ano que ven estará máis que arranxado. E moi fácil falar a toro pasado mentras tomamos unha cervexa ou parolamos cos nosos compis pero tamén está ben valorar todo o bo feito por esta organización, que se estreaba, non o olvidemos e en todo o resto estivo a un nivel moi alto. E sobre todo cando aceptan as criticas cun sorriso e sempre boas palabras, así da gusto.
O trail Caolín Fuciño do porco está nun deses marabillosos entornos, a vez que descoñecidos, da nosa terra, somentes no viaxe en coche podes admirar lugares preciosos como O Porto do Barqueiro ou Espasante e o chegar a O Vicedo novamente marabillarte ante as súas fermosas praias.
Cedo, moi cedo, demáis, cheguei. Deume tempo a dous cafes entre que recollía o dorsal e o final chegou a miña amiga Lupe e os Pasa ou Entorna. Desgranamos as carreiras, uns ian a corta e outros a de 25(26 27 ou 28) e preparámonos para a saída. Fotos, e a chegada en masa dos Cas Montaña.
A saída tiña bastante historia, un quilómetro e pico de asfalto e xa a subida máis forte da carreira.
Non empecei mal, sentiame forte, e o que teñen os anos que no meu caso reconfortan, e así o primeiro planteime nun 4 18 e sen perder a estela dos de diante e da miña amiga Lupe, na subida outro tanto, fun bastante ben na primeira quenda e tamén na segunda, así ata que chegou a baixada donde comecei a perder metros pero seguía a velos alí o fondo. A subida preciosa, por monte, cun traballo de abrir camiños estupendo e a baixada das que me encantan primeiro progresivamente para acabar voando sobre os montes de O vicedo. Sen dúbida os meus millores momentos, e así cheguei o primeiro avituallamento, donde me din conta de que tiña un exercito por detrás. Estes quilómetros resultaron super agradables o coincidir con dous amigos do clube de Viveiro, cos que escachei a risa por momentos, así ata que nos pillou Sandriña no quilómetro once e pico, case doce. Difícil seguirlle a estela cando sube a este muller pero aguantamos ata o segundo avituallamento, a ela, a Javi Lourido, todo estaba cheo de amigos.
Amigos e vistas maravillosas, pouco máis se podía pedir, bueno sí, que non saira o maldito sol, pero para a miña desgraza fixo acto de presenza. Era un tobogán continuo, subías un tramo por puro monte galego e baixabas novamente, as veces por pistas, as veces por monte. Corrín moito máis do normal en min porque había moitos tramos para correr e tentei esforzarme no que máis me disgusta.
No quilómetro catorce ante nos aparece o Fuciño do porco, non a subimos pero poidemos ver e estampar a preciosidade de esta lugar, e as súas vistas incribles. E rápidamente, sen tempo que perder e aínda cun dos meus amigos de Viviero preto chegamos a Praia de San Román, a que cruzamos de un lado a outro.
Estabámos xa a dez quilómetros de meta. Ia con menos forzas, e viña o peor intre da carreira. A zona da costa preciosa, para visitar con tranquilidade, sen presa, quedei abraiado por este lugar tan bonito
.
A partires do quilómetro vinte comeza a ruleta rusa, primeiro case nos perdemos en masa, fomos para atrás, para adiante, non se vían as balizas, ata que alguén viu unha e avanzamos. E pouco despois a falta destas fixo que nos perderamos. Nunha das veces desandei o andado e acertei pero a segunda xa foi imposible , era unha baixada a morte e cando me quixen dar conta levaba dous quilometros así que tiven que tirar de Wikiloc e coa ruta que nos pasará a organización, situarme. Non sabía que tocaba orientación, pero non foi nada difícil, conseguín enganchar case un quilómetro máis adiante pero cun plus que mentalmente era un grande peso enriba. Levaba un ritmo de unha hora e cinco cada tercio de carreira e así o meu soño de chegar as tres horas e cuarto acababa de estropearse.
