Tiña unha conta pendente con Betanzos, os rapaces da miña quinta de Miño elexian entre Pontedeume, Sada ou Betanzos e eu sempre tirei cara o Eume, pero nas ocasións que baixamos a Betanzos sempre foi un desastre. Tíñao atravesado e revirado, e a pesar dos anos nunca fun quen de establecer ningún lazo coa cidade dos cabaleiros. Nunca é tarde. Hoxe saldei parte desa débeda e voume cun gran sabor de boca grazas a @chopimdebetanzos e as vellas non paramos. Imos o allo.
As sete sonou o despertador, era temprano, pero é que sempre me gusta ser dos primeiros en chegar. Desayuno tranquiliño, facer a mochila e a recorrer ós escasos 15 quilometros que hai entre A boca do Monte e a nosa cita de hoxe. Aparquei e subin cara o dorsal, non había case ninguén e aínda estaban a montar os de championchip norte. Primeira cafetería albiscada e alo imos! A cumprir COAS nosas rutinas.
Reviso a bolsa do corredor e atopo unha camiseta chulisima do trail e un dorsal moi pequeno, que logo a moitos nos daría problemas. Penso neste intre, que paguei dez euros pola inscripción, que me dan unha camiseta, unha tapa de callos a repetir, unha cervexa, auga, refrescos, avituallamentos, disfrutar dunha carreira preciosa e que me tratan coma a unha raíña...que máis se pode pedir?...si, xa o sei, sempre hai peros, sempre hai errores porque somos humanos pero as veces penso que hai moito altruísmo no trail e me encanta porque ese é o fundamento da natureza, coidala e coidarnos, disfrutala e disfrutar da vida.
Son as 8 45 e escomezan a aparecer amigos, Felipe Cordal, Sonia, Rosa Armental que hoxe facía a andaina e Arantxa coa que compartirei experiencia a semana que vén no Xtremelagos de Covadonga🙄🙄🙄😌😌😌.
Saio a facer os últimos preparativos no coche, as últimas manías previas, hoxe moi pendente do estreno competitivo das miñas lasportiva akasha e non poido ser millor. Volvo a subir e alí andan xa dous mil do cas Sada, a metade non os coñezo porque son asfalteiros e a distancia mini de dez quilómetros era moi apetecible. Si estaba o mestre Franky, Pedro,Suka y Javi, Barry, Manu, o estreno do gran Ángel Pombo, Jacinto....e tb vexo a Pauliña Cobelo e os compis de altafit Odeón, a miña Sabela Fraga, Pauliña Prado, Manu Muíño, Chispy, o gran Pichi, e Carlos amigo o que por fin coñecín en persoa, unha alegría poder compartir momentos con persoas coma eles.
O máis importante, e gracias a Barry, antes de saír fago unhas costas arriba e abaixo, uns estiramentos e xa noto como a rodilla esta moito millor😁😁😁,a pesar diso levo a rodilleira por si acaso.
Collo sitio por diante xunto a Paula Cobelo, primeiro Saen os de 25k e dez minutos despois e o noso turno. Síntome ben, coa cabeza forte, con boas sensacións, tres, dous, un...saímos...✈️✈️✈️con velocidade de cruceiro, primeiro quilómetro a 3 45, na miña vida, e o segundo a 4 15, fundamental para o desenrolo da carreira, primeira zona ista asfalteira, e primeira subida no tres tb asfalteira, o caso é que chego o km 5 en menos de media hora, con boas sensacións, sen afogar aínda é disfrutando.
Segunda subida, que xa me gusta máis, e unha baixada espectacular na que Volvo a sentirme a tope. Segundo avituallamento e empeza a festa, a partires de aquí preséntovos o Río Mandeo, precioso, merece a pena visitar este entorno, recorrer con tranquilidade as súas rutas, oír a música das súas augas, oler o son da natureza en estado puro e sentirse en plena simbiose co mundo.
Falando do trail a zona máis dura sen dúbida, aquí acompañado dun gran amigo, o gran Pichi, o que perseguirei de aquí ata preto da meta. Son varios quilómetros de río, trazado técnico e dura subida por monte, moi tipo Lor, góstame, pero sufro. Pero todo o que sube ten que baixar e iso é o que nos agarda, unha pedazo de baixada que me recorda a de Breamo, disfrutoa o máximo pasando a toda a xente da andaina. Derradeiro avituallamento e só quedan 4 quilometros. Os meus cálculos máis optimistas eran para unha hora e media e non andarei lonxe. Iso si, relaxo ó ritmo neste tramo, dame igual chegar de 50 que de 70, quero chegar enteiro. Tódalas costas ás fago andando e o creades ou non para min é o momento de recuperación porque sufro máis nas rectas, cando non podes parar de correr, asi son.
Repechiños de subida e baixada por sendeiros e xa chegamos ós dous quilómetros de asfalto cara a meta. Aqui si que corro todo o rato a bo ritmo, aínda con forzas, ata chegar a porta da entrada a cidade vella, ahí pido papas que esa costa non é Pa min😂😂😂. Suboa andando ata recobrar o alento e facer a última subida xa correndo, contento, co obxectivo máis que conseguido, disfrutando moito e pensando que ogallá o sábado en Covadonga teñamos este clima, o estar nubrado o principio e ser tan temprano non me molestou o sol, e ogallá poida estar así de ben porque será a miña única posibilidade de pasar o corte e rematar o gran reto da miña primeira temporada de trail, pero iso será outra historia.
Abrazos, recuperación cunha boa cervexa, amigos, callos e algo de polémica no trail longo xa que ó parecer perdeuse moita xente nunha zona e fixeron kilómetros de máis, outros de menos, o que o final desvirtúa un pouco a clasificación final. A pesares disto teño que dicir que a organización de dez, o noso trail moi ben balizado, con xente nos cruces, voluntarios marabillosos sempre animando e un gran fin de festa.
Sabedes? Dende que me metín na cabeza a idea tola de facer o trail cultural dos Andrade intento aprender de todos, intento tamén empatizar cos organizadores, levo só uns meses pero asegúrovos que moitas horas de descubremento, desbroce cos meus paos, sufrimento e o fago por min pero tamén pensando en vos no futuro, evaluo cada subida, cada baixada, cada lugar para tentar facer o segundo trail mais bonito do mundo, o primeiro xa sabedes que para min son as fragas do Eume. De soños tamén se vive, con eles nos alimentamos, sin eles que teriamos?
O próximo sábado me esperan en Cangas de Onís, pase o que pase aquí o contarei, seguro que o voso alento me axudará a dar máis cando o meu corpo xa non poda😊😊😊😊
Ningún comentario:
Publicar un comentario