Foron quilómetros duros. Voltamos a praia, neste caso a de Xilloi, e con pequenos repechos para enriba, outros para abaixo, pistas forestais e lugares abandonados fomos achegándonos o noso obxectivo. Fotografos (unha pena non voltar a verte Sonia), voluntarios, xente da andaina, todo o mundo animando. E por fin, chegas a meta, a ese lugar único e máxico, desta vez algo máis cabreado por perderme, pero contento por chegar. E alí están dous grandes, o meu Enrique ¨la bala¨ Pacin e Pauliña Cobelo para recibirme. O primeiro que me din despois de contarlles as miñas desventuras e que Lupe quedou primeira e pásaseme un pouco o cabreo, a verdade que foi unha carreira dura, converteuse en dura seguramente polas circunstancias e bonita, con moitas baixadas e subidas por monte, como a min me gustan.
Ducha helada, risas nos vestuarios, e que moitos collos pa facer os 28 quilómetros pero logo nos poñen as duchas frías e todos reculamos. E así, contento polo gran ambiente pasamos a parte final, a comer e beber, que todo e encher, e esa parte que tanto nos gusta.
E a entrega de premios con sorpresa, pois amáis de Lupe e David, o Cas Montaña sube o podium como clube máis numeroso¡¡. E faime moita ilusión, que queredes que vos diga, sei que na miña vida serame case imposible conseguir un podio individual así que cousas coma estas enchen.
Un día precioso, cheo de amigos, curto para certas cousas, longo para outras, e aprendendo leccións cada día. Cun ambiente estupendo, creo que fai tempo non me ría tanto durante o trail e iso e porque as xentes que formades parte deste tolo mundo sodes realmentes especiais. Seino, algún cabrón tamén habrá, pero son tan poucos que non poden resaltar.
Eso sí, o meu dedo pide descanso, así que non sei se poderei ir a Melgacho o domingo, senón a próxima cita está marcada en vermello no calendario e chámase Traveserina.
domingo, 19 de maio de 2019
venres, 17 de maio de 2019
Agradecido
Tenía trece años. Aún soy capaz de rememorar aquel olor, olor a naturaleza magica. Aún escucho tu banda sonora, entre palcos de la fiesta y aquella cancíon de la Guardia. Aún soy capaz de volver montado en mi imaginación, vestido de recuerdos. Volver a casa. Bañobre fue siempre mi casa aunque no lo supiera. Y su esencia quedó grabada en mi a pesar de la distancia, esa que no hacen los quilómetros sino el tiempo, esa que se te mete en los huesos y deja su impronta indeleble para siempre.
Hace 30 años, ya era hora de volver a casa, o al menos a un pasito, lo más lejos a tu lado como diría mi amigo Cabrales. El olor de los cuartos de barreno en el campo de la fiesta, de sus árboles, de sus caminos, de las bostas de vaca, poesía de la vida.
Hace un año y muy poco más que mi vida dio un vuelco, de esos que nunca sabes hacia donde te van a llevar, estoy acostumbrado a cambios, así que para mi es lo normal, pero no a cambios tan drásticos y menos sin querer que ocurran. Normalmente llevo todo controlado, pero esto se me fue de las manos y cuando quise agarrarlo era demasiado tarde, y aún lo sigue siendo, para muchas cosas.
Y lo peor es que en este año no dejó de cambiar, en muchos casos para mal. Pero si algo aprendí hace mucho tiempo es que todo lo malo trae algo bueno y que la única forma de enfrentarte es con una sonrisa, y lo más posible, de frente. En este camino que emprendí, al principio sólo y demasiado técnico, me fueron acompañando personas que ahora mismo son imprescindibles en mi vida, las que dan el color a las cosas, por las que sabes que cada mañana merece la pena levantarse y sonreir. Sin vosotros no podría avanzar y mantenerse fiel a mis ideas, esas que hace muchos años me enseñaron.
Como una gran amiga me pregunto el primer día que nos conocimos.. ¨Y tu que buscas en la vida?...y yo le conteste: ¨Ser feliz¨
Tan fácil y tan difícil a la vez. Tan profundo como sencillo. Como las olas del mar rompen en la costa, viene y va sin descanso pero siempre está ahí.
Pero también dejas cosas por el camino, y lo peor, personas. Personas que quisiste y en muchos casos sigues queriendo y ya no son capaces de mirarte a los ojos, y duele, duele mucho.
No me gusta hacer daño a nadie, pero a veces es imposible de evitar. Ojalá algún día me perdonen, porque en la vida no hay culpables, todos somos responsables de lo que pasa, en mayor o menor medida.
Pero tal y como la vida te dió la vuelta, vuelve a colocarte en tu sitio y en mi caso lo hace no sólo un año más sabio, un año más fuerte, sino sobre todo un año en el que la fortuna me ofreció conocer a personas que serán inolvidables en lo que me queda de vida, pase lo que pase, y sí, gracias a ellos, la familia y al monte volví a escribir, volví a tocar, volví a sentirme querido y eso no se lo podré agradecer nunca lo suficiente. Algún día dejaré de correr (en mi caso más de andar), pero se que jamás perderé vuestra amistad, vuestro cariño.
Y que decir de los que lleváis ahí tantos años, los del cole, los de Bañobre, los de Trashnos, los de Adormideras, los de Magisterio, Cuac Fm, el Depor, los del Market, Cas Montaña, mis amigos Herreños y al mundo del trail en general, a todos os debo parte de lo que soy, incluso más a los que dejé por el camino.
El año pasado aquí mismo decía que estaba haciendo esa gran subida, creo que la cima ya la dejé atrás, ahora sólo me estoy avituallando para empezar a bajar y prometo hacerlo sin frenos, a tope, disfrutando de lo que más me gusta, vivir.
Gracias a todos por acordaros de mi en este día, a los que se os pasó, a los que no os apetece felicitarme, a los que creeis que no lo merezco, a los que me quereis, a los que quiero, a mi familia por su apoyo en esta época tan difícil para todos y a vosotros Josiño, Lupe, Vane, Ele.....nunca podré agradeceros suficiente que me regalarais lo mejor que tenéis.
Y a Xoel, que puedo decir, no podría tener un hijo mejor, más sensible, ni más cariñoso, ni más bueno, en eso no pude tener más suerte.
Y a plofi que este año se fue de mi lado y estará en algún lugar a donde van los perritos buenos, fieles y cariñosos. Te echo muchísimo de menos.
Y al Depor, coño, espabila, y asciende.
Y como otra buena amiga me diría, sí, me estoy alargando demasiado, que con tanto tocho nadie llega al final, así que gracias a ti si conseguiste llegar hasta aquí y aguantar mi biblia.
domingo, 5 de maio de 2019
Quiroga Trail Challengue: God save the lor
Dolor. Profundo dolor. Alegría. Insultante alegría. Así foi a miña experiencia nesta Marathon do Lor. Sentimentos antagónicos, sufrir e disfrutar, chorar e sorrir, o ben e o mal, o heavy e o reggeaton🤣🤣🤣.
Cheguei o venres para a charla coa sorte de encontrar a Felipe Cordal e poder compartir cea, nervos e todo iso que che pasa pola cabeza cando vas a facer unha inconsciencia como esta. Agradecino moito. Antes de durmir deixar todo ben preparado, para perder pouco tempo e non esquecer nada. Estrenaba zapatillas, por causa de forza maior, e camiseta do clube. Eso non m preocupaba tanto como o mes que levaba sen entrenar nin competir. Todos me dicían que estaba tolo, que o Lor podería comigo, e si, foi a carreira que estivo máis preto pero non o conseguiu 😊😊😊.
Pero imos o allo, quedara para desayunar no Chapa coa miña gran amiga Lupe, e coa grandes Óscar e Feli, un reencontro agardado que me cargou totalmente as pilas. Hai persoas especiais que fan que a vida dos demais sexa máis feliz🤗🤗🤗
E despois de encher o buche fotos con Blanquiña, charla con Luis e José Juan, os únicos do clube que viñan a carreira.
Saúdos con todo o pelotón familiar da carreira e pasamos o control. Xa estabamos dentro. Notabanse os nervos, as gañas de saír e sen tempo a moito máis o gran Jabali do Sacho deu a Saída. 8 da mañán, por diante 47 kms e 6000 de desnivel, pero na carreira dariame conta que todo e relativo.
Primeiro quilómetro de asfalto a bo ritmo e xa, sen parón, a primeira subida, empeza paseniño e o final unha pedazo vertical. Subin ben, sen máis atrancos que ser o principio da carreira. Primeira baixada e a tope, iso si, cando chegamos o monte imos máis a modo, as baixadas son tremendas e o medo e libre. O terreo revirase moitísimo e empezo a darme conta que a tecnicidade estará en toda a carreira.
Chegamos a segunda subida, aínda no quilometro catro. Bestial. Durísima, preciosa, e chego arriba medio morto, tanto que non dou corrido nas partes que debería, e chegamos, perdendo moitas posicións a Parteme, donde está o primeiro avituallamento, a xente dando pulos no pobo, unha auténtica gozada. Seguimos a subir, sufrindo, e empezando a notar o mareo das patas, e segunda baixada do día, esta moito máis corrible por partes, na única que poiden disfrutar de verdade cando menos na primeira quenda. A paisaxe preciosa, fervenzas, aldeas sin electricidade e conexión a internet, vistas marabillosas, non se podía pedir moito máis. Xa solo por iso merecía a pena estar alí.
E toca subir de novo ata chegar a Xestoso, sufrindo, gozando, rodeado de pensamentos positivos, de persoas positivas, así debería ser a vida.
En Xestoso paro, bebo, como e me relaxo e aproveito para por un pouco de heavy metal, vaime vir moi ben no seguinte tramo, iso sí, a volumen medio para poder escoitar calquera aviso e non perderme nada do ambiente. Unha baixada mortal e chegamos a nosa primeira incursión no río. Total e absolutamente bestial, para xente coma nos, tolos perdidos, subindo por pedras molladas, agarrados a cables de ferro nas rochas, resbalando aquí e ala, trepando, disfrutando moito de parte máis técnica da carreira. E así paseniño, xa que o ritmo era o que era, chegamos a parte bucólica da carreira, no quilómetro dezasete e o final da ponte colgante a aparición de Sabela Fraga animaría ata a un morto, dame un subidón vela alí e son os meus millores momentos da carreira, tanto que nese intre levaba media de menos de nove horas, nin de lonxe o final.
E así chegamos A Labrada no 19 e alí, o avituallamento con chapuzón no río, unha das partes maís frías e fermosas que fixen nun trail, cruzar a chapacuña do río, apoyado nos bastóns, iso sí, tentando non caer pero disfrutando do fresquiño do rio, da natureza.
Ata Margaride nos agarda a cuarta petada do día e a baixada na que me acompaña un dos escobas que sairá a partir do 25, vou entretido e ises quilómetros pasan voando.
Chego o avituallamento espectacular, dicir que os voluntarios incigualables en cada posto, dando ánimos, axudando, o que facedes non se podera nunca agradecer de todo.
E sabía que chegaba a parte mais dura da carreira, case 10 quilómetros sen descanso para arriba e o peor e que empezaba a dar o sol, e os que me coñecedes xa sabedes o pouco que me gusta. Sumemos que as pernas xa van cansas, e que despois de varias caídas o corpo vai dolorido. Pero a cabeza, ise elemento fundamental na vida fai que todo eso se minimice. Iso e o espectáculo que e O Courel para os sentidos.
O camiño ata a Cerdeidiña e durísimo, a subida nin jabalis, vertical, as pernas xa resbalan, o levar os bastóns non podes agarrarte, por momentos desesperas, subes paso a paso, textual, pero coa mente posta en seguir sempre adiante. E así chegamos o quilometro 30 donde non estaba Sabela pero si dous voluntarios con auga que nos salvan a vida. E seguimos subindo e aquí encontro a Jorge que non vai cómodo co sol. Imos case andando ata o 35, aquí remata esta subida incrible acentuada polo calor.
Toca baixar de novo a Parteme, deixome caer pero cústame un mundo, arrastrome e chego o derradeiro avituallamento. Levo 8 horas, perdín case unha neste último tramo, pero sigo coa miña idea de chegar antes das dez horas. Volvo a baixar case a rolos ata o río e ali o mismísimo inferno, vou tan mal que todo me resulta difícil, e a parte técnica fai que teña que usar tdas as miñas tácticas mentais para continuar. Os quilómetros non avanzan, nin os metros. Sube, baixa, río, río e máis río, pedra, auga, caídas de cu, de lado, e chegamos ás cordas case no 43 nas que por culpa dos bastóns dou unha volta de 180 grados para darme un bo golpe na espalda, non fora a ser que levará algunha zona sen marcas🤣🤣🤣.
Doume conta que case será imposible conseguir o obxectivo temporal, fastidiame pero chegarei, agora xa o vexo cerca. Queda a última subida. Os fotógrafos dando ánimos, os compañeiros dando ánimos, os amigos dende a distancia ou telepaticamente dando ánimos.
A subida e para morrer pero paso a paso, clavada a clavada, chego arriba. Agora queda arrastrase para abaixo. Pinar precioso como tantos, ando rápido, todo o que o corpo me permite andar e xa vexo Quiroga. Un último esforzo, son as seis, será algo máis pero chegarei. Sempre hai unha recompensa cando fas algo co corazón e té entregas o cen por cen. Na recta xa oio a Felipe Cordal animandome e antes de entrar me recibe o gran Jabali do Sacho micro na man. Entro a tope, de subidón total, e cando cruzo a meta e ali gritando coma tolos están todos os meus amigos do monte emocionome moito....Lupe( enorme podium outra vez), Óscar ( tiempazo), Alex, Alexis, Bego, Su, Trini, Javi e dos que me esquezo...a vosa ledicia, o voso animo fixo que está fóra a millor entrada en meta da miña vida, so por eso voltaría a facelo. E como premio final chega a miña compi Blanquiña.
Emoción, dolor, felicidade, sufrimento.
Amigos, ninguén dixo que fóra fácil, como dixo o gran Javier Rubio de 69 anos, que fixo a Ultra, o trail e vida, nos axuda a vivir, a ser máis felices, a superar os nosos retos, a conectarnos con outra dimensión.
E canto máis dureza e máis esforzo máis e a satisfacción do conseguido. E directamente proporcional.
Enorme a organización con Blas e Tourgalia a cabeza, os voluntarios, os fotógrafos, e os corredores, sempre cun sorriso, sempre animando o pasar o meu carón, amigos do monte. Da igual que sexas Cas montaña, Pasa ou Entorna, Running Oleiros, Toxos e birras, Jarnachos, Tribu Trail...somos amigos do monte e iso lévase no sangue.
O trail máis duro de Galiza, sen dúbida. Próximo reto, Fuciño do Porco. Grazas a todos.
Cheguei o venres para a charla coa sorte de encontrar a Felipe Cordal e poder compartir cea, nervos e todo iso que che pasa pola cabeza cando vas a facer unha inconsciencia como esta. Agradecino moito. Antes de durmir deixar todo ben preparado, para perder pouco tempo e non esquecer nada. Estrenaba zapatillas, por causa de forza maior, e camiseta do clube. Eso non m preocupaba tanto como o mes que levaba sen entrenar nin competir. Todos me dicían que estaba tolo, que o Lor podería comigo, e si, foi a carreira que estivo máis preto pero non o conseguiu 😊😊😊.
Pero imos o allo, quedara para desayunar no Chapa coa miña gran amiga Lupe, e coa grandes Óscar e Feli, un reencontro agardado que me cargou totalmente as pilas. Hai persoas especiais que fan que a vida dos demais sexa máis feliz🤗🤗🤗
E despois de encher o buche fotos con Blanquiña, charla con Luis e José Juan, os únicos do clube que viñan a carreira.
Saúdos con todo o pelotón familiar da carreira e pasamos o control. Xa estabamos dentro. Notabanse os nervos, as gañas de saír e sen tempo a moito máis o gran Jabali do Sacho deu a Saída. 8 da mañán, por diante 47 kms e 6000 de desnivel, pero na carreira dariame conta que todo e relativo.
Primeiro quilómetro de asfalto a bo ritmo e xa, sen parón, a primeira subida, empeza paseniño e o final unha pedazo vertical. Subin ben, sen máis atrancos que ser o principio da carreira. Primeira baixada e a tope, iso si, cando chegamos o monte imos máis a modo, as baixadas son tremendas e o medo e libre. O terreo revirase moitísimo e empezo a darme conta que a tecnicidade estará en toda a carreira.
Chegamos a segunda subida, aínda no quilometro catro. Bestial. Durísima, preciosa, e chego arriba medio morto, tanto que non dou corrido nas partes que debería, e chegamos, perdendo moitas posicións a Parteme, donde está o primeiro avituallamento, a xente dando pulos no pobo, unha auténtica gozada. Seguimos a subir, sufrindo, e empezando a notar o mareo das patas, e segunda baixada do día, esta moito máis corrible por partes, na única que poiden disfrutar de verdade cando menos na primeira quenda. A paisaxe preciosa, fervenzas, aldeas sin electricidade e conexión a internet, vistas marabillosas, non se podía pedir moito máis. Xa solo por iso merecía a pena estar alí.
E toca subir de novo ata chegar a Xestoso, sufrindo, gozando, rodeado de pensamentos positivos, de persoas positivas, así debería ser a vida.
En Xestoso paro, bebo, como e me relaxo e aproveito para por un pouco de heavy metal, vaime vir moi ben no seguinte tramo, iso sí, a volumen medio para poder escoitar calquera aviso e non perderme nada do ambiente. Unha baixada mortal e chegamos a nosa primeira incursión no río. Total e absolutamente bestial, para xente coma nos, tolos perdidos, subindo por pedras molladas, agarrados a cables de ferro nas rochas, resbalando aquí e ala, trepando, disfrutando moito de parte máis técnica da carreira. E así paseniño, xa que o ritmo era o que era, chegamos a parte bucólica da carreira, no quilómetro dezasete e o final da ponte colgante a aparición de Sabela Fraga animaría ata a un morto, dame un subidón vela alí e son os meus millores momentos da carreira, tanto que nese intre levaba media de menos de nove horas, nin de lonxe o final.
E así chegamos A Labrada no 19 e alí, o avituallamento con chapuzón no río, unha das partes maís frías e fermosas que fixen nun trail, cruzar a chapacuña do río, apoyado nos bastóns, iso sí, tentando non caer pero disfrutando do fresquiño do rio, da natureza.
Ata Margaride nos agarda a cuarta petada do día e a baixada na que me acompaña un dos escobas que sairá a partir do 25, vou entretido e ises quilómetros pasan voando.
Chego o avituallamento espectacular, dicir que os voluntarios incigualables en cada posto, dando ánimos, axudando, o que facedes non se podera nunca agradecer de todo.
E sabía que chegaba a parte mais dura da carreira, case 10 quilómetros sen descanso para arriba e o peor e que empezaba a dar o sol, e os que me coñecedes xa sabedes o pouco que me gusta. Sumemos que as pernas xa van cansas, e que despois de varias caídas o corpo vai dolorido. Pero a cabeza, ise elemento fundamental na vida fai que todo eso se minimice. Iso e o espectáculo que e O Courel para os sentidos.
O camiño ata a Cerdeidiña e durísimo, a subida nin jabalis, vertical, as pernas xa resbalan, o levar os bastóns non podes agarrarte, por momentos desesperas, subes paso a paso, textual, pero coa mente posta en seguir sempre adiante. E así chegamos o quilometro 30 donde non estaba Sabela pero si dous voluntarios con auga que nos salvan a vida. E seguimos subindo e aquí encontro a Jorge que non vai cómodo co sol. Imos case andando ata o 35, aquí remata esta subida incrible acentuada polo calor.
Toca baixar de novo a Parteme, deixome caer pero cústame un mundo, arrastrome e chego o derradeiro avituallamento. Levo 8 horas, perdín case unha neste último tramo, pero sigo coa miña idea de chegar antes das dez horas. Volvo a baixar case a rolos ata o río e ali o mismísimo inferno, vou tan mal que todo me resulta difícil, e a parte técnica fai que teña que usar tdas as miñas tácticas mentais para continuar. Os quilómetros non avanzan, nin os metros. Sube, baixa, río, río e máis río, pedra, auga, caídas de cu, de lado, e chegamos ás cordas case no 43 nas que por culpa dos bastóns dou unha volta de 180 grados para darme un bo golpe na espalda, non fora a ser que levará algunha zona sen marcas🤣🤣🤣.
Doume conta que case será imposible conseguir o obxectivo temporal, fastidiame pero chegarei, agora xa o vexo cerca. Queda a última subida. Os fotógrafos dando ánimos, os compañeiros dando ánimos, os amigos dende a distancia ou telepaticamente dando ánimos.
A subida e para morrer pero paso a paso, clavada a clavada, chego arriba. Agora queda arrastrase para abaixo. Pinar precioso como tantos, ando rápido, todo o que o corpo me permite andar e xa vexo Quiroga. Un último esforzo, son as seis, será algo máis pero chegarei. Sempre hai unha recompensa cando fas algo co corazón e té entregas o cen por cen. Na recta xa oio a Felipe Cordal animandome e antes de entrar me recibe o gran Jabali do Sacho micro na man. Entro a tope, de subidón total, e cando cruzo a meta e ali gritando coma tolos están todos os meus amigos do monte emocionome moito....Lupe( enorme podium outra vez), Óscar ( tiempazo), Alex, Alexis, Bego, Su, Trini, Javi e dos que me esquezo...a vosa ledicia, o voso animo fixo que está fóra a millor entrada en meta da miña vida, so por eso voltaría a facelo. E como premio final chega a miña compi Blanquiña.
Emoción, dolor, felicidade, sufrimento.
Amigos, ninguén dixo que fóra fácil, como dixo o gran Javier Rubio de 69 anos, que fixo a Ultra, o trail e vida, nos axuda a vivir, a ser máis felices, a superar os nosos retos, a conectarnos con outra dimensión.
E canto máis dureza e máis esforzo máis e a satisfacción do conseguido. E directamente proporcional.
Enorme a organización con Blas e Tourgalia a cabeza, os voluntarios, os fotógrafos, e os corredores, sempre cun sorriso, sempre animando o pasar o meu carón, amigos do monte. Da igual que sexas Cas montaña, Pasa ou Entorna, Running Oleiros, Toxos e birras, Jarnachos, Tribu Trail...somos amigos do monte e iso lévase no sangue.
O trail máis duro de Galiza, sen dúbida. Próximo reto, Fuciño do Porco. Grazas a todos.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)